WAO reactie op Max Kok

Thu Oct 7 15:10:33 CEST 1999

Beste Gerard,

>Deze wet nu wordt niet nagekomen. Er vinden nog op grote schaal
>aanstellingskeuringen plaats (30%). Daarnaast heeft de werkgever die
>zich aan de wet houdt een sluiproute ontdekt, door voordat de
>sollicitant wordt aangenomen een uitgebreid psychologisch onderzoek te
>laten uitvoeren. De uitkomsten van het persoonlijkheidsonderzoek geeft
>echter ook aanwijzingen voor kwetsbaarheid voor allerlei ziekten en
>ziekteverzuim.

OK, een verhelderende uitleg !
(1) Kun je de suggestie dat "sollicitanten met een vlekje" daadwerkelijk via
assesmentbureaus uitgeselecteerd worden, ook staven met cijfers, onderzoek
of (indirecte) persoonlijke ervaringen ?
(2) Kan dit een verklaring zijn voor de enorme groei van dit soort bureaus
?

>> dat het werkloosheidsrisico als gevolg van een
>> kwaal op de individuele werknemer is afgewenteld en niet meer door het
>> collectief gedragen wordt. Voorbeeld: Een MBO opgeleide telefoonmonteur
>> raakt z'n been kwijt en wordt goedgekeurd voor administratief werk. Daar
>> heeft hij echter geen opleiding en/of ervarng in, dus dit zal zelfs bij
de
>> huidige arbeidsmarkt tot werkloosheid, dus uiteindelijk bijstand leiden.
>Reactie: Er wordt bioj de beoordeling wel rekening gehouden met wat
>iemand aan opleiding heeft.Dit zit in het begrip "gangbare arbeid
>verdisconteerd.
Niet mee eens. Bovengenoemde telefoonmonteur wordt goedgekeurd voor
administratief werk, maar daar komt hij niet tussen omdat hij er geen
kwalificatie of ervaring in heeft. DIT is volgens mij ook de grootste factor
waarom het aantal WAOérs niet wil dalen.

>> Zelf denk ik wel dat een zakelijke benadering van de gezondheidszorg
nodig
>> is -en het proces van gisteren benadrukt dat.
>> De moderne gezondheidszorg is tot heel erg veel in staat, bv. tot het tot
in
>> lengte van dagen in leven houden van een menselijk lichaam. Daartoe moet
het
>> op een intensive care liggen met veel kostbare apparatuur en personeel
>> eromheen. 1 dag daar liggen kost waarschijnlijk net zoveel als jij en ik
>> samen per jaar aan ziektekostenverzekering betalen (de keuze is niet
tussen
>> 1 vacantie of een open hart operatie maar tussen 30 jaar vacantie en een
>> open hartoperatie). Juist aan het einde van een mensenleven nemen de
>> gezondheidskosten exponentieel toe. Als we besluiten om mensen zo lang
>> mogelijk in leven te houden, kan dit er toe leiden dat het totale
nationale
>> inkomen op gaat aan gezondheidszorg.

>Reactie: Niemand is er voor om mensen zo lang mogelijk in leven te
>houden. Dat is geen doel op zich. Het gaat er veeleer om, hoe en wanneer
>mensen vrede kunnen hebben met het feit dat ze overlijden of met het
>overlijden van de dierbaren. Daar gaat de rechtszaak ook niet over. De
>rechtzaak gaat over een conflict tussen twee partijen die ruzie hebben.
>De inhoud van het meningsverschil is niet duidelijk, want er is geen
>inzage geweest in het medisch dossier.

De toelichtingen die ik op het proces gezien heb (oa. Barend en Witteman)
geven me voldoende inzage in wat er speelt. Het komt erop neer dat patiënt
en familie zich niet neerleggen bij het medische besluit niet meer alles uit
de kast te halen.
Daar zit inderdaad wel nog een ander kantje aan, en dat is dat er medisch
een gerede kans bestaat dat door verder ongrijpen de kwaliteit van het leven
van de patiënt alleen nog maar verder achteruit KAN gaan. De clou zit hem in
het KAN: niemand, ook de meest ervaren intensive care arts niet, kan
voorspellen hoe het met de patiënt verder zal gaan als er wel ingegrepen
wordt. Persoonlijk heb ik een vergelijkbare situatie meegemaakt waarbij de
patiënt na aandringen wel beademd werd, twee maanden later fluitend zelf het
ziekenhuis verliet (nagestaard door doktoren die een geest meenden te zien),
nog twee maanden later z'n oude leven vrijwel volledig kon hervatten en zes
maanden later bij toeval aan een herseninfarct overleed, maar wel na een
zeer gelukkig laatste levensjaar...
Kortom, ik denk zeker dat mensenlevens medisch te vroeg worden afgeschreven,
en dat dat gebeurt vanwege te weinig juist medisch onderzoek en de
kostencomponent.

