[D66] [JD: 149] Solidair, zolang het duurt | limburger.nl

[R.O.]

<http://media.cdn.pagesuite.com/articles/9af29cb7-7636-4b1d-8f45-d276af718648/2021-07-21/image-aea0a6ea-e99d-11eb-bc5f-92b852f8e2ac-8124f198-e985-11eb-bc5f-92b852f8e2ac.jpg>
LAURENS EGGEN

elkaar helpen


  Solidair, zolang het duurt

De waterramp heeft een enorm gevoel van saamhorig- heid in mensen naar
boven gebracht. Burgers willen gedupeerden helpen. Maar dat gevoel
verdwijnt ook weer als het ergste leed is geleden.

Door Carola de Boer en Hennie Jeuken

Tegelen/Maastricht

De beelden van een onder water gelopen Valkenburg waren verschrikkelijk
om te zien, zegt de 36-jarige muzikant Dave Detillon uit Tegelen. „Ik
heb vrienden in die streek die me foto’s lieten zien. Heftig gewoon.
Valkenburg is gewoon kapot! Samen met een vriend van me, Sam Vervoort,
heb ik meteen een doneeractie opgezet. Mijn gevoel zei dat ik dit móest
doen. Juist voor die mensen die straks qua vergoedingen tussen wal en
schip vallen. Er is al bijna 35.000 euro gestort. Mensen schrijven me:
‘Mijn Limburgs hart huilt’.”

Redden

Duizenden mensen hebben de afgelopen dagen duizenden gedupeerden
geholpen. Hele dorpen stonden klaar om zandzakken te vullen; vrouwen uit
het hele land stapten met poetsspullen en huisraad in de auto richting
Limburg; ondernemers leenden apparaten uit of gaven gratis eten en
drinken weg aan ontelbare vrijwilligers, die onbaatzuchtig de handen uit
de mouwen staken. Er werden vrachtwagens en trailers ter beschikking
gesteld om paarden en koeien te redden in ondergelopen weilanden; mensen
boden spontaan overnachtingsplekken aan voor mens én dier. En de acties
gaan nog steeds door. Deze week nog start een wandelestafette
<https://www.limburger.nl/cnt/dmf20210717_93805010> van Eijsden naar
Mook met een brandende olielamp om geld in te zamelen voor de
slachtoffers van het water.

Mensen die spontaan aanbieden om een week te helpen met het renoveren
van de huizen. En talloze mensen die uit alle hoeken van het land met
hulpgoederen komen; trailers en vrachtwagens vol. De saamhorigheid was
en is nog steeds enorm.

Slaapzak

Sanne Linssen, moeder van een achtstegroeper op basisschool Valkenburg
heeft de generositeit van complete vreemden meegemaakt. Vorige week
hadden ouders een schoolverlaterskamp georganiseerd. „En toen liep
Valkenburg onder. Zo’n groot drama! Kinderen die hun slaapzak en
luchtbed al klaar hadden staan. Die spullen zijn in één klap meegenomen
door het water. Het heeft een enorme impact op die kinderen, van wie een
aantal in een huis woont dat onder water is gelopen. De grasvelden van
het geplande kamp waren in een zee veranderd.”

Scouting

Sanne deed een oproep op Facebook of iemand nog een droge locatie
beschikbaar had voor één nachtje, voor 35 kinderen. Ze werd overladen
met aanbiedingen. „Het bericht is duizend keer gedeeld. Er kwamen
fantastische voorstellen. We waren welkom bij een manege, op heel veel
campings, bij het Roda-stadion en bij Landal Kasteeldomein De Cauberg.
Zó fijn om te horen dat je zoveel hulp krijgt.” Ze kozen voor het
scoutinggebouw van Sint Monulphus in Berg en Terblijt, omdat daar alles
bij de hand is. Een campingzaak uit de buurt sponsort de ontbrekende
luchtbedden en slaapzakken. „De kinderen hebben dit echt verdiend, een
klein feestje. Je gunt het ze zo, na de ellende van het hele jaar.”

Verlamd

Maar hulp kan ook in kleinere vorm iets groots betekenen. Zo stak Isa
Groenen (19) uit Kanne ook een helpende hand toe. Ze werd vorig jaar
getroffen door een hersenstam­infarct waardoor ze volledig verlamd
raakte, maar wist zich een weg terug te knokken. In Meerssen hielp ze
bij het watervrij maken van een ondergelopen woning. „Ik heb met een
waterstofzuiger de bijkeuken gedaan.” Toen ze alle waterellende zag,
wilde ze iets doen. „Ik voelde een drang om mensen te helpen. Mensen die
net als ik door mijn infarct, plots de totale controle verloren. Ik
wilde een beetje liefde teruggeven.”

Saamhorigheid

Kai Jonas, hoogleraar Toegepaste Sociale Psychologie aan de Universiteit
Maastricht, is niet verbaasd dat zoveel mensen elkaar direct na de
watersnoodramp willen helpen. „Dat is een psychologisch mechanisme. Als
je in een noodsituatie een externe vijand hebt – in dit geval het water
en het weer, zeg maar de natuur – dan ontstaat er een
saamhorigheidsgevoel.” Dat is de aard van de mens, vertelt de professor.
„Dit zit in ons. Sinds duizenden jaren kennen we een sociale
overlevingsstrategie. De mens is een sociaal dier en kijkt als er iets
gebeurt, om naar die ander. We proberen elkaar te warmen. We willen delen.”

Maar dat groepsgevoel verdwijnt ook weer snel als het ergste leed
geleden is. „De identiteit van de mens is altijd een flexibel spel
tussen groeps- en individuele identiteit. Bij nood zet je die van de
groep keihard aan. Dan help je elkaar. Maar deze batterij raakt leeg en
een paar dagen later vind je je eigen individuele strategie
belangrijker. De urgentie is weg. Je vindt dat je voldoende hebt gedaan.
Je denkt aan het vakantiehuis dat wacht. Saamhorigheid is een golfmodel.
Het fluctueert. En dat is heel natuurlijk.”

-------------- next part --------------
An HTML attachment was scrubbed...
URL: <http://www.tuxtown.net/pipermail/d66/attachments/20210721/664beb71/attachment-0001.html>