[D66] De Grote Verdunning

[René Oudeweg]

chatgpt:

De Grote Verdunning: Over de intellectuele teloorgang door massaimmigratie

Nederland, ooit een land waar men de rede huldigde, lijkt vandaag te 
functioneren als een mengtafel waarop cultuur en intellect worden 
teruggeschroefd tot een zoetgevooisd maar leeg achtergronddeuntje. 
Erasmus zou zich in zijn graf omdraaien als hij zag hoe zijn nageslacht 
zich vermaakt met reality-tv, managementjargon en integratiecursussen. 
Het intellectuele leven, dat zich ooit verhief tot universele inzichten, 
wordt nu gedegradeerd tot een kleuterklas van identiteiten, quota en 
taalarmoede. De oorzaak? Massaimmigratie, dat fenomeen dat in de 
brochures als verrijking werd verkocht maar in werkelijkheid niets 
anders heeft gedaan dan het intellectuele kapitaal te verdunnen tot 
homeopathische onzin.

De universiteit als opvangcentrum

Waar de universiteit ooit een bastion van kritiek, dialectiek en durf 
was, fungeert zij tegenwoordig als opvangcentrum voor de taalarmoede van 
de global village. Het Engels dat men er spreekt is niet het Engels van 
Shakespeare, maar een afgematte pidgin waarin “research output” 
belangrijker klinkt dan inhoud. Hoogleraren schrijven papers die niemand 
leest, behalve andere hoogleraren, en studenten schrijven scripties die 
niemand begrijpt – ook zijzelf niet. Massaimmigratie heeft de academie 
omgetoverd tot een Babel van spraakverwarring waar de enige 
gemeenschappelijke taal “projectsubsidie” is.

De teloorgang van de taal

Een volk dat zijn taal verslonst, verliest zijn geest. Met de komst van 
miljoenen nieuwkomers verdween de vanzelfsprekende beheersing van het 
Nederlands, en de elite vond dat wel gemakkelijk: men kon zich 
verschuilen in een steenkolenengels dat alle scherpte en nuance uit het 
debat filtert. Het resultaat is een samenleving waarin niemand elkaar 
nog begrijpt, maar waarin iedereen met een “inclusief” glimlachje doet 
alsof dat juist de bedoeling is. De taal is niet langer een instrument 
van denken, maar een decorstuk van beleid.

Politiek debat als multicultureel cabaret

In de Tweede Kamer heeft de klassieke redevoering plaatsgemaakt voor een 
soort multicultureel cabaret: korte soundbites, liefst in plat Engels of 
in simplistische slogans die zelfs een inburgeringscursusstudent kan 
nazeggen. Waar Thorbecke nog wetten ontwierp die generaties zouden 
dragen, produceert Den Haag nu vooral beleidsdocumenten die na een 
halfjaar alweer door de papierversnipperaar kunnen. Het debat is niet 
meer gericht op waarheid, maar op sentiment: tranen over achterstanden, 
boosheid over discriminatie, en eindeloze herhaling van het mantra dat 
“diversiteit onze kracht is”. Dat de intellectuele zwakte onze zwakte 
is, wordt er zorgvuldig bij verzwegen.

Kunst en media in het tijdperk van de lelijkheid

Massaimmigratie heeft ook de kunstwereld veranderd. Musea worden drukker 
bezocht, maar vooral door schoolklassen die selfies maken bij Rembrandt. 
Intellectuele kunstkritiek is vervangen door subsidietaaltjes over 
“representatie” en “intersectionaliteit”. Kunst moet niet langer 
prikkelen of verheffen, maar simpelweg bevestigen dat iedereen erbij 
hoort – ongeacht talent. In de media zien we hetzelfde patroon: de 
talkshow is de nieuwe agora, maar daar regeert de banaliteit. Waar ooit 
denkers en schrijvers aanschoven, zitten nu ervaringsdeskundigen die 
niets meer inbrengen dan hun eigen leed. De teloorgang van het intellect 
is compleet wanneer slachtofferschap meer autoriteit geniet dan argument.

De paradox van de tolerantie

Men noemt dit alles vooruitgang: een open samenleving die iedereen 
verwelkomt. Maar in werkelijkheid is het een samenleving die haar eigen 
intellectuele fundamenten verkwanselt. De paradox van de tolerantie is 
dat Nederland, door alles en iedereen een plek te gunnen, zijn eigen 
geestelijke traditie heeft laten verdampen. Het resultaat is een natie 
zonder ruggengraat, een praatclub zonder taal, een universiteit zonder 
kennis.

Slot

De intellectuele teloorgang door massaimmigratie is niet het gevolg van 
kwade wil, maar van lafheid: de angst om vast te houden aan eigen 
standaarden. In plaats van nieuwkomers op te tillen naar het niveau van 
Erasmus, Spinoza en Multatuli, heeft Nederland zichzelf laten zakken tot 
het niveau van de laagste gemene deler. Zo werd het land dat ooit een 
baken was van denken, een poldermoeras van banaliteit. En in dat moeras 
verdrinkt langzaam, maar onverbiddelijk, het intellect.