[D66] De onmacht in de psychiatrie

[J.N.]

http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2016/03/01/en-wat-nu-met-mij-ik-psychiatrisch-patient

Opinie

En wat nu met mij, ik, psychiatrisch patiënt?
De recente uitspraak in de zaak Jonathan Jacob zorgt voor discussie. Ook
bij psychiatrische patiënten, want zij zijn het meest van allemaal
betrokken partij. "De psychiatrie wordt getekend door onmacht maar
wanneer gaan we eindelijk aan tafel zitten, erover praten én er iets aan
doen", vraagt Brenda Froyen zich af.

    Brenda Froyen

dinsdag 1 maart 2016


Het doek is gevallen over de zaak Jonathan Jacob. Voorlopig althans. De
hoofdgeneesheer en de toenmalige directeur van het psychiatrisch
ziekenhuis in Boechout werden veroordeeld tot 6 maanden gevangenisstraf
met uitstel. "Ik ben niet alleen teleurgesteld voor mezelf, maar ook
voor de mensen in de sector," zegt psychiater Geert Dom.

Op de trappen van het gerechtsgebouw staan tientallen werknemers van het
psychiaters centrum. Op het papier dat ze vasthouden, staat: "Onmacht is
geen misdaad."

De psychiatrie wordt getekend door onmacht.

‘Onmacht’ is bestormd worden door hulpverleners die je vastbinden met
leren riemen, die je alleen laten terwijl de demonen door je hoofd razen.

‘Onmacht’ is roepen tegen de kale muren, niet weten wanneer je eruit
mag, wachten tot iemand met je wil praten.

‘Onmacht’ is medicatie onder dwang ingespoten krijgen, gesedeerd worden,
tot 12 pillen per dag moeten slikken.

‘Onmacht’ is opgesloten worden in een chemische dwangbuis waarin je niet
kan ontsnappen aan de bewegingsonrust, de hartkloppingen, de spastische
neigingen, het overgewicht, en de vele andere bijwerkingen.

'Onmacht' is je familie niet mogen zien omdat je moet rusten.

‘Onmacht’ is het licht dat ’s nachts in je ogen schijnt om te
controleren of je er nog wel bent.

‘Onmacht’ is geen toestemming krijgen om naar huis te gaan, zelfs niet
voor een familiefeestje.

‘Onmacht’ is je vinger opsteken bij de dagopening en voor de derde keer
die week horen dat de psychiater geen tijd heeft om je te zien.

‘Onmacht’ is kloppen op de verplegingskamer omdat je nood hebt aan een
gesprek en weggewimpeld worden omdat het niet past.’

‘Onmacht’ is ontslagen worden zonder nazorg, zonder handvaten voor de
familie, met medicatie als enige houvast.

‘Onmacht’ is niet terecht kunnen bij het lokale centrum voor geestelijke
gezondheidszorg omdat de wachtlijsten zo lang zijn.

‘Onmacht’ is de psycholoog of therapeut niet kunnen betalen, en nog meer
wel terugbetaalde medicijnen slikken.

‘Onmacht’ is niet openlijk kunnen spreken over wat je hebt omdat de
maatschappij je een ‘loser’ of ‘zwakkeling’ vindt.

‘Onmacht’ is weten dat slechts 6 procent van het budget gezondheidszorg
naar geestelijke gezondheidszorg gaat en dat terwijl 1 op 4 Belgen
psychische problemen heeft.

‘Onmacht’ is grote toename van steeds meer gedwongen opnames, niet omdat
er zoveel meer gevaar is, maar omdat de maatschappij steeds banger wordt.

‘Onmacht’ is kritiek leveren, roepen dat het zo niet meer kan,
aankloppen bij de pers, bij de advocaten maar niet ernstig genomen
worden omdat je een psychiatrisch verleden hebt.

'Onmacht is weten dat er velen, ook hulpverleners, zijn die het anders
willen, en dat die verandering ook op til is, maar het geduld niet meer
hebben om te wachten omdat er elke dag opnieuw mensen met een psychische
kwetsbaarheid niet behandeld worden of niet op de – voor hen – juiste
manier geholpen worden.

Dat is onze onmacht. Onze dagelijkse onmacht.

En nu we allemaal genoeg geroepen hebben dat we allemaal onmachtig zijn,
dat we allemaal slachtoffer zijn van het systeem, zullen we dan
eindelijk aan de tafel gaan zitten, erover praten én er iets aan doen?

Anders is er geen sprake van onmacht, maar van onwil en misschien is dat
wél een misdaad.

Brenda Froyen is woordvoerder patiëntenvereniging VZW UilenSpiegel.
Auteur van het boek ‘Kortsluiting in mijn hoofd’.

    Brenda Froyen