[D66] Waarom FvD-huisfilosoof Paul Cliteur een complotdenker is

[A.O.]

https://www.vn.nl/paul-cliteur-cultuurmarxisme/

Macht Vrijdag 27 juli
Waarom FvD-huisfilosoof Paul Cliteur een complotdenker is


De neiging om van alles en nog wat onder de noemer ‘cultuurmarxisme’ te
scharen, neemt groteske vormen aan. Zo zou de Europese Unie ook zo’n
cultuurmarxistisch complot zijn. Daar denkt de wegbezuinigde Griekse
vuilnisman vast anders over, schrijft Max van Weezel.
Tekst Max van Weezel
Fotografie Casper Kofi
2 tot 3 minuten leestijd

Geruststellende gedachte: Paul Cliteur, hoogleraar rechtsfilosofie in
Leiden, voorzitter van het Renaissance Instituut, het wetenschappelijk
bureau van het piepjonge Forum voor Democratie en een van de
samenstellers van de bundel Cultuurmarxisme. Er waart een spook door
Europa is geen complotdenker. Althans, dat zegt Paul Cliteur.

De rechtsgeleerde gelooft niet dat op linkse topconferenties geheime
afspraken worden gemaakt over het omverwerpen van de democratie, dat de
publieke omroep en de grote kranten bewust Geert Wilders en Thierry
Baudet in een kwaad daglicht stellen en dat vaststaat dat de P.C.
Hooft-prijs moet worden uitgereikt aan NRC-medewerkers als Bas Heijne.
Het is eigenlijk veel erger, betoogt hij: er is een sluipende
ontwikkeling gaande waardoor een monsterverbond van marxisten en
islamisten de macht dreigt over te nemen op de universiteiten en in de
media. Gevaarlijk, want dat kan het einde van de democratie inluiden.
Wie dat opmerkt, ‘is niet paranoïde, maar beter ziende’.

Ik ken Paul Cliteur al een jaar of wat. We komen elkaar weleens tegen in
Amsterdam-Zuid en mijn dochter Natascha heeft vroeger nog op zijn
dochter Valery gepast. Hij is een interessante gesprekspartner en het
zij hem vergeven dat hij het partijcongres van het Forum voor Democratie
in de RAI toesprak met een vergiet op zijn hoofd (uit protest tegen
politieagentes die een hoofddoekje mogen dragen, als ik het goed heb
begrepen).

Maar het boek dat hij samen met uitgever Perry Pierik en filosoof en
antifeminist Jesper Jansen heeft geredigeerd, las ik met stijgende
verbazing. In Cultuurmarxisme komen namelijk wel degelijk heel wat
complotgekkies aan het woord. Het is driehonderd pagina’s lang van dik
hout zaagt men planken.

Groteske vormen

Een polemiek tegen het ‘cultuurmarxisme’ is een gewaagde onderneming
omdat ik eigenlijk niemand ken die zich ‘cultuurmarxist’ noemt. Het is
een containerbegrip, van toepassing op zulke uiteenlopende groepen als
babyboomers die in de jaren zestig de verbeelding aan de macht wilden
brengen, feministen die zich niet verzetten tegen de vrouwvijandige
islam en zwarte activisten die ons Sinterklaasfeest om zeep willen
helpen. Je hoeft jezelf geen ‘cultuurmarxist’ te noemen om er toch één
te zijn.

Soms neemt die neiging van alles en nog wat onder de noemer
‘cultuurmarxisme’ te brengen groteske vormen aan. Zo verklaart
historicus en oud-VVD-raadslid in Duiven Sid Lukassen de toename van het
aantal echtscheidingen uit het communistische streven om het
familiegevoel te ondermijnen, wat me een tikkeltje vergezocht lijkt.
Derk Jan Eppink (oud-Europarlementariër en oud-rechterhand van Frits
Bolkestein) noemt de Europese Unie een cultuurmarxistisch project – ik
vermoed dat de gemiddelde wegbezuinigde Griekse vuilnisman daar toch
heel anders tegenaan kijkt.

Volgens socioloog Eric Hendriks houden linkse babyboomers maar ook
antiracisme-activisten als Gloria Wekker en Sylvana Simons er even
totalitaire ideeën op na als de Rode Gardisten die in het China van Mao
Zedong dood en verderf zaaiden. Een vergelijking waartegen ik als
oud-studentenactivist in Amsterdam toch echt protest moet aantekenen. Er
vloog hier weleens een steen door de ruit van een Amerikaans bedrijf,
maar miljoenen doden hebben we, anders dan Mao, echt niet op ons geweten.

Het spijt me voor Paul Cliteur maar voor het grootste deel van zijn
bundel geldt: paranoia strikes deep.

Paul Cliteur, Jesper Jansen en Perry Pierik (red.), Cultuurmarxisme. Er
waart een spook door Europa, Aspekt, 305 p., € 18,95