[D66] En toch is Maria nooit ver weg...

[R.O.]

  trouw 9/1/21


  En toch is Maria nooit ver weg


  column

STIJN FENS

Het hoge woord is eruit. Maria is toch niet in Amsterdam geweest. 
Althans: de Heilige Maagd is in de jaren veertig en vijftig van de 
vorige eeuw niet verschenen aan Ida Peerdeman. De bisschop van 
Haarlem-Amsterdam (de naam heeft iets van een dubbelmonarchie) heeft 
bepaald dat die verschijningen aan Ida Peerdeman - in haar werkzame 
leven administratief medewerkster bij parfumfabrikant Boldoot - geen 
bovennatuurlijke oorsprong hadden.

Over die verschijningen in Amsterdam-Zuid was al langer discussie en 
gedoe. Twijfels in overvloed. "Dan zal dat meisje in Lourdes het ook wel 
uit haar duim gezogen hebben", zei een protestant die ik toch wel 
verstandig acht, ooit over deze kwestie tegen mij.

Het was alsof ik een stomp in mijn maag kreeg.

Protestanten hebben niet veel op met Maria en zeker niet met haar 
verering. De beeldenstormers haalden in de zestiende eeuw heel wat 
Mariabeelden van hun voetstuk. In het Reformatorisch Dagblad las ik dat 
bloemen en planten die Maria of Onze-Lieve-Vrouw in hun naam hadden 
zelfs niet meer welkom waren bij protestanten.

Een paar jaar geleden heb ik op een drukbezochte avond in een wijkkerk, 
ergens in de buurt van Den Haag, geprobeerd tientallen protestantse 
broeders en zusters voor de zaak van Maria te winnen. Onafhankelijke 
waarnemers - indien aanwezig - hadden kunnen zien dat ik die avond echt 
mijn best heb gedaan.

Het voelde alsof ik de oudejaarsconference mocht doen. Met een microfoon 
in mijn hand liep ik heen en weer door de moderne kerkruimte waar voor 
mij elk gevoel van mysterie ontbrak. Vol passie beleed ik mijn liefde 
voor Maria, de moeder die altijd thuis geeft en als het erop aankomt met 
haar hand over haar hart strijkt. Zij die alles weet en alles begrijpt, 
ook waar haar Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld, om met Gerard 
Reve te spreken.

Ik vertelde het ene na het andere verhaal en schmierde dat het een lust 
was. Ook haalde ik herinneringen op aan mijn reizen naar Lourdes, dat 
koninkrijk van onvolmaaktheid, waar Maria dag in dag uit gebroken levens 
weer heel maakt. Al is het maar voor even. "Gaat u nu maar gewoon eens 
een keer naar Lourdes", riep ik op een gegeven moment tijdens die avond 
in de wijkkerk. "U zult er geen spijt van krijgen."

Bijna had ik nog gezegd: "Maar u moet wel weten: in het verleden 
behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst".

Na afloop was ik kapot. Met mijn laatste krachten liep ik naar de 
garderobe om mijn jas te pakken. Ik voelde mij als een missionaris die 
zich, nadat hij een dag lang in een ver gelegen en moeilijk bereikbaar 
dorp het evangelie heeft gepredikt, afvraagt hoeveel zielen hij nu 
eigenlijk heeft gewonnen. Toen ik de deur uit wilde lopen, sprak een 
vrouw mij aan. "Ik vond het een leuke avond, mijnheer Fens. Maar we gaan 
hier toch maar gewoon door met de dingen zoals we dat altijd gedaan 
hebben." Het was duidelijk: ze hadden Maria hier niet nodig.

Had ik toch te veel over Lourdes gesproken? Ik ben daar nu eenmaal 
graag. Als ik hoor dat iemand van plan is erheen te gaan, overvalt mij 
meestal een licht gevoel van heimwee.

Die heimwee geldt om te beginnen de plek zelf, de grot met het beeld van 
Maria. Daarnaast vind ik het prettig dat ik in Lourdes niets zeker hoef 
te weten, maar mij geborgen kan voelen in het mysterie dat het geloof 
voor mij uiteindelijk is. Dan is het feitelijk niet van belang of Maria 
nu wel of niet aan Bernadette Soubirous, dat meisje uit Lourdes, is 
verschenen.

Misschien ging het daarom wel mis, die avond in die wijkkerk onder de 
rook van Den Haag. Veel van de aanwezigen wilden vooral iets leren, 
dingen begrijpen, bewijzen zien, terwijl het mij om het geheim van het 
leven ging.

Maria is nooit ver weg. Op mijn bureau staat sinds een paar maanden een 
houten beeld van een piëta. Jezus is van het kruis gehaald en ligt in de 
schoot van Maria. Met haar beide armen houdt zij haar overleden zoon 
stevig vast. In deze tijden van onzekerheid en onrust is het 
geruststellend om naar dit beeld te kijken. Alsof Maria met haar zoon, 
ook de geschonden wereld stevig in haar armen houdt.

Boven alles een moeder.

-------------- next part --------------
An HTML attachment was scrubbed...
URL: <http://www.tuxtown.net/pipermail/d66/attachments/20210109/8db969cf/attachment.html>