[D66] Garmonbozia: Een hond uit het nest van Pavlov

[Dr. Marc-Alexander Fluks]

[De eerste zin van de derde alimea gaat over de - Midzomerse - 
Zonsverduistering; 'Twin Peaks' refereert naar twee honden]

Bron:   De Morgen
Datum:  17 december 2022
Auteur: Mark Coenen
URL:    
https://www.demorgen.be/meningen/steeds-meer-ben-ik-als-een-hond-uit-het-nest-van-pavlov~bb299262/


Steeds meer ben ik als een hond uit het nest van Pavlov
-------------------------------------------------------

'This is a damn fine cup of coffee': een zin als een teletijdmachine. 
Iedereen die een televisie had en naar de VPRO keek in de jaren 1990 
wordt bij het horen van die woorden terug in de tijd gekatapulteerd. De 
met glinsterende ogen uitgebrachte frase van special agent Dale Cooper, 
een geweldige rol van Kyle MacLachlan in de serie Twin Peaks, resoneert 
dertig jaar later nog altijd in mijn steeds trager werkende ­hersenpan.

Naar de berging gaan om een ajuin en onderweg vergeten waarom ik in 
hemelsnaam naar de berging moest: count me in. Een belachelijk zinnetje 
uit een oude tv-serie horen: ik reageer meteen met een beate glimlach. 
Die synapsen werken blijkbaar nog wel. Steeds meer ben ik als een hond 
uit het nest van Pavlov, die niets meer onthoudt, maar alles nog weet 
van zomers van lang geleden. Of over zondagavonden op tv in de jaren 90. 
Meer nog dan de reeks is de muziek van Angelo Badalamenti mij 
bijgebleven: dankzij zijn suggestieve soundtrack zaten bij het kijken 
zelfs blinden en slechtzienden de hele tijd op het puntje van hun stoel.

Cooper dronk zijn koffie gitzwart: 'Black as midnight on a moonless 
night', zei hij zelf altijd. Zo zwart was de serie ook. Bij het 
onderzoek naar de moord op de mysterieuze Laura Palmer blijkt al snel 
dat niets is wat het lijkt, en zeker niet in het liefelijke Twin Peaks, 
dat meer een fotogeniek rariteitenkabinet dan een dorp is. Magisch 
realisme in cinemascope.

Toen een eind in seizoen 2 de moord op Laura Palmer opgelost werd, ben 
ik afgehaakt: de serie had te veel zijsporen, ingewikkelde plotlines en 
getelefoneerde symboliek. Terwijl dat voor de harde kern van fans net 
een bonus was: zoeken naar imaginaire verbanden, instinkers en 
complotten die er niet zijn.

Zo is The White Lotus de Twin Peaks van deze tijd: er is ongeveer 
evenveel over de afloop gespeculeerd als ernaar gekeken. Speculeren is 
prikkelend voor de verbeelding en relatief onschuldig, behalve op de 
beurs en als je een wappie bent en het over corona of 5G gaat: dan is 
het bittere ernst.

Deze week, toen bleek dat componist Angelo Badalamenti zich op zijn 
85ste bij Laura Palmer aan de andere kant had gevoegd, galmde het 
ijzingwekkende thema weer vaak door de kamer. Er bestaat een filmpje 
waarin hij uitlegt hoe hij de muziek maakte: naast hem aan de versleten 
Fender Rhodes zat regisseur David Lynch, die hem het hele verhaal 
vertelde. De componist improviseerde er ter plekke zijn onvergetelijke 
soundtrack bij. Een magische samenwerking, helemaal passend in de sfeer 
van de serie.

--------
(c) 2022 DPG Media NV