Verarming van de gezondheidszorg

Sun Oct 31 22:57:31 CET 1999

Hallo Jan,
met belangstelling heb ik het artikel uit het Rotterdams Dagblad gelezen.
Het probleem met de voortdurende stijging in onze medische voorzieningen en
de (on)mogelijkheid die te beheersen komt doordat van een economisch
marktmechanisme geen sprake is. Je gezondheid is niet een verhandelbaar
goed, in het bijzonder niet wanneer je iets mankeert. Er is geen sprake van
een vrije keus in medicijnen en/of behandeling, gebaseerd op geld. Daarom
denk ik dat in deze bij uitstek een rol is weggelegd voor de politiek
(minister Borst en 2e kamer) om een verantwoorde regeling in de dekking van
onze medische kosten te maken. Waarom moet het uitzoeken van die
verantwoorde dekking over gelaten worden aan ieder voor zich? Zelf lekker
alle polissen uitpuzzelen op welke pillen er gedekt worden en welke niet,
met 20 verschillende eigen risico's? Of toch maar die "100% dekking" polis
te nemen, omdat en ik het kan betalen en ik nog 100% gezond ben en jonger
dan 25 jaar? Is het ministerie van volksgezondheid nu zo desperaat geworden
dat zij geen verantwoordelijkheid durft te nemen in wat de medicijnen zijn
die artsen mogen uitschrijven en/of de behandelingen die uitgevoerd mogen
worden? Om nog terug te komen op het niet verhandelbaar zijn van je
gezondheid: als je iets mankeert heb je er heel erg veel geld en moeite over
om dat weer op orde te krijgen. De voorbeelden van de moeite en geld die
mensen investeren in hun gezondheid bestaan echt hoor: van medicijnmannen
tot en met "Artsen zonder grenzen", de eindeloze en pijnlijke behandelingen
die mensen tolereren (chemotherapieen) tot en met de spirituele sesssies a
la Jomanda of de gekste dieeten. Een  controlerende en regulerende laag ter
bescherming inzake de gezondheid van het individu vind ik een noodzaak,
typisch iets voor een ministerie van gezondheidszorg. Zou minister Borst ook
beseffen dat er een rol is weggelegd voor de overheid, of zie ik het
helemaal fout?

nog steeds verbaasd,
Carry Mout
-----Original Message-----
From: Jan en Vital <jan.vital at wxs.nl>
To: d66 <d66 at NIC.SURFNET.NL>
Date: Friday, October 29, 1999 7:41 AM
Subject: Verarming van de gezondheidszorg

