[D66] De eeuwige actualiteit van Friedrich Nietzsche

[A.OUT]

De eeuwige actualiteit van Friedrich Nietzsche
By
groene.nl
14 min
View Original

Het leven van Friedrich Nietzsche werd getekend door teleurstelling en 
overmoed, ziekte en waanzin. Als kind werd hij ‘de kleine dominee’ 
genoemd, maar later keerde hij zich tegen het geloof, om God 
uiteindelijk dood te verklaren.
Der kranke Nietzsche, met ook zus Elisabeth, serie van Hans Olde, tussen 
juni en augustus 1899

In het najaar van 1888 reist Friedrich Nietzsche naar Turijn. De stad 
had hem tijdens een vorig verblijf gevoelens van ruimte, vrijheid en 
trots geschonken; hij genoot van het eten in de trattoria’s en van de 
beste koffie ter wereld die ze er schonken. Net als vorige keer 
verblijft hij op een kamer op de derde etage van de Via Carlo Alerto 6, 
tegenover het imposante Palazzo Carignano. Hij voelt zich, als hij door 
de schaduwrijke galerijen en over de glinsterende rivieroever loopt, in 
een jubelende stemming. ‘Ik ben de dankbaarste mens ter wereld’, denkt 
hij, ‘het is mijn grote oogsttijd. Alles gaat me makkelijk af.’

Hij is eenzaam in Turijn, niemand komt hem opzoeken. Koortsachtig werkt 
hij aan zijn nieuwe boek, De antichrist, een scheldkanonnade tegen het 
christendom, en als hij dat af heeft aan Ecce homo, zijn autobiografie 
waarin hij zich presenteert als tegenhanger van Christus, als een tweede 
Christus. Met hoofdstukken als ‘Waarom ik zo wijs ben’, ‘Waarom ik zo 
knap ben’ en ‘Waarom ik zulke goede boeken schrijf’ lijkt hij de spot te 
drijven met het genre, en met de ijdelheid die de autobiografie 
onvermijdelijk aankleeft.

Het laatste deel, ‘Waarom ik een noodlot ben’, begint met de beroemde 
zinnen: ‘Ik ken mijn lot. Eens zal de herinnering aan iets ontzaglijks 
met mijn naam verbonden worden, – aan een crisis zoals er nog nooit een 
op aarde is geweest, aan de diepste gewetensbotsing, aan een beslissing, 
teweeggebracht tegen alles wat er tot dan toe geloofd, geëist, geheiligd 
was. Ik ben geen mens, ik ben dynamiet.’

[...]