[D66] Yeşilgöz: mensen die onzin uitkramen boezemen geen angst in

Mon Nov 7 09:09:41 CET 2022

indepen.nl
<https://indepen.nl/yesilgoz-mensen-die-onzin-uitkramen-boezemen-geen-angst-in/>

  Yeşilgöz: mensen die onzin uitkramen boezemen geen angst in

Gepubliceerd 5 seconden geleden op 7 november 2022
7-9 minutes
------------------------------------------------------------------------

2021: Ondergetekende heeft 2 dochters, (destijds) eentje van 12 en
eentje van 14. Hun karakters verschillen enorm. De jongste is
ondernemend en op het recalcitrante af, de oudste bezit een wijsheid en
geduld die je pas bij een 25-jarige zou verwachten. Allebei zijn ze
nuchter, broodnuchter. Ze hebben alle noodzakelijke vaccinaties gehad,
met de nadruk op ‘noodzakelijk’, want ten tijde van de Mexicaanse griep
schoven ze niet aan in de gymzaal bij hun klasgenootjes voor een prikje.
Vader en moeder doorzagen de onzin van deze vaccinatie, de Mexicaanse
griep was allang het land uit en de overheid zat in haar maag met een
tankwagen vol vaccins. Later bleek narcolepsie een onevenredig grote en
vervelende bijwerking van dit vaccin te zijn, en zijn de getroffen
ouders door de overheid schadeloosgesteld, niet dat die kinderen daarmee
geholpen zijn overigens.

Ergens medio 2020 is beide dochters rustig uitgelegd dat zij geen enkel
risico lopen met corona, dat ze even niet naar oma moeten gaan als ze
zich grieperig voelen, en dat vader en moeder gezond genoeg zijn om er
ook zonder kleerscheuren vanaf te komen. Ik had ze uitgelegd dat de
slogan ‘je doet het voor de ander’ niet klopt en dat het een drukmiddel
van de politiek is om je, geholpen door de media, te verleiden om je te
laten vaccineren. Dat begrepen ze. Klasgenoten die ziek werden van
corona waren een weekje van school, meer niet. Ze waren vaak ook maar
enkele dagen ziek, de rest van de tijd zaten ze in gedwongen
quarantaine. Er was geen enkele oma of opa overleden ‘dankzij’ de
kleinkinderen. We kenden sowieso niemand in onze directe omgeving die
aan corona was overleden, alleen ‘van horen zeggen’. Toen ‘de jeugd’ aan
de beurt was om te vaccineren ging deze massaal naar de prikstraten, tot
verbijstering van ondergetekende, maar ook van ‘mijn’ beide dames.
Waarom? Ik kon het ze niet uitleggen maar gaf hun het vertrouwen dat het
niet noodzakelijk was. In beide klassen waren ze plots de grote
uitzondering, bij de jongste nog 2 andere klasgenootjes, bij de oudste
geen één. Enkele klasgenootjes werden flink ziek na de 1^e en 2^e prik,
dat was voor beide dames de doorslaggevende aanleiding om het vooral
níét te doen overigens.

In augustus 2021 ontstond de ‘discussie’ over het CTB (Corona Toegangs
Bewijs) en als ouder zag ik de bui al hangen. Worden mijn kinderen
straks uitgesloten of gaan ze de grens bij 18 jaar leggen? Het werd op
20 september 2021 vanaf 12 jaar, ja dus. Alleen al de gedachte dat 2
kerngezonde kinderen door hun sociale omgeving zouden worden uitgesloten
maakte me misselijk, maar ik vertrouwde op het ‘gezond verstand’, hier
gaat toch niemand in mee?

Direct na de invoering van het CTB diende zich echter al het eerste
pijnlijke moment aan. De jongste, een fanatiek hockeyster, mocht plots
niet meer in de sportkantine komen. Terwijl haar teamgenootjes binnen
zaten, kon mijn dochter buiten op de houten bank zitten. Uit
collegialiteit kwamen er wel wat teamgenootjes bij zitten, maar de
meesten zaten binnen, want het regende. Toen ik mijn dochter wilde
ophalen mocht ik plots het sportcomplex (allemaal buitenvelden) niet
eens op! Aan de ingang stond een moeder met een geel hesje, gewapend met
een telefoon, die iedereen controleerde op de QR-code. Verbijsterd vroeg
ik haar of het nu onmogelijk was geworden om mijn eigen dochter zelf op
te halen? Zonder blikken of blozen bevestigde zij dat… “Maar je kunt
toch wel op de parkeerplaats wachten, of niet dan?”, beet ze mij toe. Ik
moest niet zo moeilijk doen, het was tenslotte mijn eigen keuze… De
hockeyclub had niet de meest meegaande moeder uitgekozen om de boel te
bewaken was mijn conclusie. Mijn bloed kookte, dat wel. Ik stuurde nog
een genuanceerde mail naar het bestuur met de vraag of gedurende het
contractuele seizoen plotseling de regels veranderd mogen worden. Op een
ontvangstbevestiging na moet de inhoudelijke reactie nog altijd komen.

