[D66] Doorwerken tot de Apocalyps

[René Oudeweg]

Doorwerken tot de Apocalyps: Een Hulde aan de Onwrikbare Arbeidsmieren

Er is iets wonderbaarlijks – werkelijk, bijna aandoenlijks – aan de 
moderne mens die zijn agenda opent terwijl de planeet om hem heen in 
slow-motion vergaat. De lucht is inmiddels een stevig soepje van roet en 
paniek, de oceanen koken, insecten vallen dood uit de lucht, en toch zie 
je elke ochtend opnieuw die dappere forens zijn lunchbox pakken alsof 
het allemaal nét niet zijn probleem is.

Want deadlines, tja, die verdwijnen nooit. Zelfs niet als de rest van de 
natuur dat wél probeert.

We moeten deze mensen erkennen voor wat ze zijn: de helden van de 
ontkenning, de kampioenen van cognitieve acrobatiek. Terwijl de mussen 
letterlijk van het dak vallen, tikken zij nog even snel dat “circa 17:00 
bij je terugkomen”-mailtje. De wereld is onleefbaar geworden, maar het 
is natuurlijk essentieel dat de kwartaalrapportage wél leefbaar blijft.

En daar zit de magie: waar elke vorm van logica zou suggereren dat je 
misschien moet stoppen, vluchten, schreeuwen of op zijn minst diep 
ademhalen (voor zover dat nog kan), daar grijpt de moderne werknemer 
zich vast aan zijn to-do-lijst. Alsof hij een vliegtuig probeert te 
landen dat al in brand staat, maar eerst “veiligheidsriem vastmaken” 
afvinkt, want: procedures.

Misschien is het een copingmechanisme. Misschien is het een collectieve 
waan. Misschien is het gewoon luiheid om eindelijk eens toe te geven dat 
alles kapot is. Maar kijk ze gaan! Elke dag op kantoor verschijnen alsof 
het geen sauna van 43 graden is. Alsof het niet vreemd is dat de zon nu 
’s nachts schijnt en regen naar benzine ruikt. Nee hoor. “Heb je het 
memo gezien?”

Er bestaat geen satire die kan tippen aan de werkelijkheid van mensen 
die in een stervende wereld doen alsof alles business-as-usual is. Het 
is tragisch, het is komisch, het is een culturele monumentenzorg van 
massale ontkenning. Maar geef ze eens ongelijk: wie wil er nu de eerste 
zijn die zegt dat het voorbij is? Dat je arbeidsethos misschien niet het 
beste middel is tegen een imploderende biosfeer?

Dus werken we door. Plichtsgetrouw, tot de laatste server uitvalt, tot 
het laatste kantoorraam barst door de hitte, tot het laatste restje 
zuurstof op rantsoen moet. En zelfs dan zal er ergens iemand zijn die roept:

“Kunnen we dit even parkeren tot de meeting van morgen?”

En zo houdt de mensheid zichzelf in stand – niet door hoop, niet door 
technologie, maar door de onuitroeibare drang om door te ploeteren, 
zelfs wanneer de wereld al lang heeft opgegeven.