Obama president van kantelent USA?

[Cees Binkhorst]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

En dan zitten we nu in de situatie dat we ons gaan verdedigen tegen de
roofridders van Goldmann Sachs & Co. via steun aan Griekenland ;)

Kunnen de roofridders rekenen op staatssteun aan hun kant?
Waarschijnlijk wel als ze bereid zijn de 'edelen' van de CIA & Co. in te
huren tegen vergoedingen van pakweg $400.000 (zie eerder bericht).

De vraag is dan nog, worden die 'edelen' ook gesteund door het
Amerikaanse politburo?
Als de Amerikanen doorhebben dat we 'echt' weggaan uit Afghanistan
misschien wel, want dan 'hebben ze niets meer aan ons.'

Groet / Cees

PS. Waar zit bij ons dan de vijfde kolonne?
KPMG/E&Y/PriceWaterhouse/Clingendael/AEX?
PPS. Wat zouden de Chinese machtshebbers vinden van ons toekomstig
examenvak 'Chinees'?

Een jaar Obama
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/4998/Een_jaar_Obama
Thomas von der Dunk, 21-01-2010 12:31

Amerikanen, grootge­bracht met het idee van de mondiale superioriteit
van 'this great nation', kunnen het structurele karakter van het
Amerikaanse machtsverlies nog niet bevatten. Dat breekt Obama nu op

'Obama zal zeker gaan tegenvallen' schreef ik in de historische
verkie­zingsnacht van 5 november 2008. Dat de recente senatorverkiezing
in Massachu­setts precies een jaar na zijn inauguratie dit op zo
duidelijke wijze zou illustre­ren, had ik uiteraard ook niet voorzien.

Vurig
De paradox van de mokerslag die de kiezer daar heeft uitge­deeld is dat
de oorzaak van de onvrede schuilt in een economisch systeem dat altijd
veel meer in de nu winnende Republikeinen dan in de nu verliezende
Democra­ten vurige propagandisten heeft gevonden. Dat zou ook de
Neder­landse voorstan­ders van een tweepartijenstelsel aan het denken
moeten zetten: electorale boosheid kan dan - van thuisblijven afgezien -
maar één uitweg vinden, en die werkt inhoudelijk dan al snel averechts.

Want het is evident: het casinokapitalisme dat de kredietcrisis - die
inmiddels miljoenen Amerikanen van huis en haard heeft beroofd -
veroor­zaakt heeft, kon die ruimte krijgen door de doelbewuste
neocon­servatieve afbraak van de staat op maatschappelijk gebied, die
met Reagan is ingezet en door Bush is voortgezet.

Onmacht
De politieke onmacht van Obama om nu de losgeslagen graai­ban­kiers van
Wallstreet tot de orde te roepen die zich, ook al zijn hun banken op
kosten van de burger gered, van niemand meer iets aantrekken, vindt daar
haar wortels. En het is veelzeggend voor de obsessieve aversie jegens de
eigen staat van een groot deel van de Ameri­kanen dat elke poging om, in
het belang van die berooide kiezer, de macht van het kapitaal in te
tomen, door de Republikeinen met succes als 'socialisme' verket­terd
worden kan.

De terechte woede van de Amerikaanse kiezer over het contrast tussen een
bonanerend Wallstreet en een belastingbetalend Main­street, dat immers
dat bonusfeest mag betalen, richt zich zodoende niet tegen de politici
die dat probleem hebben veroorzaakt, maar tegen hen die het proberen op
te lossen - maar inmiddels de middelen daartoe ontberen.

Kloof
Het illustreert opnieuw de historische kloof die tussen Amerika en
Europa bestaat. In Europa was in de achttiende eeuw de instinctieve
reactie van de geknechte burger op vorstelijke willekeur: wij nemen de
staat over - in Amerika: we schaffen de staat af. Het vormt het
kernverschil tussen de Ameri­kaanse en de Franse Revoluties, met
gevolgen tot op vandaag: waar Sarah Palin hyste­risch over Obama als
verkapte communist kakelt, spreekt ook voor een rechts president als
Sarkozy staatsin­terventie vanzelf.

Het is deze mentale verdwazing van een groot deel van de Amerikaanse
midden- en arbeidersklasse die er, in strijd met hun eigen
sociaal-economi­sche belan­gen, voor zorgt dat bijvoor­beeld de
hoogstnoodzakelijke hervor­ming van het zorgstelsel keer op keer
mislukt. Vanwege deze mentale blokkade bij de gemiddelde Amerikaan kan
Obama ook veel minder bereiken voor hen die in 2008 hun hoop op hem
gevestigd hadden.

Dat zal de komende tijd nog veel sterker gelden, omdat Obama nu zijn
antifilibustermeerderheid in de Senaat kwijt is. De Republikeinen,
verbitterd over het hen 'ontstolen' Witte Huis (waarop zij evenzeer een
natuurlijk bezitsrecht menen te hebben als het CDA op het Catshuis bij
ons), hebben vanaf dag één op een ramkoers van obstructie ingezet.