Het volgende weekend was er een kleine kermis met ‘oud Hollandse spelen’
in het dorp georganiseerd. De jongste werd door het overbuurmeisje
gevraagd of ze zin had om mee te gaan. Toen ze kwam vragen of dat mocht
zei ik nog onbevangen: “tuurlijk, veel plezier”.

15 Minuten later stonden ze weer voor mijn neus. “Ze hebben er allemaal
hekken omheen gezet, en ik kom er alleen met een QR-code in.”
Recalcitrant als ze is, was ze op een andere plek over het hek
geklommen, maar ze was er snel door de bewakers (dorpsgenoten uit de
kroeg) uitgevist en weggejaagd want ze had nu eenmaal geen QR-code. Het
overbuurmeisje stond er wat beteuterd bij, zij had wél een QR-code maar
was uit medelijden mee teruggefietst. Ik kon wel door de grond zakken,
waarom doen volwassen mensen mijn kleine gezonde meisje dit aan? Is zij
nu het ‘grote gevaar’ voor deze samenleving?

De oudste zou dat weekend naar de bioscoop gaan met een paar
vriendinnen, dat was nog vóór de invoering van de QR-code gepland. Haar
vriendinnen hadden nog gevraagd of ze van plan was zich te laten testen
zodat ze mee kon, maar dat had ze afgewimpeld. “Als het op die manier
moet, dan hoeft het van mij niet meer. Ik wil gewoon gezellig naar de
film, meer niet. Daar ga ik niet allerhande fratsen voor uithalen en
uren van tevoren al naar de stad om me te laten testen.” Ze bleef er
nuchter onder, maar of er zich onderhuids iets afspeelde was moeilijk te
bepalen, ze is nu eenmaal gesloten van aard.

Een week later had de oudste een schooluitstapje naar diverse musea in
Amsterdam, “want het kan weer” volgens de schoolleiding. Het kon
inderdaad weer, in een bus vol mondkapjes naar een museum. Maar eten?
Dat werd ‘elegant’ opgelost door haar klasgenootjes. Ze kon, terwijl ze
buiten moest blijven wachten, de ‘bestelling’ doorgeven aan een
vriendin. Die ging het dan binnen bij de McDonalds halen, waarna ze het
samen buiten gingen opeten. Een Tikkie loste het financiële gat op dat
bij haar klasgenoot was ontstaan. Dat was Amsterdam anno 2021, niet ver
van de plek waar Willem Alexander nog op een stille Dam in 2020 zei:
“Maak niet normaal wat niet normaal is.”

Vanaf dat moment zijn we als gezin de confrontatie uit de weg gegaan. We
liepen tegen een muur van onbegrip aan, terwijl er feitelijk altijd maar
één persoon met onbegrip voor je neus hoefde te staan, en daar was geen
discussie mee mogelijk. Dat waren diegenen die zich opwierpen als boa,
bewaker namens het dorp, controleur namens de hockeyvereniging of gewoon
de eigenaar van een restaurant waar je iedere week wel een keer kwam en
die zijn omzet niet wilde laten ruineren door een fanatieke boa. Zijn
tent zat vol met uitgelaten QR-codebezitters die feestweekend na
feestweekend vierden, dus waarom al die sores op je nek halen? Een korte
roadtrip naar de Dolomieten werd een zware deceptie en vanaf eind
oktober zijn de luiken dicht gegaan in dit gezin en is ons
maatschappelijk leven tot stilstand gekomen. We zullen het nooit
begrijpen, we zullen er nooit begrip voor kunnen opbrengen. Op 19
december 2021 ging het hele land in lockdown, en hoe gek dat ook moge
klinken, dat was een opluchting; ‘we’ zaten weer allemaal als ratten
gevangen in hetzelfde schip. De lockdown voor ongevaccineerden ging al
op 20 september 2021 in, en was voor ongevaccineerden veel meer dan een
‘normale’ lockdown, dat is velen helaas ontgaan.
-------------- next part --------------
An HTML attachment was scrubbed...
URL: <http://www.tuxtown.net/pipermail/d66/attachments/20221107/c8d618f3/attachment.html>