[D66] Een tirade tegen oranje: de schreeuwlelijk onder de kleuren

[René Oudeweg]

Een tirade tegen oranje: de schreeuwlelijk onder de kleuren

Oranje is geen kleur, het is een misverstand dat zich hardnekkig 
opdringt alsof het bestaansrecht heeft. Waar blauw en groen de rust van 
hemel en aarde uitdragen, waar rood tenminste nog passie kent en zwart 
waardigheid ademt, daar komt oranje aansloffen als het bastaardkind van 
rood en geel: te laf om de vurigheid van het eerste te bezitten, te 
plomp om de zonnige helderheid van het tweede te dragen. Het resultaat 
is een kleur die vooral schreeuwt, maar niets te zeggen heeft.

Kijk eens naar oranje in de natuur: de verkeerskegel, de vuilniszak in 
de herfst, het hesje van de ambtenaar die files regelt. Nergens 
elegantie, enkel utiliteit en lawaai. Oranje is de kleur die je niet 
draagt, tenzij je wilt dat iedereen op een kilometer afstand ziet dat je 
er bent – meestal omdat je een gevaar vormt. Het is een signaalkleur, 
niet een keuze. Wie kiest er nu bewust voor een leven als wandelend 
waarschuwingsbord?

Het nationale enthousiasme rond oranje maakt het nog schrijnender. Hele 
menigten in wortelpakjes, gezichten beschilderd met een tint die 
iedereen eruit laat zien als een verkalkte pompoen – het is 
volksverlakkerij verpakt in textiel. Oranje voetbalshirts flatteren 
niemand; ze veranderen de gespierde atleet in een wandelende zak 
mandarijnen en de gewone supporter in een worst met benen.

En dan die merkwaardige claim dat oranje “warmte” uitstraalt. Warmte? 
Oranje straalt eerder de muffe hitte van een slecht geventileerde 
caravan uit, de kleverige atmosfeer van goedkope frisdrank met prik 
eruit. Het is geen gloed, het is klamme benauwdheid in kleurvorm.

Kortom, oranje is de luidruchtige oom op de verjaardag: aanwezig, maar 
liever had je hem niet gezien. Het is de esthetische equivalent van 
plastic slingers, een permanente kater na een feest dat nooit echt leuk 
was. Oranje is niet de kleur van vreugde of saamhorigheid, maar de kleur 
van het compromis – een mislukt huwelijk tussen rood en geel, waarvan de 
scheiding nog altijd uitblijft tot onze visuele ellende.

De wereld zou mooier zijn zonder oranje. Zonder die wrange worteltoon 
zou de regenboog eindelijk rust vinden, zou het straatbeeld kalmeren, 
zou men in voetbalstadions weer kleren dragen die niet ogen alsof ze bij 
de uitverkoop van een bouwmarkt zijn meegenomen. Oranje is niet alleen 
lelijk. Het is een belediging van de kleurenleer, een esthetisch falen, 
een collectieve dwaling die dringend rechtgezet moet worden.