[D66] Limburger: Emma Kok verovert México

[René Oudeweg]

epaper.limburger.nl
De Limburger
Door Kristel Schreurs
7–9 minutes

Je vriendinnen die ineens voor je hoteldeur in Griekenland staan om je 
zestiende verjaardag te vieren. Mexicanen die je op straat aanklampen 
voor een foto. En de grote baas die ziek wordt waardoor je op twee in 
plaats van zes Mexicaanse optredens blijft steken. Het leven van Emma 
Kok is de laatste negen maanden op een ongekende manier veranderd.

Mexico Stad - We treffen Emma Kok in haar hotel in Mexico-Stad. De avond 
tevoren heeft ze voor het eerst voor meer dan 10.000 mensen opgetreden 
in het Auditorio Nacional. 24 uur later wordt bekend dat de Rieu-tour in 
Mexico plotsklaps wordt afgebroken.

Herkend

Emma’s hotel ligt pal tegenover de concertzaal. Ideaal die korte 
afstand, want daardoor kon Emma maandagavond Mexicaanse tijd al om 22.00 
uur in bed liggen. Haar optredens zijn namelijk voor de pauze en met het 
oog op haar gezondheid (Emma heeft een maagverlamming en zit daardoor 22 
uur per dag vast aan een sonde) en de jetlag komen die extra uurtjes 
slaap niet slecht uit.
Ik laat het gewoon allemaal op me af komen. Ik ben in de trein gestapt 
en ik zie wel waar hij uiteindelijk uitkomt. Het blijft ook onwerkelijk.


Ze is het inmiddels wel gewend, optreden voor bomvolle zalen. Ook in 
Mexico Stad zijn alle Rieu-concerten weer uitverkocht. Fans die Emma Kok 
bovendien al kennen. Dankzij Facebook en YouTube welteverstaan, want in 
Mexico was Emma tot nu toe nog nooit. Misschien dat ze het daarom 
maandag voor het concert aandurfde om even langs de talloze André 
Rieu-kraampjes – vol met nep Rieu-merchandise – te lopen voor de 
concertzaal. En wie moest haar in Mexico nu herkennen? Nou dat bleek dus 
anders te lopen. „Bij een van de kraampjes kwam er meteen een vrouw naar 
me toe: ‘Emma, Emma’. Daar hebben we even een foto gemaakt en even later 
kwam er weer iemand. En ja, als er één komt, dan komt iedereen. We 
hebben nog een paar foto’s gemaakt, maar toen zijn we toch maar snel 
weggelopen”, vertelt de Limburgse met een stralende lach.

Droom

Waarom ook niet? De wereld ligt aan haar voeten. Emma Kok leeft haar 
droom. Dinsdag werd bekend dat ze tijdens het Bevrijdingsconcert op de 
Amstel mag optreden en de tour met Rieu gaat ook nog wel even door. In 
ieder geval nog tot december, maar Rieu moet wel gek zijn wil hij haar 
daarna niet nog langer meenemen. Toch? „Ik laat het gewoon allemaal op 
me af komen. Ik ben in de trein gestapt en ik zie wel waar hij 
uiteindelijk uitkomt. Het blijft ook onwerkelijk. Zoals maandag, die 
meer dan 10.000 Mexicanen en die prachtige concertzaal. Ik zie het voor 
me gebeuren, maar ik realiseer het me toch ook niet helemaal.”

Wat bekend zijn betekent, blijkt even later. Nog maar net is het 
interview in het hotel begonnen of een vrouw breekt in met de vraag of 
zij en haar man even op de foto mogen met Emma. En zo wordt de 
interviewer van dienst even de fotograaf van dienst. Emma’s moeder en 
vader – die tijdens de lange trips allebei meereizen – zien het lachend 
en nog steeds een beetje ongelovig gebeuren. Als een volleerde superster 
gaat de tiener op de foto, waarna de vrouw haar bedankt en nog even 
toevoegt: „Dit is ook voor mijn kinderen, die vinden je geweldig.”

