Abortus en verantwoordelijkheid.

[Chido Houbraken]

>1-Man trouwt en vrouw raakt zwanger. Nog voor de geboorte zijn ze uit
>elkaar. Man erkent het kind. Het kind wordt na een tijdje  donkerder van
>huidskleur en de omgeving gaat vragen stellen aan de man. Uiteindelijk een
>bloedtest. Kind kan niet van hem zijn. Emotioneel een keiharde klap voor de
>man, hij is gek op het kind. Financieel: alle alimentatie is, na
>rechtelijke uitspraak, teruggevorderd.
>Erkenning is ongedaan gemaakt.

>2-Dochter van kennis, 17 jaar raakt zwanger. Haar vriend wil abortus. Zij
>niet, hoewel ze van te voren hadden afgesproken dat een eventueel
>'ongelukje' geaborteerd zou worden. Relatie gaat kapot, baby wordt geboren.
>Vader erkent kind niet, wil er niets mee te maken hebben. Moeder eist
>alimentatie. Krijgt voor het kind f 250 per maand toegewezen.

>Zolang de man niet de verwekker is wordt hij wel degelijk beschermt.

En wat in het tweede geval? Ze houdt zich niet aan de afspraak, haar vriend kan
haar niet dwingen tot abortus (terecht), maar moet wel meebetalen aan de
opvoeding, terwijl hij het kind niet erkent. Dit had ze kunnen weten, toen ze
besloot het kind toch te houden. Dan is het dus ook haar eigen
verantwoordelijkheid. Verplichte alimentatie is niet terecht, dus. Daarom wil ik
zo graag hier een discussie over. En waar zou de rechter aan kunnen toetsen om
een eerlijke afweging te maken (zulke afspraken over aborteren worden meestal
niet op papier gezet of verteld aan anderen).

Trouwens, in het eerste geval: is de biologische vader daarna verplicht geworden
om alimentatie af te dragen?

Groet,

Chido Houbraken







`Externe E-Mail wordt door DNB niet gebruikt voor het aangaan van
verplichtingen`

`Any e-mail messages from The Nederlandsche Bank are given in good faith
but shall not be binding
nor shall they be construed as constituting any obligation on the part of
the Bank.`