<html>
<head>
<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=UTF-8">
</head>
<body>
<h1 class="title largetitle capitalizefirstletter">trouw 9/1/21<br>
</h1>
<h1 class="title largetitle capitalizefirstletter">En toch is Maria
nooit ver weg</h1>
<h1 class="subtitle">column</h1>
<div class="byline">STIJN FENS</div>
<div class="content content-body">
<p class="drop-cap">Het hoge woord is eruit. Maria is toch niet in
Amsterdam geweest. Althans: de Heilige Maagd is in de jaren
veertig en vijftig van de vorige eeuw niet verschenen aan Ida
Peerdeman. De bisschop van Haarlem-Amsterdam (de naam heeft iets
van een dubbelmonarchie) heeft bepaald dat die verschijningen
aan Ida Peerdeman - in haar werkzame leven administratief
medewerkster bij parfumfabrikant Boldoot - geen bovennatuurlijke
oorsprong hadden.<br>
<br>
Over die verschijningen in Amsterdam-Zuid was al langer
discussie en gedoe. Twijfels in overvloed. "Dan zal dat meisje
in Lourdes het ook wel uit haar duim gezogen hebben", zei een
protestant die ik toch wel verstandig acht, ooit over deze
kwestie tegen mij.<br>
<br>
Het was alsof ik een stomp in mijn maag kreeg.<br>
<br>
Protestanten hebben niet veel op met Maria en zeker niet met
haar verering. De beeldenstormers haalden in de zestiende eeuw
heel wat Mariabeelden van hun voetstuk. In het Reformatorisch
Dagblad las ik dat bloemen en planten die Maria of
Onze-Lieve-Vrouw in hun naam hadden zelfs niet meer welkom waren
bij protestanten.<br>
<br>
Een paar jaar geleden heb ik op een drukbezochte avond in een
wijkkerk, ergens in de buurt van Den Haag, geprobeerd tientallen
protestantse broeders en zusters voor de zaak van Maria te
winnen. Onafhankelijke waarnemers - indien aanwezig - hadden
kunnen zien dat ik die avond echt mijn best heb gedaan.<br>
<br>
Het voelde alsof ik de oudejaarsconference mocht doen. Met een
microfoon in mijn hand liep ik heen en weer door de moderne
kerkruimte waar voor mij elk gevoel van mysterie ontbrak. Vol
passie beleed ik mijn liefde voor Maria, de moeder die altijd
thuis geeft en als het erop aankomt met haar hand over haar hart
strijkt. Zij die alles weet en alles begrijpt, ook waar haar
Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld, om met Gerard Reve te
spreken.<br>
<br>
Ik vertelde het ene na het andere verhaal en schmierde dat het
een lust was. Ook haalde ik herinneringen op aan mijn reizen
naar Lourdes, dat koninkrijk van onvolmaaktheid, waar Maria dag
in dag uit gebroken levens weer heel maakt. Al is het maar voor
even. "Gaat u nu maar gewoon eens een keer naar Lourdes", riep
ik op een gegeven moment tijdens die avond in de wijkkerk. "U
zult er geen spijt van krijgen."<br>
<br>
Bijna had ik nog gezegd: "Maar u moet wel weten: in het verleden
behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst".<br>
<br>
Na afloop was ik kapot. Met mijn laatste krachten liep ik naar
de garderobe om mijn jas te pakken. Ik voelde mij als een
missionaris die zich, nadat hij een dag lang in een ver gelegen
en moeilijk bereikbaar dorp het evangelie heeft gepredikt,
afvraagt hoeveel zielen hij nu eigenlijk heeft gewonnen. Toen ik
de deur uit wilde lopen, sprak een vrouw mij aan. "Ik vond het
een leuke avond, mijnheer Fens. Maar we gaan hier toch maar
gewoon door met de dingen zoals we dat altijd gedaan hebben."
Het was duidelijk: ze hadden Maria hier niet nodig.<br>
<br>
Had ik toch te veel over Lourdes gesproken? Ik ben daar nu
eenmaal graag. Als ik hoor dat iemand van plan is erheen te
gaan, overvalt mij meestal een licht gevoel van heimwee.<br>
<br>
Die heimwee geldt om te beginnen de plek zelf, de grot met het
beeld van Maria. Daarnaast vind ik het prettig dat ik in Lourdes
niets zeker hoef te weten, maar mij geborgen kan voelen in het
mysterie dat het geloof voor mij uiteindelijk is. Dan is het
feitelijk niet van belang of Maria nu wel of niet aan Bernadette
Soubirous, dat meisje uit Lourdes, is verschenen.<br>
<br>
Misschien ging het daarom wel mis, die avond in die wijkkerk
onder de rook van Den Haag. Veel van de aanwezigen wilden vooral
iets leren, dingen begrijpen, bewijzen zien, terwijl het mij om
het geheim van het leven ging.<br>
<br>
Maria is nooit ver weg. Op mijn bureau staat sinds een paar
maanden een houten beeld van een piëta. Jezus is van het kruis
gehaald en ligt in de schoot van Maria. Met haar beide armen
houdt zij haar overleden zoon stevig vast. In deze tijden van
onzekerheid en onrust is het geruststellend om naar dit beeld te
kijken. Alsof Maria met haar zoon, ook de geschonden wereld
stevig in haar armen houdt.<br>
<br>
Boven alles een moeder.</p>
</div>
</body>
</html>