[D66] 155b

[R.O.]

Ja, ik was ook ooit op een adres 155b in #CDMX...

Niña Weijers
155

Ooit, niet zo lang geleden eigenlijk, woonde ik in een huis waar het
spookte. Het spook was de weduwe van de kunstschilder. Ze had het huis
bewoond tot ze er haar laatste adem uitblies op 13 april in 1943, op de
dag af twintig jaar nadat haar man was gestorven. Ze was rijk en
vereenzaamd, en werd gevonden op een bed van oude kranten.Het spook van
de weduwe stommelde af en toe wat op de bergzolder direct boven mij.
Soms zag ik vanuit de tuin een onverklaarbaar licht schijnen op de
verdieping die niet werd bewoond maar was ingericht als stijlkamer.
Bezoekers kwamen er nauwelijks, het was een vacuüm in de tijd, een
voorbije eeuw ingeklemd tussen twee verdiepingen.Het spook van de weduwe
was goedaardig maar een beetje stug. Toen ik haar op een dag via een
zelfgemaakt ouijabord probeerde op te roepen, gaf ze geen sjoege. Het
was misschien ook een beetje ordinair, beneden haar waardigheid. Aan de
andere kant: ik had gelezen dat ze bij leven zelf nogal was
geïnteresseerd in het geestenrijk en regelmatig seances had
georganiseerd, voornamelijk in de hoop met haar dode man in contact te
komen.Toen ik afgelopen zomer afscheid nam van het huis en van haar (Dág
Marie! Stommel stommel), ging ik ervan uit dat het voorlopig mijn
laatste spookhuis was geweest. Na een half jaar in een flat van vlak na
de eeuwwisseling verhuisde ik naar een appartement in een
jarentachtigwoonblok in het centrum van Amsterdam. Wat voorheen een
hokkerige sociale huurwoning was geweest, was door de huiseigenaren
verbouwd tot een doorzonwoning zonder al te veel kamers en muren. Licht,
ruimte, een veelheid van ingebouwde kasten met lades. Geen erg voor de
hand liggende plek voor geesten, dacht ik.Het begon ermee dat ik een
schilderij, een paar dagen eerder door mij daar opgehangen, van de muur
haalde omdat het me toch de juiste plek niet leek. In hanenpoten stond
daar plotseling het getal 155 gekrast. De cijfers waren zeker tien
centimeter hoog, het was ondenkbaar dat ik ze eerder over het hoofd had
gezien. Toen ik ze probeerde uit te vegen bleek dat onmogelijk; het was
met balpen gedaan. Koortsachtig ging ik na wie er allemaal in het huis
waren geweest de dagen daarvoor. De enige die ik kon bedenken was de
handige jongen die de kastdeuren had afgehangen. Ik stuurde hem een
omslachtig bericht, waarop ik een gepijnigd antwoord terug kreeg: hij
zou nooit met balpen op iemands muur krassen, waar zag ik hem voor
aan.Wie heeft er allemaal de sleutel van het huis? vroeg mijn
broertje.Er is altijd een verklaring, zei mijn vader.Misschien was je
het zelf, zei mijn moeder. Als tiener had ik episodes van slaapwandelen
gekend. Op een nacht had ik alle fotolijstjes leeggehaald waar mijn
slaapkamer mee vol stond. Ze hadden me aangestaard als gezichten met
holle oogkassen.Mogelijk ben je bezeten, zei mijn broertje, die er
altijd voor in is het ene been waarop ik ternauwernood balanceer onder
me vandaan te schoppen.In de dagen erna ontving ik in mijn spambox een
mail van ene Stichting 155. Niet veel later trof ik hetzelfde getal in
dezelfde balpenletters op de muur achter mijn bed. Als een bange muis
lag ik onder de dekens. De volgende stap was het getal in bloedletters
op de spiegel van de badkamer, een postpakket met afgehakte ledematen,
mijn hondje verm...Mijn vrienden waren het erover eens dat het spookte
in mijn nieuwe huis.Ik heb even wat naslagwerk gedaan, zei B, en je
hoeft niet bang te zijn. De engelen communiceren met ons via getallen.
Het idee is dat je die overal ziet opduiken en dan kijkt wat ze
betekenen. Met 155 zit je goed, het is een aankondiging van een grote
spirituele verandering. De engelen vragen je simpelweg om die te
omarmen.Ik heb erover nagedacht, sms’te M een paar dagen later. Het is
de dode moeder van je verkering. Heel duidelijk eigenlijk.Niet veel
later kreeg ik bericht van mijn verkering zelf, die aan de overkant van
de oceaan verzeild was geraakt tussen antivaxxers, complotdenkers en
toekomstvoorspellers. De toekomstvoorspeller had hem verteld dat er een
kleine hond in zijn leven was, en dat deze hond direct in contact stond
met zijn moeder. Een mooie gedachte, vond hij zelf. Te veel van het
goede, vond ik.Uiteindelijk kreeg mijn vader, natuurlijk, gelijk. Er was
een verklaring, en die was bedroevend banaal. Onmiddellijk verlangde ik
naar een nieuw spookverhaal, onverklaarbaar en griezelig, om van de
wereld weer een betoverde plek te maken.

groene.nl