Abortus en verantwoordelijkheid.

[Ariean van de Groep]

>>1-Man trouwt en vrouw raakt zwanger. Nog voor de geboorte zijn ze uit
>>elkaar. Man erkent het kind. Het kind wordt na een tijdje  donkerder van
>>huidskleur en de omgeving gaat vragen stellen aan de man. Uiteindelijk een
>>bloedtest. Kind kan niet van hem zijn. Emotioneel een keiharde klap voor
de
>>man, hij is gek op het kind. Financieel: alle alimentatie is, na
>>rechtelijke uitspraak, teruggevorderd.
>>Erkenning is ongedaan gemaakt.
>
>>2-Dochter van kennis, 17 jaar raakt zwanger. Haar vriend wil abortus. Zij
>>niet, hoewel ze van te voren hadden afgesproken dat een eventueel
>>'ongelukje' geaborteerd zou worden. Relatie gaat kapot, baby wordt
geboren.
>>Vader erkent kind niet, wil er niets mee te maken hebben. Moeder eist
>>alimentatie. Krijgt voor het kind f 250 per maand toegewezen.
>
>>Zolang de man niet de verwekker is wordt hij wel degelijk beschermt.

---[C.I.L. Houbraken] wrote>

>En wat in het tweede geval? Ze houdt zich niet aan de afspraak, haar vriend
kan
>haar niet dwingen tot abortus (terecht), maar moet wel meebetalen aan de
>opvoeding, terwijl hij het kind niet erkent. Dit had ze kunnen weten, toen
ze
>besloot het kind toch te houden. Dan is het dus ook haar eigen
>verantwoordelijkheid. Verplichte alimentatie is niet terecht, dus. Daarom
wil ik
>zo graag hier een discussie over. En waar zou de rechter aan kunnen toetsen
om
>een eerlijke afweging te maken (zulke afspraken over aborteren worden
meestal
>niet op papier gezet of verteld aan anderen).

Chido,

Ik denk dat je op een bepaalde manier wel gelijk hebt als je stelt dat een
vader nooit een abortus kan afdwingen, maar dat hij op zijn beurt ook niet
gedwongen kan worden tot een relatie (zoals vroeger: 'moeten' trouwen) of
het betalen van alimentatie als hij dat niet wenst (netjes is anders, maar
goed).

Aan de andere kant zou je kunnen zeggen dat de huidige
alimentatieverplichting in deze gevallen bedoeld is om een 'misstand' in de
natuur te corrigeren door het verlenen van extra rechten aan de vrouw ten
opzichte van de man. Hiermee doel ik op het feit dat een vrouw van nature
relatief veel meer energie steekt in het voortbrengen van nageslacht dan de
man. Ga maar na, wat voor de man in twee minuten bekeken kan zijn, kan voor
de vrouw 9 maanden misselijkheid, rugpijn e.d. betekenen, en daarbij nog
urenlange weeen op 'de koop' toe. Daarbij komt dat een vrouw, zoals een man,
nou eenmaal niet kan 'weglopen' van een zwangerschap, ze draagt het kind
lichaamlijk bij haar, en zal, zo wie zo, door dat feit verplicht zijn een
keuze te maken die heel direct op haar perspectief, gevoelens en lichaam
betrekking heeft. Als kinderen, zoals bij adoptie, niet tot de ouders komen
op de natuurlijke manier, maar lichaamlijk los van de partners (sorry voor
het kromme taalgebruik), kunnen beide ouders veel bewuster kiezen voor een
kind, hun verantwoordelijkheden vastleggen, en zijn ongelukjes vrijwel
uitgesloten. Nu dat (nog) niet zo is, vonden 'de vroede vaderen' het
kennelijk wenselijk om ter compensatie de vader te verplichten tot het nemen
van verantwoordelijkheid zoals de moeder van nature gedwongen wordt  de
verantwoording op zich te nemen voor het kind of, sinds de laatste decenia
legaal, de keuze die ze maakt (abortus of niet).

Aangaande deze verantwoordelijkheidskwestie voor met name de man, wil ik de
lijsters graag de volgende stelling voorleggen:

Als je als man (met van nature een makkelijker uitweg uit de
verantwoordelijkheidskwestie) besluit 'onbeschermde' seks met iemand te
hebben en dus bewust het risico neemt dat er een zwangerschap uit voort kan
komen (ongelukjes en bedrog daargelaten) dan heb je de plicht je
verantwoordelijkheid te nemen. Ook als het achteraf toch niet zo goed
uitkomt. Hou je kop erbij, zei mijn vader altijd.

Of zoals ik dhr. J. Springer (als je kijkt: alleen de laatste 3 minuten!!!)
wel eens heb horen zeggen: Als jij (bij een bepaalde partner) geen kinderen
wilt, moet je geen (onbeschermde) seks hebben. In bed een man, de volgende
negen maanden een man. Daar hebben ze nou voorbehoedsmiddelen voor. Als
'nazaten van de jaren 60 en de seksuele revoltie', wat D66-ers bijna per
definitie zijn, zouden we juist dat kunnen beamen.

Of niet?

Ariean van de Groep