[D66] De zachte ondergang van het harde interview: Buitenhof als klankbord voor zichzelf

[René Oudeweg]

Foutje: Joost Vullings ipv Jeroen.

On 9/13/25 19:06, René Oudeweg wrote:
> De zachte ondergang van het harde interview: Buitenhof als klankbord 
> voor zichzelf
> 
> Er was een tijd dat Buitenhof het laatste bastion van de scherpe 
> ondervraging leek te zijn. De zondagse mis voor politiek 
> geïnteresseerden, waar ministers en denkers hun zonden moesten belijden 
> tegenover journalisten die het mes niet schuwden. Tegenwoordig is het 
> eerder een salon, waar de interviewer niet zozeer prikt, maar streelt, 
> en waar de ondervraagde in plaats van te transpireren vooral de kans 
> krijgt zichzelf nogmaals uit te venten. Het interview als extensie van 
> de persmap.
> 
> Met de komst van Jeroen Vullings lijkt deze neergang voltooid. Vullings, 
> die zijn sporen verdiende in de letteren, wordt binnengehaald als 
> intellectuele aanwinst. Maar zijn stijl verraadt eerder bewondering dan 
> argwaan, meer behoefte aan eruditie-uitwisseling dan aan het spietsen 
> van machtigen op hun eigen tegenstrijdigheden. Hij vraagt niet naar de 
> nervus, hij wijst naar de voetnoten. Daarmee sluit hij naadloos aan bij 
> de andere Buitenhof-interviewers, die vaak meer geïnteresseerd lijken in 
> het inwrijven van hun eigen paraatheid dan in het ontmantelen van de gast.
> 
> De teloorgang van het kritische interview heeft vele oorzaken. De eerste 
> is lafheid, verpakt als beleefdheid. De vrees dat een minister niet meer 
> terugkomt als hij werkelijk wordt klemgezet, zorgt voor slappe vragen 
> die als uitnodiging dienen tot monoloog. De tweede is ijdelheid: 
> interviewers die zichzelf beschouwen als mede-hoofdrolspelers, die hun 
> scherpste formulering in het midden laten hangen als een soort eigen 
> citaatwaardige soundbite. En tenslotte is er het cultuurprobleem: 
> Buitenhof is geen arena meer, maar een kringgesprek. Men hoort er liever 
> het geluid van consensus dan de knal van een botsing.
> 
> Vullings’ toevoeging symboliseert dat moment. Hij is geen scherpslijper, 
> maar een fijnproever, iemand die zich behaaglijk nestelt in de 
> intellectuele geur van zijn gesprekspartner. Dat is heel prettig voor 
> auteurs en hoogleraren, maar rampzalig voor het journalistieke ideaal 
> van macht controleren. Buitenhof bevestigt zo wat het allang geworden 
> is: een plek waar elites elkaar in alle comfort begrijpen, terwijl de 
> kijker wordt buitengesloten van de noodzakelijke wrijving.
> 
> Het kritische interview is in Buitenhof gestorven, niet met een knal, 
> maar met een glimlach.