[D66] Het verwijt van politieke correctheid is vorm van geweld

[J.N.]

http://www.socialevraagstukken.nl/beschouwing/willem-schinkel-het-verwijt-van-politieke-correctheid-is-vorm-van-geweld/

BESCHOUWING — Willem Schinkel: Het verwijt van politieke correctheid is 
vorm van geweld

     By Redactie, www.socialevraagstukken.nl
     View Original
     November 18th, 2016

Willem Schinkel liet zich op een bijeenkomst op de Erasmusuniversiteit 
Rotterdam ontvallen dat hij zich stevig ergert aan de censuur die met 
het verwijt van politieke correctheid komt. ‘Niet omdat ik namens wie 
dan ook spreek, maar omdat ik daarmee zelf te maken heb én omdat ik het 
buitengewoon irritant vind.´ Schinkel: ´Ik beoog geen dialoog met 
degenen die zich van het politieke correctheidsverwijt bedienen, ben 
niet geïnteresseerd in debat en al helemaal niet in de andere kant van 
de zaak.’

De ander is een probleem omdat hij problemen heeft

Al meer dan 25 jaar lang vinden mensen zoals Frits Bolkenstein en Paul 
Scheffer - ‘allerhande pseudo-intellectuelen’, volgens Schinkel – dat we 
niet moeten schromen om in het debat over integratie en immigratie de 
dingen bij de naam te noemen. ‘Want zachte heelmeesters maken stinkende 
wonden.’ Schinkel stelt de retorische vraag wat we dan precies moeten 
benoemen. Zijn antwoord is kort: ‘Problemen. Dat wil zeggen we moeten de 
ander tot probleem bestempelen, omdat hij (of zij) problemen heeft. Het 
verband zou causaal zijn. Opvallend echter is dat de namen die wij 
zouden moeten gebruiken bij het benoemen feitelijk moeilijk te hechten 
zijn aan werkelijkheden die aan die namen voorafgaan.’

‘Neem een concept als integratie: waarom zou een relatieve 
sociaaleconomische positie betekenen dat iemand niet of onvolledig is 
geïntegreerd en dus niet of nauwelijks deel uitmaakt van de samenleving? 
Wat draagt de codering niet-(volledig) geïntegreerd toe? Wat wordt 
daardoor beter behap- en bespreekbaar? Wat helpt het om te doen alsof 
een gedetineerde in een Nederlandse gevangenis buiten de samenleving 
staat en weer geïntegreerd moet worden? Staat die gevangenis niet in 
Nederland, is die gevangenis niet zelfs een cruciaal onderdeel van het 
land?’

Integratie is een zuiveringsmiddel

Integratie is, aldus Schinkel, een politiek concept, om de samenleving 
te zuiveren, waardoor een probleem niet langer een probleem is van de 
samenleving, maar van mensen die niet geheel geïntegreerd zijn en nog 
buiten de samenleving staan. Hij noemt het voorbeeld van allochtone 
jongeren: door hen te excommuniceren, ‘zuivert de samenleving zich en 
wordt het tot een moreel puur domein’.

Integratie - gedefinieerd als het huidige politiek concept - trekt 
scheuren tussen wat binnen en buiten ons benoemd kan worden. Dat geldt 
ook voor het begrip vrijheid, zoals dat bijvoorbeeld na de aanslagen in 
Parijs door regeringsleiders werd ingevuld oftewel de vrijheid om naar 
concerten gaan en op het terras te zitten. ‘Dat zijn allemaal vrijheden 
die te verdedigen zijn, maar zijn dat nu de vrijheden die aangevallen 
werden? Vrijheid is op die manier volstrekt tautologisch, wat we ook 
doen in het Westen, het is vrijheid en wat aangevallen wordt, is onze 
vrijheid. Het is een vrijheid en daarmee wordt dé vrijheid aangevallen. 
Het is allemaal van een onpasselijk makende leegte. Zo was het al langer 
bekend dat premier Mark Rutte vrijheid ziet als lekker thuis op je eigen 
bank zitten. Wat een ontstellende leegte gaat er schuil achter het 
pathos waarmee de westerse beschaving wordt gepresenteerd.’

Het is precies via die leegte dat de politiek van benoemen plaatsvindt, 
zegt Schinkel. En het karakter ervan wordt zichtbaar in de censuur ‘die 
de wil tot benoemen oplegt aan beschrijvingen die het benoemen en het 
benoemde impliceren. Een censuur die vooral sterk is omdat het voortkomt 
uit het verwijt dat kritiek erop de werkelijke censuur is, de politieke 
correctheid.’

Het verwijt van politieke correctheid duidt op lege handen

Maar, zegt Schinkel met de nodige nadruk, ‘wie politieke correctheid als 
censuurtechniek toepast, slaat het fundament onder de wil tot benoemen 
weg. Want als je bijvoorbeeld het verwijt dat Zwarte Piet een 
racistische praktijk is, afdoet als een uiting van politieke 
correctheid, erken je tegelijkertijd dat er iets aan de hand is, waar 
anderen, ook al zijn ze lichtgeraakt, aanstoot aan zouden kunnen nemen. 
De beschuldiging van politieke correctheid is met andere woorden een 
teken van een vals schuldig zelfbewustzijn.’

Het verwijt van politieke correctheid duidt volgens Schinkel op knagende 
twijfel, of ten minste op het ontluikende besef dat er iets mis is aan 
een praktijk, waarvoor een intrinsieke rechtvaardiging ontbreekt.

‘Wie een ander politieke correctheid verwijt, staat in feite met lege 
handen. Hij heeft geen positieve argumenten om praktijken te 
rechtvaardigen die hij verdedigt. En dus verdedigt hij die praktijken op 
een negatieve manier, door de kritiek erop af te doen als politieke 
correctheid. De titel impliceert een onderdrukking van de waarheid.’

Verzet tegen het verwijt van politieke correctheid

Degene die er onder tal van uitdrukkingen van wordt beticht politiek 
correct te zijn - niet benoemen, pappen en nathouden, theedrinken, 
multiculturalisme, linkse kerk - komt vast te zitten in een web van 
krachten dat door leegte gekenmerkt wordt. Er is geen argumentatieve 
uitweg volgens de socioloog, het heeft geen zin om te strijden over wat 
wel of niet politiek correct is of over wat wel en niet benoemd zou 
moeten worden.

Schinkel: ‘Er is alleen de antagonistische weg die alles wat tegenover 
de politieke correctheid geplaatst wordt, aanvalt en ontmaskert als 
leegte. Een leegte van waaruit het benoemen opkomt en die de vage 
bewustwording oplevert van een taal die gewelddadig kan zijn en geweld 
de vorm is waarin de apologeten van het benoemen zich het liefst tot de 
ander verhouden. De waarheid van de wil tot benoemen is dus: wie 
politieke correctheid zegt, is schuldig aan het verhulde verlangen om de 
relatie met de ander op gewelddadige manier vorm te geven. Verzet begint 
bij de belichting van precies dat verlangen.’

Dit artikel is het verslag, door de redactie, van de inleiding die 
Willem Schinkel op 26 oktober heeft gehouden op de bijeenkomst 
'Manifestaties van Verzet', georganiseerd door de Studentenvereniging 
IQRA van de Erasmus Universiteit Rotterdam.

Ook de bekende en controversiële Belgische activist Abou Jahjah hield 
een inleiding. Zie: 
http://www.socialevraagstukken.nl/interview/abou-jahjah-verzet-alleen-is-niet-genoeg/.