>> Mijn  idee zou zijn dat we met z'n allen bepalen hoeveel we als % van het
>> nationaal inkomen aan gezondheidszorg uitgeven
>Reactie: deze redenering gaat ervan uit dat schaarste eerlijk verdeeld
>moet worden. De schaarste in de gezondheidszorg is een kunstmatige. Het is
een
>rantsoenering van bovenaf, teveel om dood te gaan en te weinig om een
>beetje prettig te leven. Er is een natuurlijk maximum dat aan
>gezondheidszorg besteed kan worden.
Precies, dat bedoel ik.
Met iedere vooruitgang van de medische techniek komt er wel degelijk
schaarste, omdat gewoon niet alles meer te betalen is.
Waar je de lat legt, is een keuze van de samenleving. Als je 5% van het BNP
uit wil geven, zullen we vele voorzieningen moeten sluiten. Als je 25% uit
wil geven, moet er nog veel bijgebouwd en opgeleid worden, maar zal het de
consequentie hebben dat de belasting en premies omhoog moeten en de gezonde
Nederlander dus veel minder geld heeft voor zijn dure auto of koophuis. Het
is maar wat je kiest.

Overigens ben ik wel van mening dat het in de gezondheidszorg omgaande geld
veel effectiever besteed kan worden. Met name de exorbitante salarissen en
vergoedingen van veel gezondheidswerkers moeten omlaag zodat er minstens
drie keer zoveel personeel ingezet kan worden.
Ook moeten beslislijnen anders. De radioloog die pleit voor aanschaf van een
nieuw apparaat van 200.000 gulden heeft nu veel meer invloed dan het
verpleegkundig afdelingshoofd dat pleit voor een extra verzorgende. Dus
staat er veel dure apparatuur in ziekenhuizen ongebruikt omdat er geen
personeel is voor de nazorg.

>Voor mij staat het vast dat de tyrannie van het getal,
>van het Heilig Economisch Perspectief tever is doorgeschoten en zou een
>pleidooi willen houden voor het reanimeren van de menselijke maat,
>hoeveel dit ook moge kosten.
Nee, een reeële benadering is nodig. Het soort wat jij hier voorstaat leidt
tot Rouseau-iaanse irreeële gelukzaligheidsbeelden, waar je uiteindelijk aan
failliet gaat en niemand meer fatsoenlijke zorg krijgt.

>Binnen de arts
>patiënt relatie vind ik het opleggen van de opvatting van de ene partij
>op de andere onacceptabel.
Als de 1 ja zegt en de ander nee, zal dit toch gebeuren, hoe subtiel ook
("Tsja mevrouw, uw man heeft een asferisch tetragerubriceerd climacterium
met heftig gepermuteerde discone triglobulaten, dus het lijkt me beter niet
meer te reanimeren". Weinig mensen die daar tegenin zullen gaan.)
Wat jij wilt is een idylle.

> Het is een misvatting
>en het getuigd van wantrouwen dat deze werkwijze altijd zal leiden tot
>de duurste oplossing.
Ik beweer eerder het tegenovergestelde in dit geval. Niet reanimeren kost
heel wat minder dan twee maanden IC.

> Een
>operatie heeft geen kostprijs. Het totaal aan kennis, ervaring en
>technologische mogelijkheden maakt een operatie mogelijk.
Onzin.
Een open hartoperatie kost ongeveer net zoveel als een jaar een leraar voor
de klas.
Net zo goed als jij van je maandelijkse inkomen keuzes zult moeten maken,
moet je die op dit gebied ook niet willen ontlopen.

>Slechts een fractie van het geld dat voor de gezondheidszorg wordt
>uitgetrokken wordt besteed aan verrichtingen. Het grootste deel wordt
>besteed aan opleiding, bijscholing, research etc.
Dat betwijfel ik.
Het is ook maar net hoe je het berekent: als je geen geld uitgeeft voor de
opleiding van een chirurg, zal die ook niet in staat zijn tot operaties waar
patiënten weer levend vandaan komen.

>Ten slotte blijf ik van mening dat het geld de zorg moet volgen en niet
>andersom.
Ik hoop dat je zelf ook de waanzin van die bewering inziet.

Met vriendelijke groeten,

Max Kok