[D66] Jeroen Pauw: de keizer van de lege stoel

[René Oudeweg]

Jeroen Pauw: de keizer van de lege stoel

Jeroen Pauw is geen talkshowhost meer, hij is een meubelstuk dat weigert 
uit de studio verwijderd te worden. Hij zit daar, avond na avond, als 
een overgebleven standbeeld uit een verouderd regime: strak in pak, de 
blik van een man die denkt dat hij Plato’s grot persoonlijk heeft 
ontdekt, maar in feite alleen een TL-buis boven een tafel heeft aangestoken.

Hij is de paus van het non-gesprek, de opperhoeder van het Grote Niks. 
Politici schuiven aan, deskundigen doen hun best, en daar zit Pauw, in 
zijn zelfverklaarde rol van demi-god: de man die knikt, fronst, en een 
vraag stelt die de scherpte heeft van een botte theelepel. Hij is niet 
de interviewer van de natie, hij is de nationale screensaver: je weet 
dat hij er is, je kijkt ernaar, maar zodra je wegkijkt, ben je vergeten 
dat hij bestond.

Zijn trucjes zijn intussen folklore: het dramatisch zwijgen alsof hij 
net een atoomoorlog kan voorkomen, de ironische glimlach die suggereert 
dat hij de waarheid doorgrondt, terwijl hij in werkelijkheid vooral naar 
zichzelf zit te kijken op de autocue-monitor. Het is televisie als 
zelfbevlekking, een publieke masturbatie van de eigen belangrijkheid.

En toch blijft hij terugkomen, als een onuitroeibare talkshow-zombie. Je 
schakelt in en daar is hij weer, uit zijn mausoleum gekropen, de 
lijkbleke priester van het praatprogramma. Alsof hij niet doorheeft dat 
de wereld intussen podcasts, livestreams en TikTok heeft uitgevonden – 
plekken waar gesprekken kunnen plaatsvinden zonder dat een rode man in 
maatpak ze voortdurend kapot fronst.

De vraag is niet of Pauw overbodig is. De vraag is hoe lang we nog doen 
alsof hij níét overbodig is. Stel je voor: een wereld zonder Jeroen 
Pauw. Het land zou niet instorten. Het journaal zou nog steeds beginnen. 
De zon zou nog steeds opkomen. Waarschijnlijk zouden we ons pas na weken 
realiseren: Hé, er ontbreekt iets… oh nee, wacht, er ontbreekt helemaal 
niets.

Kortom: Jeroen Pauw is de keizer van de lege stoel. En de grap is dat 
die lege stoel waarschijnlijk een betere interviewer zou zijn.