jongerenoverschot en geweld

[John Wijsmuller]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Beste Democraten,

Het onderstaande artikel uit nr. 26 van Opinio lijkt mij voor D66 heel
interessant!!

Groet, John Wijsmuller

http://www.opinio.nu/node/655

Door: Lars Hedegaard
©2007 Opinio Media B.V.

Lars Hedegaard is een Deense historicus, journalist en publicist. Hij is
voorzitter van de in 2005 opgerichte Deense vereniging voor een vrije
pers. Sinds 2000 levert hij geregeld bijdragen aan het dagblad
Berlingske Tidende en aan radio- en televisieprogramma’s in zijn land.

Wat is de definitie van een jongerenoverschot?
“Ik gebruik de volgende definitie: er is sprake van een
jongerenoverschot als 30 procent van de mannelijke bevolking tussen de
15 en 29 jaar oud is. Dit betekent dat dertig van de honderd mannen in
dat land tussen de 15 en 29 jaar oud zijn. Maar bedenk wel dat deze 30
procent geen gevaar oplevert als zij honger zouden lijden of geen
opleiding zouden hebben. Om gevaarlijk te zijn, moeten ze in een goede
fysieke en mentale conditie verkeren.
“Talloze conflicten in de wereldgeschiedenis zijn vanuit een
jongerenoverschot ontstaan, maar er zijn er ook veel waarbij dat niet
het geval was. De bewegingen rond Hitler en Mussolini in de jaren
twintig kunnen vanuit het fenomeen van het jongerenoverschot worden
verklaard: de eerste nazi’s en fascisten waren gemiddeld iets jonger dan
29 jaar. Maar de Tweede Wereldoorlog en de holocaust werden niet
veroorzaakt door een overschot aan Duitse jongemannen die het gemunt
hadden op de maatschappelijke posities van de joden.
Ook de slachtingen die door de latere marxistisch-leninistische regimes
werden aangericht – waarbij misschien wel honderd miljoen mensen zijn
omgekomen – hebben niets te maken met jongerenoverschotten. Maar de
bolsjewistische revolutie van 1917 werd wel degelijk aangedreven door
miljoenen en nog eens miljoenen boerenzonen die geen land bezaten – een
duidelijk voorbeeld van een jongerenoverschot. De goelags van Stalin
behoren evenwel weer niet tot deze categorie.”
De heersende ideologie in het Westen, namelijk dat we oorlog en geweld
kunnen bestrijden door het verminderen van de honger en het scheppen van
arbeidsplaatsen in de derde wereld, is dus verkeerd?
“Elk jaar publiceren de vijf Duitse vredesinstituten een rapport, en elk
jaar luidt hun conclusie: als we de strijd tegen de honger winnen,
hebben we ook de oorlog overwonnen. Uit het onderzoek naar
jongerenoverschotten blijkt daarentegen dat wanneer men in een land met
een jongerenoverschot de directe materiële armoede en honger weet te
elimineren, het geweld begint te escaleren.
“In Europa hebben we zojuist de vijftigste verjaardag van het Verdrag
van Rome gevierd, en in alle kranten konden we lezen dat dit verdrag de
oorlog in Europa heeft uitgebannen. Dat is volstrekt onjuist. Als de
Duitsers zich na 1945 hadden voortgeplant zoals ze dat tussen 1900 en
1914 hebben gedaan, dan hadden we nu een Duitse natie van een half
miljard inwoners gehad, en ongeveer tachtig miljoen jongemannen van
tussen de 15 en 29 jaar oud. In werkelijkheid hebben we er nu zeven
miljoen. En we kunnen ons zeker afvragen of die tachtig miljoen net zo
vreedzaam zouden zijn geweest als de huidige zeven miljoen en of ze
misschien niet bommen in Breslau of Danzig zouden hebben geplaatst – de
twee voormalige Duitse steden die na de nederlaag van de nazi’s in 1945
aan Polen werden afgestaan en die nu Wroclaw en Gdansk heten.

