[D66] Deviatie toleranties

[A.O.]

Seksuele deviatie wordt tegenwoordig geaccepteerd in NL, vandaar ook het
overdreven homoknuffelen en het hijsen van de regenboogvlag (ook hier in
Venlo). Echter als je anderszins geestelijk afwijkt welk door de
psychiatrie categorisch gestigmatiseerd wordt dan ben in je in NL de
klos. Dan krijg je een advocaat toegewezen en BOPZ-rechtszaken aan je
broek. Psychiatrische patiënten worden als uitschot behandeld en gedumpt
in het afvoerputje van de maatschappij. Hier wordt niet gedraaid, men
kiest voor repressie en preventieve detentie. Hierover nauwelijks
maatschappelijke commotie zoals nu bij die Nashville verklaring. De BOPZ
is ook een soort Nashvilleverklaring: geestelijke deviatie, waanzin en
anderszins mentale problemen worden in een juridisch kader geplaatst en
gecriminaliseerd. De hypocrisie springt er weer vanaf: lhbt-ers worden
geknuffeld, 'patiënten' niet; die krijgen te maken met institutioneel
geweld. Het gevaar van een afwijkende seksuele identiteit is bij de
burger blijkbaar mentaal beter te accommoderen dan het 'gevaar' van de
waanzin.  (Wie hijst de vlag van de Waanzin, of zijn alle vlaggen al
symptomatisch voor de psychotische beleving? )

+++

https://www.tijdschriftdeviant.nl/433-als-je-papieren-je-vijand-worden-2
Als je papieren je vijand worden

8 augustus 2018 • Karlijn Roex • Psychiatrisch én vluchteling

Spreekuur 89 zet zich in voor de vrijheid van groepen en individuen die
onderdrukt worden omdat zij als verdacht worden gezien. Niet in de
strafrechtelijke zin, maar als ‘risicopopulatie’. Ze voldoen niet aan de
mainstream. Mensen met psychiatrische problemen horen nadrukkelijk tot
de doelgroep. Oprichtster Karlijn Roex sprak op 1 mei over haar werk en
roept ons op na te denken over de onmenselijke kanten van onze door
regels en protocollen geleide samenleving.

Muren slopen

Het is december 2017. Een vrouw belt naar Spreekuur 89. Wij zijn een
collectief dat muren die ons gevangen houden en van elkaar scheiden wil
slopen. ’89 was in de zeventiende eeuw het jaar dat de muren van de
Bastille werden gesloopt. In het jaar 89 van de twintigste eeuw werd de
Berlijnse muur gesloopt. Maar de eenentwintigste eeuw kent nog steeds
veel muren. De vrouw aan de telefoon is van middelbare leeftijd en heeft
een vriendelijke stem. Ze heeft diabetes en haar medicijnen zijn op. Ze
heeft geen onderdak, kan nergens terecht voor zorg.

Ik bel verschillende instanties waarvan ik vermoed dat ze deze vrouw
zouden kunnen helpen. Allemaal willen ze een inschrijving bij de
gemeente, een postcode en een identiteitskaart. Vanwege de
subsidieverstrekker, of vanwege het protocol. Alleen, de identiteit van
mevrouw vertelt de autoriteiten dat ze hier eigenlijk helemaal niet mag
zijn.

Ik heb een mens aan de telefoon, geen nummer, geen papier, maar een mens
die medische zorg nodig heeft, net als ieder ander. En ook een dak boven
haar hoofd. Het is december, het is ijskoud. We kunnen haar niet buiten
laten slapen. Ik bel opnieuw, maar ze houden voet bij stuk. We hebben
haar gegevens nodig, een adres en identiteit. Weten zij wat het betekent
om te moeten vluchten, vraag ik mij af.

