graag reactie ( en hopen dat onze politici meelezen )

[Max Kok]

Gerard Bos schreef:
>Persoonlijk ben ik het met de gedachte van Theo eens dat de huisarts als
>budgetbewaker en als vertrouwenspersoon twee totaal verschillende petten
>op krijgt, waarvan ik verwacht dat het niet in het belang van de relatie
>hulpverlener patient zal uitpakken.
> (knip)
>Kortom: als de patient als zorgvrager centraal staat, hoe verhoudt zich
>dat tot een gebudgeteerd systeem? En welk systeem voldoet aan de
>volgende voorwaarde: geen tweedeling, maar ook geen overheid die vanuit
>een budgetsysteem slechts op de rem van goede ontwikkeling kan staan?


Eerst een verbreding: Hetzelfde verschijnsel doet zich overal voor waar de
belangen van vrager en verlener niet sporen. Denk aan sociale verzekeringen
en de bijstand.

Dan een verdieping: In de praktijk zitten er in eenzelfde casus enorme
verschillen tussen de uitvoerders EN tussen van dezelfde uitvoerder
afhankelijke vragers.
De ene huisarts zal nooit platische chirurgie op gemeenschapskosten laten
uitvoeren, de ander probeert dat altijd voor elkaar te krijgen en een derde
doet het alleen als de patiënte hem/haar aanstaat.
Sinds de gemeenten zelfstandiger de bijstandswet mogen uitvoeren zijn de
verschillen drastisch toegenomen. In de ene gemeente bestaat een ieder jaar
uitgeput fonds voor duurzame gebruiksgoederen, in de andere gemeente heeft
men daar nog nooit van gehoord.
Het keuringsbeleid in de WAO varieert tussen het volledig goedkeuren van
mensen die krom staan van de rugklachten tussen het volledig afkeuren van
mensen waar niets aan mankeert vanuit persoonlijke sympathie van de
keuringsarts.

En een complicerende factor: Een vrager beschikt zelden over voldoende
kennis om te kunnen beoordelen of hem vodoende is toegekend. Hoe kan hij
weten dat hij aan ziekte ABC lijdt als de huisarts dat niet opmerkt -en dat
daartegen behandeling XYZ bestaat ? En dat hij dus een second opinion had
moeten vragen.

En statistiek: Er bestaan inmiddels zoveel ziekten / regelingen dat een
individuele uitvoerder ze nooit allemaal meemaakt. Hij kan daarbij dus ook
niet leren van de fouten die een eerste keer vrijwel altijd gemaakt worden.


Een idee voor een oplossing:
De (patiënt als zorg)vrager centraal stellen impliceert dat deze over
voldoende expertise kan beschikken om te controleren of hem toekomt waar hij
recht op heeft. Zonder die voorziening is het slechts een holle kreet die
een bezuiiging verbloemt. De rol van de overheid is dus tweeledig, namelijk
ten eerste bepalen waar iemand recht op heeft en ten tweede hem de middelen
verschaffen om ook te kunnen controleren of hij dat gekregen heeft.

Dat laatste zou kunnen met een gecomputeriseerd expert-systeem. Een database
waarin alle ziekten / regelingen worden opgenomen en die benaderbaar is
vanuit een specifieke klacht. De terminals staan opgesteld in de wachtkamer
(van huisarts, GAK of sociale dienst), de vrager voert zijn situatie in en
het systeem antwoordt met wat hij van de verstrekker mag verwachten. Dan
weet iedereen precies waar hij aan toe is.

MVG
Max Kok