“Dit brengt me op iets wat ik ‘demografische capitulatie’ noem en wat we
met een zeer eenvoudige definitie kunnen omschrijven: neem alle mannen
tussen de 40 en 44 jaar en vergelijk hen met de jongetjes tussen de 0 en
4 jaar. Er is sprake van ‘demografische capitulatie’ als er op iedere
honderd mannen tussen de 40 en 44 jaar nog maar tachtig of minder
jongetjes tussen de 0 en 4 jaar oud zijn. In Duitsland is de verhouding
100/50, in de Gaza-strook is die 100/464. Ik heb wat cijfers voor u op
een rijtje gezet, en ze illustreren allemaal dat Denemarken zich op het
randje van demografische capitulatie bevindt; de verhouding daar is 100/80.”

Heinsohn’s statistieken laten zien dat als de Denen zich in hetzelfde
tempo hadden voortgeplant als de bevolking van de Gaza-strook (van
240.000 tot 1,4 miljoen tussen 1950 en 2006), ze nu in een land met 25
miljoen in plaats van 5,5 miljoen inwoners zouden wonen – meer dan
Australië en Nieuw-Zeeland samen. In dat geval zou de mediane leeftijd –
een mediane leeftijd van bijvoorbeeld 18 jaar betekent dat er evenveel
mensen boven als onder de 18 jaar oud zijn – van de mannelijke Denen op
15 jaar liggen (nu bedraagt die 39), en er zouden dan 3,6 miljoen mannen
zijn die voor het leger opgeroepen zouden kunnen worden (tussen de 15 en
29 jaar oud), in plaats van de huidige 470.000 mannen.

“Terwijl landen als Duitsland en Japan in demografische zin hebben
gecapituleerd, laten andere landen juist een ‘demografische bewapening’
zien. Afgezien van de Gaza-strook geldt dat bijvoorbeeld voor de drie
moslimlanden Afghanistan (100/434), Irak (100/351) en Somalië (100/364).
Het is geen toeval dat deze landen worden gekenmerkt door omvangrijke en
extreme gewelddaden, en dat zal de komende jaren ook zo blijven. En dit
geldt evenzeer voor de Gaza-strook en de Palestijnse gebieden in het
algemeen.”

U gelooft dus niet dat het zogenaamde vredesproces tussen Israël en de
Palestijnen realistisch is?
“Nee, en de voornaamste reden daarvoor is de grote fout die in 1991 in
Oslo is begaan, toen de geheime onderhandelingen tussen Yasser Arafat en
Yitzak Rabin begonnen. De fout was dat niemand enige aandacht besteedde
aan de Palestijnse bevolkingsexplosie. De Palestijnse bevolking is in de
afgelopen vijftig jaar verzesvoudigd. We hadden dus twee dingen moeten
doen: Israël had moeten stoppen met het bouwen van zijn nederzettingen,
en de wereld had tegen de Palestijnen moeten zeggen: ieder kind in
Palestina zal, zoals voorheen, door de internationale gemeenschap worden
gevoed, omdat de wereld accepteert dat alle Palestijnen vluchtelingen
zijn en dat de wereld dus verantwoordelijkheid draagt voor het aantal
kinderen dat daar wordt geboren. Maar vanaf 1 januari 1992 moeten jullie
wel betalen voor iedere pasgeborene, zoals dat ook gebeurt in Libanon,
Tunesië en Algerije. Dat hadden ze tegen de Palestijnen moeten zeggen.
“Waarom noem ik deze drie landen? Omdat een vrouw in die landen
gemiddeld minder dan twee kinderen heeft. Als we dat vijftien jaar
geleden in Oslo hadden gezegd, dan hadden we nu een generatie van
Palestijnse jongemannen gezien die weinig reden zouden hebben om elkaar
of de Israëliërs naar het leven te staan. Maar we hebben het niet
gedaan, en daarom geloof ik niet in het vredesproces, zelfs niet wanneer
Hamas overal mee akkoord zou gaan. Hun jongemannen zouden dergelijke
akkoorden gewoon verscheuren.”

