[D66] De zieke planeet

[A.O.]

https://libertaireorde.wordpress.com/2019/02/03/guy-debord-de-zieke-planeet-en-het-dodelijke-kapitalisme

Guy Debord: De Zieke Planeet En Het Dodelijke Kapitalisme
03/02/2019
tags: kapitalisme, revolutionaire organisatie, situationisten, suicide

     Guy Debord

Het tijdschrift Internationale Situationniste (IS) verscheen
uiteindelijk twaalf keer tussen 1958-1969. De situationist Guy Debord
(1931-1994), eindredacteur van het tijdschrift, schreef in 1971 voor het
nooit verschenen nummer 13, het stuk getiteld La planète malade (De
zieke planeet). Dat stuk verscheen pas in druk in 2004. Het Hydra
Ensemble heeft dit enige tijd terug opgepakt via een integrale vertaling
van een artikel van de Duitse vertaler Max Henninger getiteld ‘Nieuws
van de zieke planeet’. Hierin wordt het stuk van Debord geëvalueerd in
relatie tot het toestand van natuur en milieu in onze tijd. De ruime
inleiding van Hydra bij het vertaalde artikel en die vertaling zelf zijn
beide op internet te lezen, klik HIER. Deze teksten helpen begrijpen
waarom we in welke ongelooflijke puinhoop van het kapitalisme zijn
terecht gekomen. Ik zal nu eerst iets over de situationistische beweging
zeggen, waarna ik een aantal passages uit De zieke planeet van Guy
Debord vertaal. Tot slot verschaf ik enige informatie die de discussie
over het onderwerp kan dienen. [ThH]


[...]
De zieke planeet

‘‘Pollution’ (vervuiling) is vandaag de dag in de mode, net als
revolutie. Het neemt het hele leven van de maatschappij over en is
illusoir vertegenwoordigd in het spektakel. Het is een saai geklets in
een overvloed aan foutieve en mystificerende geschriften en toespraken,
en het knijpt eigenlijk iedereen de keel dicht. Het wordt overal
blootgelegd als een ideologie, en het wint terrein als een echt proces.

De twee tegenstrijdige bewegingen, de hoogste fase van de marktproductie
en het project van de totale ontkenning, die op zich ook rijk is aan
tegenstrijdigheden, groeien samen. Het zijn de twee kanten waarmee
hetzelfde langverwachte historische moment zich manifesteert en vaak
wordt voorzien onder ontoereikende deelfiguren: de onmogelijkheid om het
functioneren van het kapitalisme voort te zetten.

Het tijdperk heeft alle technische middelen om de levensomstandigheden
op aarde absoluut te veranderen. Tegelijk is dit het tijdperk dat, door
dezelfde afzonderlijke technologische en wetenschappelijke ontwikkeling,
alle middelen van controle en mathematisch onbetwistbare voorspelling in
huis heeft om precies te meten waartoe en wanneer de automatische groei
van de vervreemde productiekrachten van de klassenmaatschappij leidt.
Dat laatste wil zeggen, het is in staat de snelle achteruitgang van de
levensomstandigheden zelf te meten en wel in de meest algemene en
triviale zin van het woord.

Terwijl idioten uit het verleden nog steeds ruziën over, en tegen, een
esthetische kritiek op dit alles, en geloven dat ze modern zijn door
zich met hun eeuw te vereenzelvigen, door te verkondigen dat de
autoroute of de gemeente Sarcelles ieder hun schoonheid hebben. Die zou
men volgens hen  de voorkeur moeten geven boven het ongemak van de
‘pittoreske’ oude wijken. Dezelfde lui wijzen er serieus op dat de hele
bevolking beter eet, ondanks de nostalgie naar lekker eten. Het probleem
van de achteruitgang van het hele natuurlijke en menselijke milieu is al
volledig opgehouden te bestaan op het niveau van de zogenaamde oude
kwaliteit, esthetiek of anderszins, om radicaal het probleem te worden
van de materiële bestaansmogelijkheden van de wereld die een dergelijke
beweging nastreeft. De onmogelijkheid is in feite al perfect aangetoond
door alle afzonderlijke wetenschappelijke kennis, die nu alleen nog maar
de deadline bespreekt; en de lapmiddelen die, als ze stevig worden
toegepast, de deadline enigszins kunnen terugdraaien. Een dergelijke
wetenschap kan de wereld die haar heeft voortgebracht alleen maar
begeleiden en houdt haar in de richting van vernietiging; maar ze wordt
gedwongen dit te doen met open ogen. Het toont dus, tot op zekere
hoogte, karikaturistisch de nutteloosheid van kennis zonder werkzaamheid.

[...]