[D66] Alexander Pechtold over Max van Weezel

[Dr. Marc-Alexander Fluks]

Bron:  Vrij Nederland
Datum: 16 mei 2018 en 12 april 2019
URL:   https://www.vn.nl/max-vrienden-het-liber-amicorum/
Ref:   https://www.vn.nl/max-van-weezel/


Max' arendsoog
--------------
Alexander Pechtold Voormalig leider van deD66

Het is maandag 6 april 2009 als ik licht nerveus aanbel bij Hans van 
Mierlo thuis aan de Amsterdamse Herengracht. Aan de keukentafel daar zit 
Max, die me heeft uitgenodigd voor een dubbelinterview met de vader van 
mijn partij. Dat interview ligt voor mij wat ingewikkeld. Ik moet nog 
maar afwachten hoe ik er uit kom. Van Mierlo en ik delen een 
wereldbeeld, maar we zijn van een andere generatie. En kan hij zich ook 
vinden in de politieke keuzes die ik dagelijks moet maken?

Het is midden op de dag, dus we eten taart en drinken rode wijn. Max 
ziet dat ik niet helemaal op mijn gemak ben en begint uit de school te 
klappen. Hij vertelt uitgebreid en genereus over de interviews die hij 
in het verleden met Van Mierlo heeft gehouden.

Die waren niet altijd gemakkelijk, zegt Max. In een interview kon Van 
Mierlo, onbelemmerd door enig besef van tijd en ruimte, een betoog 
afsteken. Maar als zijn woorden waren samengevat en hem ter goedkeuring 
werden voorgelegd, begon het gevecht tussen journalist en politicus pas 
echt. Het kwam voor dat Max midden in de nacht gebeld werd.

Hans was ontevreden. Zo kon het niet. Hij wilde het interview intrekken.

Max maakte dan goedmoedig acceptabele aanpassingen. Net zo lang tot Van 
Mierlo zich senang voelde. Terwijl Max me dit vertelt besef ik: het feit 
dat hij die tijdrovende exercitie keer op keer toestond spreekt 
boekdelen over zijn nobele geduld en het belang dat hij hecht aan een 
aanvaardbare uitkomst. Hij gaat niet alleen voor het lekkere verhaal in 
het blad, maar ook voor de gemoedsrust van de politicus.

Max is altijd overal. Hij houdt de vinger aan de pols. Hij kent 
iedereen, kletst met iedereen. De journalistiek is niet alleen zijn 
werk, het is zijn bestaan. Waar andere journalisten de politiek vaak 
volgen via de sociale media, weet Max: je moet erbij zijn. Hij is op 
ieder congres, bij ieder debat. De politiek moet je voelen. Het applaus, 
de teleurstelling, het gesis: je moet het horen. Het zweet: je moet het 
ruiken.

Ik zie Max lopen op het Binnenhof. Hij is van een kilometer afstand 
herkenbaar. Zijn uiterlijk voldoet aan alle verwachtingen van een 
gelouterd parlementair journalist. Een afgedragen regenjas; een 
loeizware, uitpuilende tas door een overdaad aan paperassen en 
sigarenkistjes.

Binnen mijn partij is Max al decennia lang kind aan huis. Hij slaat 
bijna geen partijcongres over. Ik heb altijd een lastige relatie gehad 
met twijfelende PvdA'ers, behalve met Max. Dankbaar maak ik gebruik van 
zijn inzichten en analyses ' waarmee ik een traditie volg van mijn 
voorgangers.

Ik ken Max als een onafhankelijke en oorspronkelijke geest. Zelden laat 
hij zich verleiden door de hypes van Den Haag, laat staan dat hij zich 
in de luren laat leggen door de machinaties van de macht. Die 
eigenschappen zijn ook weleens in mijn voordeel uitgevallen. Toen ik als 
beginnend minister mijn nieuwe werkplek 'vuil en vunzig' noemde, was Max 
een van de weinigen die mij niet door het slijk haalden. Dat had niets 
te maken met persoonlijke coulance. Hij doorzag de spelletjes van de 
schaduwmacht die vooraf gingen aan mijn opmerking en hij houdt zich nu 
eenmaal liever bezig met wezenlijk nieuws. Bovenal is Max barmhartig en 
onbevooroordeeld. Hij beschikt over een sterk rechtvaardigheidsgevoel. 
Zo schreef hij recent een evenwichtig, eerlijk portret over Sigrid Kaag, 
min of meer als antwoord op het onrecht van de op haar persoon gerichte 
beschimpingen die zij ontvangt uit extreemrechtse hoek.

Aan Max' boek over het vorige kabinet heb ik met veel plezier 
meegewerkt. Ik heb de drukproeven mogen inzien, en nee, ik heb Max nooit 
uit zijn bed gebeld. Uit het boek blijkt eens te meer hoe jaloersmakend 
goed Max kan schrijven en met welk arendsoog hij de macht controleert.

Max, jij kunstenaar van het gesproken en geschreven woord, je bent een 
parel voor de Nederlandse journalistiek en democratie.

--------
(c) 2019 Vrij Nederland