Heinsohn wijst erop dat het de Verenigde Staten en de Europese Unie
zijn, en met name de Scandinavische landen, die betalen voor het enorme
Palestijnse geboorteoverschot. We moeten die steun stopzetten, zodat de
Palestijnen op een zeker moment zelf gaan betalen voor de kinderen die
ze ter wereld brengen.

Uw boek wekt de indruk dat jongerenoverschotten armoede creëren, terwijl
wij in het Westen die jongerenoverschotten juist beschouwden als het
resultaat van armoede.
“Als een natie door een jongerenoverschot verandert in een ontspoorde
staat, gaat dat gepaard met de ineenstorting van de marktwerking en de
productie, wat armoede creëert. Als we kijken naar de huidige
voorbeelden van landen met toenemend geweld – Pakistan en Bangladesh –
zien we dat beide landen erin geslaagd zijn het inkomen per hoofd van de
bevolking gestaag te laten toenemen en zelfs economische groei te
bereiken. Daarmee zijn de belangrijkste voorwaarden voor een goed
gevoede en goed opgeleide groep jongemannen geschapen, een situatie die
tot onrust onder die groep leidt. Wanneer deze jongemannen erin slagen
om de infrastructuur van hun land te vernietigen, zal dat tot armoede
leiden.
“Ik heb dit proces nauwkeurig gevolgd in de West-Afrikaanse staat
Ivoorkust. Daar hadden ze een systeem van zeven kinderen per vrouw,
terwijl de inkomens in het land tegelijkertijd groeiden. Toen de
moordpartijen begonnen, zakten de inkomens weer.”

Maar hoe verklaart u het feit dat het islamitische Midden-Oosten al
onderontwikkeld was lang vóórdat er sprake was van een
jongerenoverschot, zelfs lang voordat de Europeanen – die doorgaans voor
alle ellende verantwoordelijk worden gehouden – er een voet hadden
gezet? Is niet ook religie een deel van de verklaring?
“Laten we eens kijken naar de kleine landen in Europa die vanaf 1500 in
staat zijn geweest grote delen van de wereld te veroveren en te
koloniseren, om te beginnen met Portugal en Spanje. Onze verklaring
luidt doorgaans dat de toegang tot natuurlijke hulpbronnen onder druk
stond als gevolg van overbevolking. Maar het tegenovergestelde was het
geval. Toen Spanje aan zijn veroveringen begon, met de tweede expeditie
van Columbus in 1493, had dat land een inwonertal van zes miljoen. Maar
in 1350 telde Spanje nog negen miljoen inwoners. Spanje wás niet
overbevolkt. Er had zich echter wel een plotselinge toename in geboorten
voorgedaan, omdat paus Innocentius VIII in 1484 per decreet had
verkondigd dat geboortecontrole een doodzonde was, waarna er meteen een
geboortegolf volgde. In de Middeleeuwen lag het gemiddelde aantal
kinderen per gezin tussen de twee en drie; nu lag dat aantal plotseling
op zes of zeven. Dat leidde ertoe dat de mediane leeftijd van de
bevolking van zes miljoen nu op 15 jaar lag, terwijl de bevolking van
negen miljoen in 1350 een mediane leeftijd van tussen de 28 en 30 had.
Er was dus geen gebrek aan land of voedsel. Er deed zich een plotseling
tekort aan posities voor. Voorheen telden gezinnen één of twee jongens:
de ene kon de boerderij overnemen en de andere zou ergens anders pachter
kunnen worden. Nu waren er drie zonen die wel genoeg voedsel hadden maar
geen positie – het waren deze jongens die de veroveringen en de
kolonisaties begonnen. Het is nogal veelzeggend dat de Spanjaarden hen
secundones noemden, ‘tweede zonen’.
“Hoe religie in dit totaalbeeld past? Wel, deze jongemannen – 95 procent
van hen – waren normale, goede jongens die het als een zonde beschouwden
om de veroverde bevolkingen in de koloniën te doden of te mishandelen.
Ze kenden het verschil tussen henzelf en psychopaten of ordinaire
moordenaars. Dus toen zij de wereld in trokken, gebruikten zij hun
religie om hen te zeggen dat ze geen moordenaars waren, maar mensen die
met een zuiver geweten ongelovigen, zondaars en dwalenden konden doden.
Mensen die handelden op gezag van een hogere macht, omdat ze niet als
ongehoorzaam beschouwd wilden worden.
“Daarom noem ik deze veroveraars en kolonisators – Spanjaarden,
Portugezen – ook niet ‘christenen’ maar ‘christianisten’. Hetzelfde
onderscheid als tussen een moslim en een islamist. Deze jonge
Spanjaarden waren geen christenen maar christianisten, die deze
ideologie nodig hadden om hun vreselijke moordpartijen te rechtvaardigen.”