Psychiatrisch vluchteling

Ik bel met haar oude zorgverlener om advies over haar diabetes en over
zorg. Deze sommeert me direct te politie te bellen. Waarom?, vraag ik.
Ik krijg inmiddels het gevoel in 1940 te zijn beland. Hij antwoordt:
‘Omdat ze een rechterlijke machtiging heeft. Ze moet hier in de
instelling zitten. De politie is naar haar op zoek. We vragen u om de
politie te vertellen waar ze zit.’

Het is dus een psychiatrische vluchteling. Ik zeg: ‘Ik weet niet waar ze
nu is, meneer, maar al zou ik het weten dan zou ik het niet aan de
politie vertellen. Mevrouw is namelijk weggelopen en ze wil niet terug.’
Hij antwoordt: ‘Maar ze heeft geen reden om weg te lopen, want ze zat
hier goed in de instelling. Ik antwoordt verontwaardigd: ‘Dat is niet
aan u of aan mij, om dat voor haar te bepalen.,. Blijkbaar zat ze daar
niet goed, want ze wilde weg.’ Het blijft stil aan de andere kant van de
lijn. We bedanken elkaar vriendelijk en gaan weer verder met onze eigen
zaken.

Gebrandmerkt

Ik reflecteer. Zodra je de status van wegloper hebt, worden je papieren
je grootste vijand. Op jouw identiteit staat een officieel brandmerk,
een rechterlijke machtiging. Je identiteit sommeert de burger en
professional om jou te melden bij de politie, die je terugbrengt naar de
instelling. Waar je niet wilde zijn. Naar onvrijheid.

Voor velen onder ons zijn identiteitspapieren een weg naar vrijheid,
naar een eigen huis, een baan, een verre vakantiebestemming, naar
medische zorg. Na dit telefoontje had ik de neiging mijn
identiteitspapieren verbranden. Ze zijn deel van de muren, die we moeten
slopen. Ik ken mensen die weggelopen zijn uit een psychiatrische
instelling en die jaren later uit protest hun papieren hebben verbrand.
Het zijn middelen om ons van elkaar te scheiden. Om te bepalen wie wel
en wie niet een fijn leven mogen leiden. Wie superieur is, en wie
inferieur. Bepaald door wie?

Ik doe hier niet aan mee, dacht ik. Mevrouw die belde was op de vlucht.
Zoals zovelen. Deze mensen leven in een andere wereld, niet omdat ze in
een waan leven, maar omdat de wereld zich tegen hen heeft gekeerd. Als
ieder rondom je wordt gesommeerd de politie te bellen vanwege jouw
banale aanwezigheid, dan wordt iedereen op straat jouw potentiele
verklikker. En waar vind je dan iemand die jou niet zal melden? Waar is
degene wiens denken niet ophoudt bij een officieel brandmerk, een
rechterlijke machtiging of een asielafwijzing? Waar is degene die
kritisch doorvraagt, die durft te kijken voorbij de autoriteit, in eigen
autoriteit?

Menselijkheid op eigen gezag

Mensen kunnen mij ‘arrogant’ noemen, omdat ik het oordeel van een
rechter opzij durf te leggen. Hen vraag ik te denken over de woorden van
filosofe Hannah Arendt, die spreekt over mensen die ‘arrogant’ genoeg
waren om op hun eigen oordeel af te gaan ten overstaan van het
naziregime: “Daar waar high society makkelijk voor Hitler boog, waren er
nog maar weinigen over die nog tussen goed en kwaad konden
onderscheiden. Zij oordeelden op eigen gezag, hun oordeel was een vrij
oordeel. Zij konden werkelijk op niets anders meer teruggrijpen dan op
hun eigen oordeel, dat bovendien ook nog tegen de dominante mening van
de omgeving indruiste”.

Waar vind je nog iemand die jouw vrijheid respecteert? Die niet wappert
met het autoritaire mandaat de politie te kunnen bellen, maar geduldig
naar je luistert, je vertrouwt in het hier en nu en je durft te
begeleiden op een onvoorspelbare tocht? Die met je meedenkt over een
huis en medische zorg in deze vijandige wereld die in koor lijkt te
zeggen: Geef je vrijheid op, want alleen dan krijg je medische zorg en
onderdak? Mevrouw weet niet wat goed voor haar is, want als ze gewoon
meewerkt, krijgt ze alle medische zorg die ze nodig heeft. Freedom is
slavery.

