[D66] D66: het wellnesscentrum voor morele superioriteit

[René Oudeweg]

D66: het wellnesscentrum voor morele superioriteit

Of: waarom politiek ramptoerisme nergens zo ontspannend is als bij de 
democraten die het altijd beter weten.

Er zijn mensen die naar Formule 1 kijken om crashes te zien, en er zijn 
mensen die naar D66 kijken om hetzelfde te ervaren, maar dan met meer 
PowerPoint en minder snelheid.
Want wie houdt van politiek ramptoerisme, wie geniet van de trage, 
welbespraakte ontsporing van hoogopgeleide mensen met goede bedoelingen 
— die moet bij D66 zijn.

D66 is het politieke equivalent van een espresso met havermelk: het 
klinkt verantwoord, het smaakt naar karton, maar iedereen doet alsof het 
fantastisch is omdat niemand wil toegeven dat het eigenlijk nergens op 
slaat.
Het is de partij van redelijkheid, nuance, dialoog — en van het volledig 
verliezen van elk gevoel voor werkelijkheid zodra er iemand buiten de 
ring van Amsterdam of Utrecht iets zegt.

Hun verkiezingsprogramma leest als een zelfhulpboek: “Wij geloven in de 
toekomst.” “Samen sterk voor morgen.” “De mens centraal.”
Maar zodra ze regeren, blijkt “de mens” vooral een Excel-bestand met 
emissiecijfers en onderwijsstatistieken.
Hun kernwaarde is geloof — niet in God, natuurlijk, maar in zichzelf.
D66 is de sekte van de redelijke mens, met Sigrid Kaag als de profeet 
van de beleefde teleurstelling.

En wat een spektakel levert dat op. Elke keer als ze denken dat ze de 
bestuurlijke hemel naderen, blijkt het gewoon de volgende formatiehel te 
zijn.
Ze praten over “bruggen bouwen”, maar eindigen altijd op de 
middenpijler, zwaaiend met een beleidsnota terwijl de rest van het land 
de brug allang is overgestoken.
En als het misgaat — wat steevast gebeurt — komt er een periode van 
“zelfreflectie”. Dat is D66-code voor: we doen precies hetzelfde, maar 
met een andere slogan.

Het mooie aan D66 is hun absolute onvermogen om te begrijpen waarom 
niemand hun gelijk wil horen.
Ze hebben het charisma van een beleidsnota en de spontaniteit van een 
motie van wantrouwen.
Maar toch blijft het fascinerend: je wilt blijven kijken hoe ze, met een 
glimlach, hun eigen idealen uitverkopen in de coalitie, om vervolgens 
trots te verkondigen dat ze “invloed hebben gehad”.
Ja, invloed — ongeveer zoals een huisplant invloed heeft op het 
interieur: leuk voor de sfeer, totaal onmisbaar voor de inhoud.

D66 is de partij die “naar de toekomst kijkt”, maar struikelt over het 
heden.
Die zegt te staan voor onderwijs, maar niemand meer iets leert.
Die zegt klimaat te redden, maar vooral de thermostaat in de Haagse 
vergaderzaal aanpast.
Die zegt te luisteren, maar enkel naar zichzelf — in stereo.

Kortom: wie houdt van politiek drama met een vleugje latte-art en een 
snufje morele verheffing, hoeft niet naar Den Haag te reizen om zijn 
portie ramptoerisme te krijgen.
Gewoon even afstemmen op de volgende D66-congresdag: een 
live-registratie van idealen die zichzelf in slow motion verbranden — 
met beleid, uiteraard.

D66: de partij die zichzelf elke verkiezing opnieuw uitvindt, om daarna 
precies dezelfde fout weer te maken. En dat is prachtig om te zien.