[D66] Het verval van de mens in de 21ste eeuw

[René Oudeweg]

Het verval van de mens in de 21ste eeuw

De mens van deze eeuw is niet ten onder gegaan aan een catastrofe, maar 
aan zijn eigen banaliteit. Zijn verval is niet spectaculair, maar 
sluipend, onzichtbaar, zoals roest die een metaal binnendringt tot er 
niets meer overblijft dan stof.

Hij gelooft dat hij vooruitgaat omdat hij apparaten bedenkt die sneller, 
kleiner, machtiger zijn. Maar al zijn uitvindingen zijn slechts krukken 
voor een geest die niet meer weet hoe hij moet wandelen. De techniek is 
het morfine van een beschaving die haar eigen leegte niet onder ogen 
durft te zien.

Nooit heeft de mens zoveel gesproken, nooit zoveel gecommuniceerd, en 
toch nooit zo weinig te zeggen gehad. De overvloed aan woorden heeft de 
stilte verdreven, en met de stilte ook de mogelijkheid om zichzelf te 
ontmoeten. We zijn omringd door echo’s, maar zonder stem.

De 21ste eeuw is de eeuw van de vermoeidheid: vermoeidheid van vrijheid, 
vermoeidheid van keuzes, vermoeidheid van het bestaan zelf. Wat rest er 
van de heroïsche mens die ooit tempels bouwde en werelden veroverde? Een 
wezen dat schermen aanbidt en in algoritmen zijn orakel zoekt.

Het verval is niet tragisch, het is grotesk. De ondergang van Troje had 
grandeur; de ondergang van de mens vandaag heeft het karakter van een 
realityshow. Wij vergaan niet met een gil, maar met een grijns.

En toch – in dit verval schuilt een obscene helderheid. Wanneer alles 
instort, onthult zich het enige dat overblijft: de naakte absurditeit 
van het bestaan. Misschien is dat de laatste waardigheid van de mens: 
weten dat zijn eigen verval zijn meest oprechte waarheid is.