[D66] Wolf

[René Oudeweg]

De Nederlandse houding ten opzichte van de terugkeer van de wolf is 
beschamend kortzichtig en moreel inconsistent. Nadat we decennialang 
vrijwel alle grote roofdieren systematisch uit het landschap hebben 
verdreven, doen we nu alsof de wolf een indringer is, een probleem dat 
“beheerd” of liefst zo snel mogelijk weer verwijderd moet worden. Dat is 
geen natuurbeleid, dat is gemakzucht vermomd als pragmatisme.

De wolf is niet teruggekeerd omdat Nederland zo ruimhartig is geworden, 
maar ondanks onze weerstand. Hij volgt zijn ecologische instinct, niet 
onze bestuurlijke kaders. In plaats van deze terugkeer te erkennen als 
een zeldzaam herstel van natuurlijke dynamiek in een tot op het bot 
gereguleerd landschap, reageert Nederland met paniek, framing en 
politieke spierballentaal. Incidenten worden opgeblazen, angst wordt 
aangewakkerd en feiten verdwijnen onder een lawine van emotie en 
electoraal opportunisme.

Wat vooral wrang is, is de hypocrisie. Nederland presenteert zich graag 
als gidsland op het gebied van natuurbeheer en biodiversiteit, maar 
zodra natuur zich niet gedraagt als een keurig aangeharkt park, slaan we 
dicht. We accepteren miljoenen stuks vee in een intensief systeem, met 
bijbehorende milieuschade, maar een handvol wolven die een ecologische 
rol vervullen wordt neergezet als een existentiële bedreiging voor het 
platteland. Dat zegt minder over de wolf dan over onze intolerantie voor 
alles wat we niet volledig controleren.

In plaats van structureel te investeren in preventie, schadevergoeding, 
goede voorlichting en een eerlijke dialoog met veehouders, kiest de 
overheid te vaak voor halve maatregelen en symbolisch beleid. Daarmee 
laat ze zowel natuur als mensen in de steek. De wolf wordt een zondebok 
voor falend ruimtelijk en agrarisch beleid, terwijl hij in werkelijkheid 
een spiegel is: hij confronteert ons met de vraag hoeveel echte natuur 
we nog bereid zijn te verdragen.

De terugkeer van de wolf vraagt volwassenheid, niet reflexen. Wie nu 
pleit voor afschot, uitzonderingsposities en het afzwakken van 
bescherming, capituleert voor angst en ondermijnt het laatste restje 
geloofwaardigheid van het Nederlandse natuurbeleid. De wolf hoort hier 
niet “gedoogd” te worden; hij hoort hier thuis. De vraag is niet of 
Nederland plek heeft voor de wolf, maar of Nederland nog in staat is 
samen te leven met natuur die zich niet laat temmen.