[D66] “Oh, dat bedrag vinden we wel!”

[René Oudeweg]

De aanvaarding van de faustische deal van Wennink door Rob Jetten is 
geen bestuurlijke afweging, het is een morele capitulatie. Het is het 
moment waarop visie werd ingeruild voor gemak, en publieke 
verantwoordelijkheid werd verpatst voor het applaus van de boardroom. 
Dit is geen leiderschap — dit is knielen voor macht van de Machine.

“Oh, dat bedrag vinden we wel!”
Die achteloze zin vat alles samen: de nonchalance waarmee miljarden 
publiek geld worden weggewoven alsof het kleingeld is, zolang het maar 
past binnen het verhaal van innovatie, concurrentiekracht en 
‘strategische belangen’. Maar strategisch voor wie, precies?

Wat hier verkocht wordt als onvermijdelijke realpolitik is in 
werkelijkheid een klassieke faustische ruil: de overheid die haar 
autonomie opgeeft, haar grenzen laat dicteren en haar sociale 
prioriteiten parkeert, in ruil voor de belofte dat een multinational 
misschien loyaal blijft. Geen garanties, geen wederkerigheid — alleen 
afhankelijkheid.

Rob Jetten presenteert zich graag als vooruitstrevend en principieel, 
maar dit besluit ademt bestuurlijke leegte. Het getuigt van een politiek 
die durft te praten over waarden, maar ze laat vallen zodra er een 
lobbyist met een deadline aan tafel schuift. Dit is geen groene 
transitie, geen toekomstbeleid — dit is subsidiepolitiek zonder ruggengraat.

De echte prijs van deze deal staat niet op de begroting. Die wordt 
betaald in precedent: dat wie groot genoeg is, hard genoeg dreigt en 
lang genoeg wacht, de staat kan laten buigen. Vandaag is het “dat 
bedrag”, morgen zijn het de voorwaarden, en overmorgen de democratische 
zeggenschap zelf.

Dit is hoe vertrouwen afbrokkelt. Niet door schandalen, maar door dit 
soort beslissingen — glad verpakt, hol van binnen, en verkocht als 
onvermijdelijk. Maar niets hieraan was onvermijdelijk. Het was een 
keuze. En het was de verkeerde.