[D66] Buitenhof en de nieuwe hofnar

[René Oudeweg]

Buitenhof en de nieuwe hofnar: Joost Vullings als symptoom van de 
verloedering

Buitenhof was ooit de plek waar machtigen zenuwachtig werden. Een 
confrontatie op zondag, waar de interviewer als scherprechter optrad. Nu 
is het een theekransje voor de bestuurlijke bovenlaag. Ministers 
schuiven aan met het gemak van iemand die zijn slippers aanhoudt, en 
komen weg met een paar obligate vragen die net genoeg weerstand bieden 
om de schijn van journalistiek overeind te houden.

En nu is daar Joost Vullings. De man die zichzelf jarenlang 
positioneerde als de joviale duider van Den Haag, de commentator die de 
politieke werkelijkheid reduceert tot een reeks voetbalmetafores en 
wie-met-wie-dansjes op het Binnenhof. Vullings is de vleesgeworden 
gezelligheid van de parlementaire pers: altijd een kwinkslag, nooit een 
dolkstoot. En precies daarom past hij feilloos in het huidige Buitenhof.

Hij is geen interviewer die macht wantrouwt; hij is de man die met macht 
meewaait. In plaats van klemzetten, kletsen. In plaats van grillige 
waarheden blootleggen, de Haagse routine herhalen. Zijn stijl is die van 
de verslaggever die te lang met politici in dezelfde kroeg heeft gestaan 
en nu niet meer weet wie hij eigenlijk moet controleren. Een 
parlementaire stamgast die voor de camera hetzelfde doet als aan de bar: 
gezellig napraten, het spel duiden, nooit de spelers écht belagen.

Het probleem is dat Vullings niet de uitzondering vormt, maar de norm 
bevestigt. Buitenhof zoekt allang niet meer naar journalisten die 
ministers doen beven, maar naar presentatoren die de status quo kunnen 
masseren. Vullings is het glanzende symbool van die lafheid. Hij zet de 
kroon op een programma dat zichzelf verkoopt als “kritisch platform”, 
maar in feite een comfortzone is voor politici die zich even willen 
laten aaien voordat ze weer in de arena van de week belanden.

Dat is geen teloorgang meer, dat is zelfgekozen euthanasie. Het 
kritische interview is in Buitenhof niet gestorven door externe druk of 
politieke censuur, maar door de eigen gemakzucht en de keuze voor Joost 
Vullings als gezicht van die gezapigheid.

Het interview is dood. En Vullings glimlacht ernaast.