Heinsohn is terughoudend wanneer het erom gaat aan de islam een of
andere kerngedachte toe te schrijven van waaruit men latere handelwijzen
zou kunnen afleiden. Als voorbeeld noemt hij de beweging van ’68,
waartoe hij zelf behoorde.

“Als de tijd rijp is, zullen er ter plekke en binnen de kortste keren
nieuwe religieuze pamfletten en boeken worden geschreven. Je weet dat je
geweld zult gebruiken, maar je zoekt ook een rechtvaardiging. Want je
bent een rechtvaardig mens. Zolang de beweging actueel is, zijn deze
jongemannen immuun voor argumenten. Die foute ideeën worden door de
jongemannen zelf bedacht om hun daden te rechtvaardigen. En dus kun je
ze ook niet tegenhouden door uit te leggen dat hun ideeën verkeerd zijn.
Want de beweging is niet ontstaan door verkeerde ideeën. Integendeel, de
verkeerde ideeën zijn gecreëerd door de beweging. De islam heeft het
islamisme niet gecreëerd, dat hebben de jonge moslims zelf gedaan.”

Volgens Heinsohn’s schattingen zullen er in 2020 zo’n driehonderd
miljoen jonge islamitische mannen zijn, maar dat zullen niet allemaal
boze jongemannen zijn. Een groeiend aantal moslimlanden – Algerije,
Libanon, Tunesië, Iran, Turkije en de rijke Golfstaatjes – is onder het
demografische vervangingsniveau terechtgekomen. Iran heeft nu een
geboortecijfer van 1,7 – hetzelfde als in Denemarken, maar lager dan in
Frankrijk. Deze landen hebben nog wel een jongerenoverschot dat eerder
is ontstaan, maar binnen enkele jaren zullen ze geen
jongerenoverschotten meer hebben die enig gevaar opleveren.
Heinsohn gelooft dan ook niet dat Iraanse massa’s de hele regio in vuur
en vlam zullen zetten. Dat scenario berustte op een voorspelling die
uitging van de situatie vlak vóór de Islamitische Revolutie van 1979 en
gedurende de Iraans-Iraakse Oorlog van 1980 tot 1988, toen Iran
honderdduizenden jongens en jongemannen de mijnenvelden in kon sturen.
Deze tieners zijn er niet meer.

Zou het geen oplossing zijn als die overtollige zonen naar Europa zouden
komen?
“Het punt is dat álle westerse landen – zonder uitzondering –
vergrijzende naties zijn die zich demografisch niet helemaal meer
vervangen. Daarom zijn ze begonnen aan een proces waarin ze elkaars
talenten opeten. Waarom zoeken ze niet in Afrika naar talenten, waar de
bevolking van 100 miljoen in 1900 tot naar schatting twee miljard in
2050 zal groeien? Waarom zoeken de VS talenten in Duitsland, waarom
zoekt Denemarken naar Pools talent? Omdat de derdewereldlanden het
onderwijsniveau missen dat de ontwikkelde landen nodig hebben. Die
kunnen hun positie alleen maar handhaven door innovatie, en daarvoor
hebben ze jonge mensen nodig die in een technologisch hoogwaardige
samenleving zijn opgegroeid. Het is niet dat Afrikanen of moslims minder
intelligent zouden zijn dan anderen, ze hebben gewoon niet de
socialisatie doorlopen die hen voor onze samenlevingen geschikt maakt.”