Buigen of barsten
Daarmee is de belofte van Obama de heilloze polarisatie te doorbreken
mislukt - hij moet nu of buigen (en daarmee, door nog meer compromissen
met rechts te sluiten, het meest linkse deel van zijn achterban van zich
vervreemden) of barsten (om daarmee, door zijn rug tegenover rechts
recht te houden, nog minder te bereiken).

Ook op buitenlands terrein is het de rampzalige erfenis van de
Republi­kei­nen die hem heeft ingehaald.
'Caïro' was Ameri­ka's laatste kans. Nu is ginds de weg voor
oliehongerig China vrij
De verzwakking van de internationale positie van Amerika - door de
kredietcrisis (die de geloof­waardigheid van het eigen economische model
als mondiaal voorbeeld onderuit heeft gehaald en de financiële
onafhankelijk van Amerika ondermijnt), door de opkomst van een steeds
onhandelbaarder autoritair China en dito Rusland, alsmede door de
verdere vervreem­ding van Latijns-Amerika en de Arabi­sche wereld - is
aan de arrogante en autistische houding van zijn voorgan­ger te wijten.
Maar zij wordt nu pas zichtbaar, en dus Obama aangere­kend.

Tragisch
Hier doemt een parallel op met het tragische lot van Gorbatsjow: de
eerste sovjet-leider die erkende dat Moskou zo niet op de ingeslagen weg
verder kon, en vervolgens door zijn volk werd uitgekotst. Ook Obama
moet, gezien de kantelende mondiale verhoudingen, een held van de
terugtocht worden - op een moment dat de gemiddelde Amerikaan daar
mentaal nog lang niet aan toe is, omdat zijn nationale zelfbeeld en
daaraan gerelateerd wereldbeeld steeds minder met de buiten-Amerikaanse
werke­lijkheid spoort.

Of, om het anders te zeggen: de internationale problemen voor Amerika
zijn nu nog niet ernstig genoeg om die koerswijziging af te dwingen die
noodzakelijk is om het internationaal in de toekomst niet nog
krachtelozer te maken als het boze gesputter over Iran toch al illustreert.

Uit het feit dat de spilzieke American Way of Life door de
klimaat­crisis onhoudbaar geworden is en dit Amerika voor de olie van
allerlei boeven­regimes afhanke­lijk maakt, worden - vanwege de
electorale onver­koopbaar­heid van die boodschap - door Washington nog
onvoldoende conse­quenties getrok­ken; zoals ook het besef dat Amerika
tussen Rode Zee en Gele Zee meer partners nodig heeft dan Netanyahu en
Karzai, nog niet in een hoogsturgen­te koerswijzi­ging t.a.v. het
Palestijnse en Pakistaanse vraagstuk heeft geresul­teerd. De klassie­ke
lobby's - van autoindus­trie tot Israël - zijn daarvoor nog te sterk.

Doorzetten
Tenslotte heeft Obama na zijn hoopgevende handrei­king in Caïro niet
durven doorzetten door de islamofoben in eigen land te negeren en
Jeruza­lem tot een absolute bouwstop te dwingen, en daarmee zijn
aanvan­kelijke goodwill bij de Arabieren verspeeld. Over een halve eeuw
terugblik­kend zullen historici daarom vermoedelijk constateren: 'Caïro'
was Ameri­ka's laatste kans. Nu is ginds de weg voor oliehongerig China
vrij.

Het dreigt de tragiek van Obama te worden dat hij, die juist door zijn
deels niet-Amerikaanse wortels beter dan vrijwel elke andere
Amerikaan­se politicus snapt hoe de wereld in elkaar steekt, dat inzicht
niet ten behoeve van Amerika zelf kan gebruiken, omdat de meeste
Amerikanen, grootge­bracht met het idee van de mondiale superioriteit
van 'this great nation', het structurele karakter van het Amerikaanse
machtsverlies nu nog niet kunnen bevatten. Daarmee wordt hij voor de
Republi­keinen een dankbaar slachtof­fer: als de man die Amerika niet
zozeer op een onvermij­delijke minder prominen­te mondia­le rol heeft
voorbereid, als wel de Amerikaanse belangen zou hebben uitverkocht.

Machteloos
Wat dat betreft, en dat is het wrange, zou het voor de noodzakelijke
katharsis van Amerika in zekere zin beter zijn geweest als McCain de
verkiezingen gewon­nen en vervolgens machte­loos tegen de harde feiten
was aangeknald, want dan had zelfs de meest gebor­neerde rechtse
Ameri­kaan onder ogen moeten zien, dat het tijdperk van de
allesbe­palende supermacht op z'n einde loopt. Zoals ook De Gaulle de
enige was die een halve eeuw terug de onvermijdelijke dekolonisatie van
Algerije voor veel Fransen enigs­zins verteerbaar maken kon.
Al­leen was in dat geval de interna­tionale schade nog veel groter
geweest, omdat dan de zachtere landing die Obama geluk­kig tracht te
realiseren, zeker uitgebleven zou zijn.

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66 uwvoornaam uwachternaam
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********