[D66] De Narcistische Vlucht van Rob Jetten

[René Oudeweg]

De Narcistische Vlucht van Rob Jetten

Rob Jetten is het soort politicus dat de brandende ruïnes van zijn eigen 
partij passeert met een glimlach, omdat hij een betere invalshoek voor 
een persoonlijk interview heeft gevonden. Terwijl D66 allang is 
verworden tot een zielloze fusie van technocratische clichés en 
electorale verdwazing, vertelt Jetten liever nogmaals hoe moeilijk het 
was om als jonge homo zijn weg te vinden. Alsof Nederland wachtte op 
zijn zoveelste coming-of-age-monoloog, en niet op een leider met visie.

Zijn partij kan geen verkiezing meer winnen zonder zichzelf tot 
randverschijnsel te reduceren, maar Rob speelt liever de hoofdrol in 
zijn eigen emancipatie-epos. D66 wankelt op de rand van irrelevantie, en 
Jetten kijkt in de spiegel: “Wat ben ik toch een symbool.” Een symbool, 
ja – maar niet van vooruitgang. Hij is het logo van de politieke leegte, 
de mascotte van een generatie die denkt dat authenticiteit een 
vervanging is voor macht en inhoud.

Jetten is de gladgestreken manager van zijn eigen imago. De man die in 
talkshows zichzelf presenteert als bewijs van tolerantie, maar die in de 
Kamer niet meer nalaat dan een spoor van voorspelbare klimaatdogma’s en 
ongevaarlijke banaliteit. Men noemt hem ‘klimaatpaus’, maar zelfs die 
bijnaam is te groot: een paus heeft nog volgelingen, Jetten slechts 
persvoorlichters.

Het is de tragiek van Rob Jetten: hoe hoger hij klimt op de 
regenboogladder van zijn eigen emancipatie, hoe duidelijker wordt dat er 
onder hem niets staat. Geen partij, geen visie, slechts een lege huls 
waar ooit D66 in zat. Hij is niet de toekomst van de politiek, maar het 
eindpunt ervan: de man die zichzelf belangrijker vond dan de zaak die 
hij diende.