duo-voorzitterschap

[g.l. guelcher]

Mijn ervaring is dat een duovoorzitterschap geen goed idee is, althans aan
zeer strikte eisen moet voldoen om te slagen. In de afdeling Den Haag is
drie jaar leden een duo tot voorzitter gekozen. Reglementair bleek dit te
kunnen. In de bekende DIC-lijsten kon dit alleen niet verwerkt worden,.Dus
was een van de twee voorzitter en de ander vice-voorzitter volgens de eigen
D66-bureaucratie. Beide personen werkten bij dezelfde werkgever, kwamen
mekaar dus dagelijks tegen en konden hierdoor onderling afstemmen. De klad
kwam erin toen na ruim een jaar een van beide naar een andere werkgever
vertrok. Tegelijkertijd kregen beide het door omstandigheden zo druk met
allerlei andere zaken dat zij als duo-voorzitters nauwelijks meer konden
functioneren. Als secretaris moest ik voortaan de AV's en de
bestuursvergaderingen leiden. Al snel is in onderling overleg besloten dat
beiden aftraden en ben ik hen als voorzitter opgevolgd. Kortom een boeiend
experiment maar met grote beperkingen. Ik heb overigens iets dergelijk
eerder in mijn werkend bestaan ook meegemaakt met een duo als hoofd van het
bureau opleidingen van de afdeling PZ waarvan ik plv. hoofd was. Leverde ook
veel communicatie- en coordinatieproblemen op.

Ik vraag mij af nu er al twee vice-voorzitters zijn (voor politiek en voor
organisatie) waarom er nu ook twee voorzitters moeten komen (met naar ik
proef een vergelijkbare taakverdeling). Is dit niet eerder  te beschouwen
als een motie van wantrouwen naar de beide huidige vice-voorzitters?