In westerse landen leeft nu een groep hoogopgeleide moslimimmigranten en
hun nakomelingen – artsen, advocaten et cetera. Maar velen van hen zijn
net zo slecht geïntegreerd als veel laagopgeleide immigranten?
“In het Verenigd Koninkrijk zien we dit probleem: een bevolking binnen
een bevolking, namelijk de Pakistanen, met het hoogste geboortecijfer
van het hele land en met een grote afhankelijkheid van sociale
voorzieningen. In de westerse landen hebben we een zorgsysteem dat door
de lokale bevolking nauwelijks wordt gebruikt. Aan de andere kant is er
een bevolking van immigranten van wie de vrouwen niet op de plaatselijke
arbeidsmarkt kunnen meedoen. Voor Deense en Duitse vrouwen zijn de
uitkeringen te laag om aantrekkelijk te zijn, maar dat geldt niet voor
immigranten. Dus zien we in het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk,
Duitsland en Nederland dat immigrantenvrouwen laagbetaalde baantjes
nemen en die laten aanvullen door een uitkering. Het houdt niet over,
maar voor hen is het voldoende. Dit schept een specifiek op vrouwen
gerichte loopbaan, die op de dochters wordt overgedragen.
“Maar de zonen hebben deze optie niet. Ze groeien op aan de onderkant
van de samenleving, zonder de intellectuele vaardigheden waarmee ze hun
sociale positie kunnen verbeteren. Het zijn deze jongens die delen van
Parijs of Bremen in brand steken. Sommigen van hen slagen erin te gaan
studeren en worden de leiders van de anderen: jongeren die niet arm zijn
maar een lage sociale status hebben en die menen dat ze vanwege hun
islamitische geloof worden onderdrukt; maar in werkelijkheid is het de
welvaartsstaat die deze klasse van verliezers heeft gecreëerd.
“Maar als je bijvoorbeeld naar Canada gaat, waar ik de afgelopen twintig
jaar een deel van het jaar heb gewoond, zie je een volstrekt ander
beleid; daar hebben ze een heel eenvoudige immigratiepolitiek: iedere
pasgeboren Canadees en iedere nieuwkomende Canadees uit het buitenland
moet intelligenter zijn dan degenen die er daarvóór woonden. Want alleen
door innovatie kunnen we onze positie op de wereldmarkt handhaven. En
geloof het of niet: van de honderd volwassen Canadese immigranten hebben
er 98 betere beroepskwalificaties dan het Canadese gemiddelde. In
Duitsland en Frankrijk is het desbetreffende cijfer 10 procent. Wij
hebben hier dus gekozen voor kwantiteit, zij voor kwaliteit. En waarom?
Omdat de mensen in Duitsland bang waren om voor racist te worden
uitgemaakt; het lijkt erop dat alle Europese landen diezelfde angst voor
het maken van keuzes hebben.”