>Bron:   Rotterdams Dagblad
>Datum:  27 oktober 1999
>Auteur: Peter Slavenburg
>Titel:  'Een (1) pil per kwaal, dat hoort niet bij een beschaafd land'
>        (Voorschrijven van ouder geneesmiddel brengt geneeskunde terug
>        naar niveau jaren zestig)
>
>
>Capelle aan de IJssel - Het plan voor de 'goedkope' verstrekking van
>medicijnen is tot mislukken gedoemd en mag niet doorgaan. Als de politiek
>het
>plan toch doorzet, loopt dat uit op een ramp, een ernstige verarming van de
>medische zorg, meent dr. P. Aalstein, huisarts in een drukke praktijk in
>Capelle aan de IJssel. Aalstein, bestuurslid van de huisartsengroep in zijn
>woonplaats en de districtshuisartsen in de regio Rijnmond, kent het klappen
>van de zweep. Regelmatig zit hij tegenover de zorgverzekeraars. " Voor
>overleg, maar ook om te onderhandelen. Ik noem het altijd gewoon
>vakbondswerk,
>dat me noodzaakt de politieke ontwikkelingen op mijn vakgebied goed bij te
>houden."
>
>Het eerder deze week door minister Borst van Volksgezondheid warm ontvangen
>plan baart Aalstein, en veel collega's die hij vertegenwoordigt, grote
>zorgen.
>Het plan beoogt de prijs van medicijnen te drukken. De commissie, die onder
>leiding van ex-minister De Vries op verzoek van Borst aan het werk ging,
>stelt
>voor zorgverzekeraars te laten concurreren door hen verantwoordelijk te
>stellen voor een geneesmiddelenpakket dat minder kost. Het aantal soorten
>medicijnen dat in Nederland voorgeschreven wordt, zou daardoor kunnen
worden
>teruggebracht van ruim 10.000 naar ongeveer 1.000. De verzekeraars zouden
>artsen moeten bewegen of desnoods zelfs dwingen tot het voorschrijven van
>goedkopere medicijnen. De gezamenlijke verzekeraars hebben daarbij een
>machtig
>wapen: zij kunnen weigeren dure geneesmiddelen te vergoeden als goedkopere
>alternatieven voorhanden zijn.
>"Wat Borst eigenlijk zou willen, is een ouderwetse prijsmaatregel," meent
>Aalstein. "Voor medicijnen net als bijvoorbeeld melk bepalen: het mag niet
>meer kosten dan zo en zoveel. Maar dat ligt politiek te moeilijk, daarvoor
>is
>geen meerderheid te vinden."
>Voor iemand hem zou kunnen beschuldigen van starre ideeen, stelt de
huisarts
>voorop: "Prijsbeheersing en concurrentie, daarmee heb ik geen moeite. Een
>aantal medicijnen vind ik zelf ook te duur, dat kan best wat minder. Maar
>hakken in het geneesmiddelenpakket, de zaak terugbrengen tot, zeg maar, 1
>pil
>per kwaal, dat hoort niet bij een beschaafd land. Nederlandse artsen zijn
al
>zuinig. Per patient worden in Nederland minder recepten uitgeschreven dan
>waar
>ook in Europa. Ook het aantal medicijnen dat in Nederland wordt
>voorgeschreven, is in vergelijking met andere europese landen heel
>bescheiden;
>ongeveer 10.000. In Duitsland bijvoorbeeld, toch ook geen achtergebleven
>gebied, beschikken artsen over 60.000 verschillende medicijnen."
>
>Kortzichtigheid.
>Aalstein kan zich opwinden over kortzichtigheid. Als voorbeeld noemt hij
een
>geneesmiddel voor maagpatienten dat sinds enkele jaren op de markt is. Dat
>middel is zo goed ... hij zou er uren over kunnen praten. Maar het
>maagtablet
>is duur, ongeveer 5 gulden per exemplaar. Een patient die het slikt, vergt
>150
>gulden per maand van de zorgverzekeraar, een flink deel van de premie.
>"Tijdens gesprekken met het Zilveren Kruis, in Rotterdam en omgeving veruit
>de
>grootste verzekeraar, moet ik steeds weer voorrekenen hoeveel geld dat
>tablet
>bespaart."
>"De mensen aan wie ik dat middel voorschrijf, gaan in de eerste plaats
>gewoon
>naar hun werk of ze zorgen voor hun kinderen. Bovendien ontwikkelen ze geen
>andere klachten die met hun maagpijn samenhangen. Ze gaan niet naar het
>ziekenhuis voor verder onderzoek, laat staan dat ze in de operatiekamer
>terechtkomen. Door dat nieuwe geneesmiddel is het aantal maagoperaties zo
>gigantisch gedaald, dat chirurgen in opleiding geen ervaring met een
>dergelijke ingreep kunnen opdoen. Maar ja, het zilveren Kruis is niet
>verantwoordelijk voor het inkomen van mensen in de Ziektewet.
>Ziekenhuiskosten
>vergoedt de verzekeraar wel, maar dat geld komt uit een ander budget. In
Den
>Haag hoor ik dat ook. Men kent dat verhaal wel, maar zegt kortzichtig: we
>praten nu over de kosten van medicijnen. Ziekenhuisopnames vallen daar niet
>onder en de uitvoering van de Ziektewet hoort zelfs op een ander
departement
>thuis."
>"Ik kan een ouder, en daardoor goedkoper, middel voorschrijven;
>kalktabletjes
>met een smaakje, zeg maar een beter soort Rennie. Ongeveer zestig procent
>van
>de maagpatienten is daarmee geholpen. Maar die andere veertig procent zit
>eerst vier weken lang thuis, met maagpijn. En met het risico van verdere
>achteruitgang. Het voorschrijven van zo'n ouder middel brengt de
geneeskunde
>terug naar het niveau van de jaren zestig. zo'n stap terug kan ik tegenover
>mijn patienten en tegenover de maatschappij op geen enkele manier
>verantwoorden."
>
>Wanneer het 'plan De Vries' werkelijkheid wordt, zijn het de
>zorgverzekeraars
>die bepalen welke middelen een arts nog mag voorschrijven. Aalstein zegt
>cynisch: "Dus staan er straks grote advertenties in de krant: 'Wij, uw
>zorgverzekeraars, verbieden met ingang van heden het gebruik van de
volgende
>medicijnen.' En daaronder dan een lijst met negenhonderd merken. Geloof jij
>het ?"
>"Nee, het zijn straks de huisartsen die het verhaal aan hun patienten mogen
>vertellen. 'Ja mevrouw, dat middel tegen hoge bloeddruk dat u nu vier
>maanden
>gebruikt, staat op de verboden lijst. En u meneer,ja, ik weet dat de
>medicijnen die u gebruikt voor uw suikerziekte goed werken, maar ze zijn te
>duur, dus moet ik u iets anders geven.' Het zijn kortom de huisartsen die
de
>kastanjes uit het vuur mogen halen."
>
>Bijverzekeren.
>In het plan staat ook dat de verzekeraars elkaar in de toekomst kunnen
>beconcurreren met de geneesmiddelen in hun basispakket. Wie er het geld
voor
>over heeft, koopt een duurder pakket, met daarin meer of duurdere
>medicijnen.
>"Dat betekent dat ik de mensen in mijn spreekkamer mag uitleggen dat ze
zich
>kunnen bijverzekeren en dat de verzekeraar dan misschien wel een vergoeding
>geeft voor dat dure medicijn," schampert Aalstein.
>"Het hele idee raakt trouwens kant noch wal. Mensen springen niet zomaar
van
>de ene verzekeraar naar de andere. Dat kan niet eens: overstappen mag maar
>eenmaal per jaar. Maar hoe zou je in hemelsnaam in oktober moeten weten dat
>je
>volgend jaar maart suikerziekte krijgt, zodat je voor 1 januari beter een
>andere verzekeraar of een duurder pakket kan nemen ? En overstappen wanneer
>je
>eenmaal ziek bent, valt niet mee; die verzekeringsmaatschappijen zien je
>aankomen."
>
>Zorgverzekeraars ... alleen al het woord is Aalstein een kwelling.
>"Het klinkt zo vriendelijk, zo behulpzaam. Maar vergeet niet dat het gewone
>bedrijven zijn, ondernemingen met aandeelhouders die graag winst zien. En
>straks zijn het die aandeelhouders die bepalen welke pillen ik mijn
>patienten
>mag voorschrijven. Dat lijkt mij geen vooruitgang."
>
>____
>