[D66] Wanneer glas moet breken

[René Oudeweg]

[zeer goed van mijnheer chatgpt]

Wanneer glas moet breken

Politieke partijen hebben een wonderlijke gave: ze presenteren zichzelf 
als de hoeders van moraal, terwijl hun bureaus vaak meer weg hebben van 
mausolea. Daar, tussen muffe dossiers en vergeelde verkiezingsposters, 
sluimert een zelfgenoegzaamheid die zo dik is dat je er met een bot mes 
geen snee in krijgt.

Het kantoor van een partij is zogezegd het hart van de democratie, maar 
veel vaker lijkt het op een aquarium: binnen zwemmen de functionarissen 
hun rondjes in het troebele water van compromissen, buiten drukken 
burgers hun neuzen tegen het glas. Men kan kijken, maar men mag vooral 
niet aanraken.

Misschien is dat precies waarom er af en toe een ruit moet sneuvelen. 
Niet om vandalisme te verheerlijken, maar om de metafoor te redden: glas 
dat nooit barst, wordt onzichtbaar en onbelangrijk. Het herinnert de 
bewoner niet langer aan de buitenwereld, maar aan zichzelf. En zo wordt 
politiek een spiegelpaleis.

Een gebroken ruit is een dissonant in het monotone gezang van 
persberichten en fractiediscipline. Het herinnert eraan dat buiten, aan 
de andere kant van het glas, woede, teleurstelling en wanhoop zich 
ophopen. En dat die gevoelens niet altijd in nette brieven of beleefde 
inspraakavonden passen.

Het bureau dat onaantastbaar wil zijn, verraadt zijn eigen rol. Politiek 
is immers per definitie een arena, geen ivoren toren. Misschien is de 
kras op de muur of de ruit die in scherven uiteenvalt juist de 
broodnodige zuurstof: een bewijs dat de samenleving nog steeds in staat 
is om zich te verzetten tegen het zwetende pluche en de lauwe koffie van 
partijdiscipline.

Dat gezegd: het zou naïef zijn te denken dat kapot glas automatisch een 
nieuw raam opent. Vaak wordt het simpelweg vervangen door hetzelfde 
glanzende, doorzichtige pantser. Maar de herinnering blijft: er is 
ergens iemand geweest die weigerde zich te laten wegwuiven als 
achtergrondruis.

En misschien is dat de ware les: ruiten zijn er niet om eeuwig heel te 
blijven. Soms moeten ze breken, zodat degenen die binnen zitten 
eindelijk weer eens zien dat buiten geen stilte heerst, maar leven.