Kunnen bepaalde aspecten hiervan niet ook verklaard worden vanuit het
feit dat linkse partijen hun eigen kiezers importeren?
“In Frankrijk zagen we dat de Afrikanen en Algerijnen voor Ségolène
Royal hebben gestemd. Daarbij komt een ander fenomeen, dat onder meer in
Duitsland optreedt: hier begint een deel van de ‘etno-Duitsers’, zoals
wij ze inmiddels noemen, die 85 procent van de Duitse bevolking vormen,
te emigreren. Jaarlijks verlaten zo’n 150.000 Duitsers hun land, de
meesten naar de Angelsaksische wereld. Canada, Australië en
Nieuw-Zeeland zijn bereid om jaarlijks anderhalf miljoen hoogopgeleide
West-Europeanen op te nemen, en ze doen er alles aan om die stap voor
hen gemakkelijk te maken.
“Het is niet verwonderlijk dat jonge, hardwerkende mensen in Frankrijk
en Duitsland voor emigratie kiezen. Want ze moeten niet alleen hun eigen
vergrijzende bevolking onderhouden. Als we uitgaan van honderd jongeren
van 20, moeten zeventig Fransen en Duitsers ook nog dertig immigranten
van hun eigen leeftijd én hun nakomelingen onderhouden. Onder de
autochtone bevolking schept dit afkeer, met name in Frankrijk, Duitsland
en Nederland. Dus gaan ze weg.
“Europa heeft in januari 2007 zijn immigratieprincipes vastgesteld. En
die verschillen nogal van de Canadese regels. Ons eerste criterium om
mensen tot de EU toe te laten, is de vraag of ze slachtoffer van
discriminatie zijn geweest. Het tweede principe: als iemand al familie
in de EU heeft, krijgt hij of zij voorrang. Derde principe: mensen die
al in de EU wonen maar nog altijd illegaal zijn, moeten worden
gelegaliseerd. En ten slotte, pas op de vierde plaats, hanteren we het
Angelsaksische principe dat de immigrant ook in onze arbeidsmarkt moet
passen.
“Het doel is om Europa als ‘zachte macht’ sterker te doen lijken dan de
Angelsaksen. Ik zie de toekomst erg somber in. De situatie van Europa
doet me denken aan een principe dat in Brandenburg en Mecklenburg – die
te kampen hebben met een terugval van hun bevolking – ‘het vijfde dorp’
wordt genoemd: vier dorpen worden verlaten, en de overgebleven bewoners
worden naar een vijfde dorp overgeheveld. Maar dat betekent niet per se
een verhoging van het geboortecijfer in dat vijfde dorp. Na verloop van
tijd zal ook het vijfde dorp door ouderen worden bewoond en zullen er
geen jonge mensen meer in de buurt zijn om voor de pensioenen van die
ouderen te werken.
“Hetzelfde zal met ongeveer veertig landen tussen Bretagne en
Vladivostok gebeuren. Sommige zullen ‘vijfde dorpen’ worden en voorlopig
aan een nieuw leven beginnen, andere zullen gewoon ineenstorten. Ik
voorspel dat al de Slavische landen zullen imploderen. Hetzelfde zal
gebeuren met de drie Baltische staten en alle Balkan-staten. De vraag is
of Duitsland en Frankrijk ‘vijfde dorpen’ zullen worden. Ik zie
Scandinavië als een vijfde dorp. Hetzelfde geldt voor het Iberisch
schiereiland en voor Ierland en het Verenigd Koninkrijk. Maar ik ben er
niet zeker van of de overige Europese landen het zullen redden.”

