verlagen ww - bij econ. groei

[Erik van den Muijzenberg]

At 10:17 28-12-1999, Greetje Verver wrote:

>Hoe noem je de mensen die op dit ogenblik met een overspannen arbeidsmarkt
>(meer dan voldoende banen) nog werkloos zijn dan nu?

Ik beschouw ze als slachtoffers van het werkgelegenheidsbeleid.
Twee invalshoeken hierbij:

- jaren geleden is besloten de kosten voor bedrijven drastisch te
  verlagen, vanuit de veronderstelling - althans zo werd de maat-
  regel naar buiten gebracht - dat hogere bedrijfswinsten *auto-
  matisch* tot het aannemen van meer personeel zou leiden. (Dit is
  gebaseerd op de theorieen van Milton Friedman; economisch advi-
  seur Pinochet en Reagan; Nobelprijs Economie.)

  Een en ander bleek evenwel niet het geval. Ik herinner me nog
  hoe premier Lubbers met gespeelde naiviteit het bedrijfsleven
  opriep mensen in dienst te nemen; hij had het paard nu naar de
  drinkbak gebracht, maar het moest zelf drinken natuurlijk! In
  de USA was toen al enige tijd een ontwikkeling gaande waarbij
  hogere werkloosheidscijfers resulteerden in betere beurskoerzen;
  economische groei, zonder werkgelegenheidsgroei.
  Nu zijn er natuurlijk wel degelijk bedrijven die om personeel
  zitten te springen. Helaas sluiten de verwachtingen niet aan op
  het aanbod. De gouden jaren dat je uit een uitgebreid bestand
  van werklozen kon kiezen zijn voorbij. Na afroming van het be-
  stand resulteert een groep met aanzienlijke psychische proble-
  matiek, schulden (probeert u maar eens 10 jaar van een bijstands-
  uitkering te leven), en opleidingsachterstand (het is veelal ver-
  boden om een opleiding te volgen, tenzij die kortdurend is want
  een directe relatie met de arbeidsmarkt *van dat moment* heeft).
  Op die manier vist men massaal achter het net.

- in de zogeheten reintegratie van langdurig werklozen gaan ette-
  lijke miljoenen om zonder veel zicht op wat er gebeurt. In tijden
  van aantrekkende groei bleek het wel mogelijk het werkloosheids-
  cijfer wat te drukken door het aanbieden van schertsbanen, voor-
  namelijk bij de overheid. Hoewel het beleid was gericht op moei-
  lijk bemiddelbare werklozen, is het voornamelijk ten goede geko-
  men aan personen die het daarzonder wellicht ook hadden gered
  (veelal blanke mannen die relatief kort werkloos waren).
  Dit hoeft ons niet te verbazen, want de bedrijfjes die een en an-
  der moesten verzorgen werden op resultaat afgerekend en dan ga je
  het jezelf niet te moeilijk maken.
  Intussen zagen de personen om wie het allemaal was begonnen, dat
  opnieuw een periode van (ongekende) economische voorspoed geheel
  aan hen voorbij dreigde te gaan. Hieruit ontstond bij deze per-
  sonen learned helplessness. (zie Seligman 1975/1992)

  Eigenlijk moeten ze als afgeschreven woren beschouwd. Dit heeft
  evenwel twee bezwaren: ten eerste valt dan de bodem onder het
  sanctiebeleid bij sociale uitkeringen weg en ten tweede zal een
  (beperkte) groep kiezers het maatschappelijk afschrijven van een
  groete groep medeburgers wellicht wat te cynisch vinden.

  (Overigens is het natuurlijk nog veel cynischer om de onbemiddel-
  baren maar in de waan te laten dat ze wel degelijk *ooit* aan het
  werk komen, en ze decennia te laten rondkomen van een uitkering
  die ooit als zeer tijdelijke overbruggingsmaatregel bedoeld is
  geweest. Laat ons daar dus maar snel de ogen weer voor sluiten.)


Erik vdMb


------------------------------------------------------------------------
   E.P. van den Muijzenberg / Amsterdam / http://www.ernst.vuurwerk.nl
------------------------------------------------------------------------

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********