[D66] De eeuwige schooljongen Jetten

[René Oudeweg]

De eeuwige schooljongen Jetten

Er zijn mensen die volwassen worden, en er zijn mensen die blijven 
steken in een soort eindeloos brugklasbestaan. Rob Jetten behoort tot 
die tweede categorie. Hij is niet zozeer een politicus, maar een 
wandelend proefwerk. Alles aan hem ademt het keurige schrift van iemand 
die nog steeds een sticker “Goed gedaan!” van de juf verwacht. Zijn 
colbert zit als een te strak schooluniform, zijn glimlach als een 
geoefende foto voor het klassenalbum, en zijn beleid — als je dat woord 
zonder lachen kunt gebruiken — heeft de diepte van een proefwerk 
aardrijkskunde over de hoofdsteden van Europa.

Jetten is het prototype van de jongen die vooraan zit, altijd een map 
met tabbladen bij de hand, en zijn vinger opsteekt voordat de docent 
zijn zin heeft afgemaakt. Niet omdat hij werkelijk iets te zeggen heeft, 
maar omdat stilzitten ondraaglijk is. Je ziet hem haast fluisteren: 
“Meneer, ik weet het antwoord! Mag ik, mag ik?!”

Hij is de prefect van een school die nooit ophoudt, een type dat 
zichzelf voortdurend overhoort in de spiegel: “Artikel 3 van het 
Klimaatakkoord, Rob, je kan het!” Zijn loopbaan is één lange spreekbeurt 
met PowerPoint-slides vol bulletpoints, titels in Calibri, en 
stockfoto’s van lachende windmolens.

En toch, achter dat fanatieke schooljongensmasker, loert de tragiek. 
Want hoezeer hij zich ook uitslooft, hoe vaak hij zijn nette handschrift 
laat zien, hij blijft de jongen die na het proefwerk naar huis fietst in 
de regen, het voorhoofd glanzend van zweet en ambitie, terwijl niemand 
meer kijkt. Hij wil de leraar van Nederland zijn, maar eindigt als dat 
brave jongetje dat te veel zijn best doet, en daardoor nooit echt cool 
wordt.

Rob Jetten: de premier van de huiswerkklas, de minister van de 
geodriehoek, de onverwoestbare brugklasser van de democratie.