Dat haar ouders er allebei bij zijn tijdens die verre reizen – in 
september volgen ook nog Chili en Colombia – is geen overbodige luxe. 
André Rieu mag dan de wereld over reizen met een eigen arts voor zijn 
orkest, in het geval van Emma wordt er nog wel wat meer gevraagd. Haar 
rolstoel en koffers vol medicijnen reizen tijdens trips als deze mee met 
de familie Kok. En haar ouders geven ook wel toe dat ze stiekem nooit 
hadden durven dromen dat hun dochter dergelijke verre trips überhaupt 
zou kunnen maken.

Jetlag

Genieten is dan ook het devies. Genieten van al die dromen die uitkomen. 
„Want het moet ook passen, dat je goed valt in zo’n orkest. Dat is wel 
gelukt voor mij. Ik voel me hier helemaal op mijn gemak, ben echt 
gelukkig.” Al zit er ook wel eens wat tegen. Want wie naar Mexico reist, 
krijgt ook te maken met zaken als een jetlag. En dat heeft Emma wel 
gemerkt. De vlucht ging met vier films en wat haken – een van haar 
hobby’s – nog wel prima. Maar de eerste nacht in Mexico Stad werd ze om 
twee uur ’s nachts al wakker. „Toen ben ik rond vier uur maar opgestaan, 
heb ik nog wat genetflixt en ben ik om half zes al naar de sportschool 
gegaan. Dat was een lange dag.”

Nu heeft Emma Kok die uren ook wel nodig. Als zestienjarige is ze 
natuurlijk ook nog volop naar school aan het gaan. Dat doet ze weliswaar 
al reizende en dus online, maar dat wil niet zeggen dat ze met half werk 
wegkomt. Sterker nog, meteen na het interview meldt violiste en 
orkestlid Serena Vanheuverswijn zich al om zich met Emma op haar 
huiswerk te storten. En even later volgt het volgende orkestlid al. 
Lachend: „Ik heb een studybuddy en een soort van rekenleraar gevonden 
hier in het orkest. Ik vraag dan gewoon in het rond: waar ben jij goed in?”

De zangeres sluit daarom ook niet uit dat er nog andere leraren volgen. 
„Nu had ik Nederlands en rekenen mee, maar misschien is dat in april wel 
aardrijkskunde. Dan ga ik dan eens vragen wie daar goed in is. Zo wissel 
ik de leraren een beetje af.”

Error

Tot slot nog even die zestiende verjaardag die Emma twee weken geleden 
vierde. Want dat was er eentje die ze niet snel zal vergeten. Dat haar 
ouders en haar zus en broer over zouden komen naar Griekenland was 
bekend, maar dat Rieu ook haar beste vriendinnen de dag voor haar 
verjaardag over zou laten vliegen... daar had de jarige niet op 
gerekend. „Ik was totaal in shock. In mijn hoofd ontstond even een 
error.” Een dag later tijdens het eerste Griekse optreden werd het nog 
mooier. „Eerst werd ik toegezongen door André en het orkest, maar daarna 
gingen al die Grieken in het Grieks ook nog voor me zingen. Bizar, ik 
had overal kippenvel.”

Kippenvel dat Emma normaal gesproken vooral haar publiek bezorgt. Zoals 
ook dinsdagavond in Mexico weer gebeurde. Rieu hoeft als hij haar 
aankondigt de naam niet eens te noemen. Haar leeftijd is al voldoende om 
het publiek haar naam te laten scanderen. Geroep dat verstomt als ze 
begint aan Voilá van Barbara Pravi (de Vrijthof-versie van dat optreden 
is meer dan 45 miljoen keer bekeken op YouTube) en weer begint na de 
laatste noot. Emma Kok is weer een staande ovatie rijker.

Dat het beklijft merk je wel na afloop als alle aanwezigen het concert 
nog eens doornemen en tussen al dat Spaans opvallend vaak de naam ‘Emma’ 
te horen is. Iets dat Emma Kok overigens zelf al lang niet meer 
meekrijgt. Die ligt een paar honderd meter al lang en breed op één oor. 
Niets wetend van al die fans die met haar naam op de lippen huiswaarts 
keren en al helemaal niet rekenend op dat voortijdige einde dat een dag 
later volgt als André Rieu door een plotselinge griepaanval de 
Mexicaanse strijd moet staken.