Verzet

Hun strijd is onze strijd. Eigenlijk zitten wij allemaal in een
soortgelijke positie. Wij zijn de wezen geworden van onze eigen aarde.
Onteigend, en onderworpen in de loop van de geschiedenis. Sommigen van
ons zijn nakomelingen van gekolonialiseerde volkeren. Anderen hebben
middels een bedrieglijk sociaal contract hun vrijheid gedwongen
ingeleverd. Weiger je te werken voor een flex-baan en een schamel loon,
dan geen onderdak en zorg. Weiger je je huurrechten en het recht op
privacy in te leveren voor een anti-kraakwoning, dan krijg je geen
onderdak. Kraak je een woning of pleeg je ander strafbaar feit, dan
krijg je een strafblad, en minder snel een baan. En een baan betekent
onafhankelijk zijn. Freedom is slavery.

Maar wat als je niet wilt leven in een omgeving waarin alle aspecten van
het dagelijkse leven zijn doorgeprotocoliseerd, al het spontane is
weggereguleerd, waarin je bovendien constant wordt gemonitord en
geregistreerd, en op emotioneel niveau genegeerd en zelfs vernederd
wordt? Een omgeving waarin opsluiting ten alle tijde een optie is, waar
ze je echte identiteit stelen en reduceren tot een risicoscore, en je
pas vrijlaten nadat je je overgeeft, probleembesef toont. Wat als je
deze controlesamenleving, dit sociale wurgcontract, niet wilt?

Regeringen streven naar controle en creëren grenzen, muren en
scheidslijnen tussen ons. Laten we de gemeenschappelijke wortels van al
deze grenzen aanpakken. Zolang we er maar één aanpakken en de andere
vergeten, zullen we niet vrij zijn.

Hoopvolle initiatieven

Het gebeurt al! Overal zie ik mooie initiatieven ontstaan van mensen die
verder kijken dan wat de autoriteiten roepen. Die geen illegaal of
ongeoorloofd afwezige uit een instelling zien, maar een mens dat recht
heeft op onderdak en een vrij leven. Die ook niet in de stemmingmakerij
– het zijn allemaal verkrachters en dieven – gelooft maar daarentegen de
echte dieven zien staan bij onze staat.

Ik zie We Are Here kraakpanden, ik zie wegloophuizen, ik zie autonome
ruimtes, maar ik zie die ook continu onder druk staan. Ze dragen immers
bij aan het onregeerbaar maken van mensen. Daarom zijn ze niet gewenst
in onze samenleving. Ze zijn bovendien volledig afhankelijk van onze
steun. Veel wegloophuizen zijn omgevallen, omdat een groot deel van de
bevolking gelooft dat vrijheid ophoudt bij een psychiatrisch dwangbevel.
Juist mensen die het zwaar hebben, zijn gebaat bij erkenning van hun
vrijheid! Steun is harder nodig dan ooit, met nieuwe wetgeving vanuit
Den Haag die psychiatrische vrijheidsberoving nog makkelijker moet
maken. Ik wil iedereen oproepen deze initiatieven te steunen.

Kijk voor meer informatie op www.spreekuur89.nl



On 09-01-19 10:37, Dr. Marc-Alexander Fluks wrote:
 > Sommige dingen zijn in
> politiek-correct Nederland kennelijk niet meer toegestaan.
> Overigens: Nog niet zo lang geleden stelde de 'Diagnostic and
> Statistical Manual of Mental Disorders' (DSM) van de psychatrie - en
> daarmee van de politieke correctheid - iets soortgelijks als thans de
> Nashville-verklaring. Men is dus aardig gedraaid.