Zullen we in de toekomst nog kunnen spreken van ‘staten’? Als Europa een
moslimmeerderheid krijgt, is het niet gezegd dat de Denen, Duitsers,
Fransen et cetera voor een sharia-wetgeving zullen buigen. Het resultaat
kan zijn dat de autochtone bevolkingen zich in hun eigen enclaves zullen
terugtrekken, van waaruit zij zichzelf zullen proberen te verdedigen,
zoals we in Bosnië hebben gezien.
“Dat is natuurlijk een mogelijkheid. Maar we moeten onszelf afvragen wie
er eigenlijk nog over zijn om daarvoor te vechten. Ikzelf misschien,
want ik ben min of meer gedwongen om hier te blijven. Maar als ik een
achttienjarige Duitse autochtoon zou zijn die zijn school heeft
afgemaakt, dan zou ik hetzelfde doen als wat de meesten nu al doen: ik
zou in een Angelsaksisch land gaan studeren en daarna willen emigreren.
Ik zou niet willen achterblijven en moeten vechten. De Angelsaksische
wereld heeft de komende dertig, veertig jaar zo’n vijftig miljoen
hooggekwalificeerde immigranten nodig, dus hoogopgeleide jongeren uit
West-Europa zullen alle reden hebben om daar naartoe te gaan, in plaats
van achter te blijven en te moeten vechten.
“Een andere mogelijkheid is het streven naar Chinese immigratie. Als wij
in Duitsland hetzelfde percentage Chinese immigranten zouden hebben als
in Canada, zouden we er drie miljoen hebben. Maar immigratie vanuit
China wordt in Europa niet eens overwogen. China is na Duitsland, Japan
en Zuid-Korea de snelst vergrijzende natie ter wereld. We beschouwen
China doorgaans als een slapende reus. Maar ik zie China als een bron
van de allerbeste talenten voor de westerse wereld. En die zal het
Westen ook krijgen: op dit moment zijn rijke Chinezen erg bezig met het
overhevelen van hun fortuin naar Zwitserland. Want voorbij hun
veertigste mogen ze niet hopen op een pensioen omdat er in China zo
weinig kinderen worden geboren. China heeft nu een vruchtbaarheidscijfer
van 1,6 kinderen per vrouw. Het land verliest nu al een half miljoen van
zijn allerbeste talenten per jaar. De jongeren hebben geen hoop dat ze
in eigen land ooit een pensioenplan kunnen opbouwen. Daarom emigreren ze
naar Taiwan, Hongkong, Singapore, Canada et cetera.
“In het voormalige Oost-Duitsland is zojuist besloten om 400.000
appartementen af te breken: er zijn geen mensen voor, en de lege
appartementen ruïneren de banken doordat ze de huren en de huizenprijzen
drukken. In het westen van Duitsland neemt de bevolking ook af. We
moeten ophouden de minst geschikte immigranten op te nemen. Om jonge
competente mensen aan te trekken zullen we hen misschien wel woningen
moeten aanbieden. Op die manier wist Brandenburg in de zeventiende eeuw
de Franse hugenoten aan te trekken. Maar ik betwijfel of dat
tegenwoordig ook zou werken.”

Is het voorstelbaar dat de Europeanen zich plotseling weer zouden gaan
vermeerderen, als een morele verplichting om hun eigen bevolking en
cultuur veilig te stellen? Dat gebeurde tenslotte ook nadat de Britten
het Franstalige Quebec hadden veroverd: de katholieke priesters oefenden
druk uit op de Franse families om tot wel vijftien kinderen ter wereld
te brengen, en die demografische actie slaagde.
“Ik denk niet dat zo’n strategie veel kans van slagen heeft. Dat zou
namelijk draconische maatregelen vereisen die de Europeanen niet zouden
accepteren. Financiële prikkels zouden alleen maar effect hebben op
laagopgeleide mensen met weinig status – wat de situatie er alleen maar
erger op zou maken.
“Neem Polen. De Polen zijn een volk met grote tradities. Polen behoedde
Europa voor de Mongolen, de Turken en de bolsjewieken, en het land droeg
bij aan de val van het communisme. En toch hebben de Polen een nog lager
geboortecijfer dan de Duitsers: 1,2 kinderen per vrouw. Bovendien zijn
ze de afgelopen vijftien jaar al twee miljoen van hun beste mensen
kwijtgeraakt. Misschien zeggen die emigranten tegen hun ouders dat ze
terug zullen keren, maar dat doen ze niet. Daarom zeg ik dat landen als
Polen, Letland en Litouwen gedoemd zijn. Ze trekken geen immigranten
aan. Hetzelfde gebeurt met Rusland – wie wil er nu naar Rusland
emigreren? En kijk eens naar de nieuwste EU-lidstaten: Bulgarije en
Roemenië. Roemenië is het eerste land in de wereld dat meer
gepensioneerden heeft dan actief werkenden, en dat land hebben we
toegelaten. Hetzelfde zien we in Bulgarije, dat de snelst afnemende
bevolking ter wereld heeft.
“Maar in mijn boek haal ik ook het voorbeeld van Californië aan, dat
rond 1990 een kentering doormaakte waarbij zelfs het geboortecijfer van
de blanke bevolking steeg van 1,3 tot 1,8 kinderen per vrouw. Het
betekent weliswaar nog niet dat het vervangingsniveau is bereikt, maar
het was toch een opmerkelijke verandering. Het was een enorme verrassing
omdat Californië een van de meest geavanceerde regio’s ter wereld is.
Tegen het einde van de jaren tachtig luidde de prognose dat het
geboortecijfer zou afnemen, maar aan het begin van de jaren negentig
bleek uit nieuw onderzoek dat Californische vrouwen niet langer tevreden
waren met alleen maar een carrière, en kort daarna steeg het
geboortecijfer. In Europa werd dit afgedaan met de redenering dat
Amerikanen zo conservatief zijn, maar dat geldt niet voor Californië,
dat in veel opzichten een pionier voor het hele Westen is geweest.
“Maar zo’n verandering zie ik in Europa niet optreden. Natuurlijk heeft
Frankrijk twee kinderen per vrouw, maar van iedere vijf pasgeborenen
hebben er al twee een Arabische of Afrikaanse achtergrond. In Duitsland
heeft nu al 35 procent van alle nieuwgeboren baby’s een niet-Duitse
achtergrond, en niet-Duitsers plegen 90 procent van alle
geweldsdelicten. Zoals ik eerder heb gezegd: moeders en dochters worden
betaald om kinderen ter wereld te brengen, en de mannen nemen hun
toevlucht tot de criminaliteit.
“We kunnen ook het Tunesische voorbeeld onder de loep nemen. In Tunesië
krijgt een vrouw gemiddeld 1,7 kinderen. In Frankijk zou ze er misschien
zes krijgen, omdat de Franse overheid haar betaalt om kinderen te
krijgen. Uiteraard was dat geld nooit specifiek voor Tunesische vrouwen
bedoeld, maar Franse vrouwen zullen dat geld nooit aanraken, terwijl
Tunesische vrouwen er heel blij mee zijn.”

Moeten we dan gaan discrimineren?
“Dat zal niet werken. Op het moment dat je begint te discrimineren zul
je voor elk denkbaar internationaal gerechtshof worden gedaagd. De
Angelsaksische wereld heeft dat weten te voorkomen door al aan de grens
te discrimineren – niet op grond van ras of bevolkingsgroep, maar op
grond van kwalificaties. De Angelsaksen discrimineren de
laaggeschoolden. Maar ze wijzen hen wel af met enkele vriendelijke
woorden van advies: als iemands immigratieverzoek in Ottawa of Canberra
is afgewezen, raden aardige immigratiebeambten zo iemand aan om naar
Duitsland te gaan, want daar hebben ze een heel ander systeem.”

Hoe ziet u de politieke situatie in Europa over twintig jaar?
“Wat betreft het Europese continent, dus afgezien van Scandinavië,
Ierland en het Verenigd Koninkrijk, denk ik dat zelfs de pessimistische
bevolkingsprognoses nog té optimistisch zullen blijken te zijn. Men gaat
ervan uit dat jonge mensen in Europa zullen blijven en zelf kinderen
zullen krijgen, maar dat zal niet gebeuren. Een onderzoek uit 2005 toont
aan dat 52 procent van de Duitsers tussen de 18 en 32 jaar wil
vertrekken. Dat menen ze misschien niet echt, maar ze spelen wel met die
gedachte. De werkelijk hoogopgeleiden emigreren. De enigen die Frankrijk
of Duitsland werkelijk trouw blijven, zijn degenen die van het systeem
van sociale voorzieningen afhankelijk zijn. Want er is geen enkele
andere plek in de wereld waar men bereid is daarvoor te betalen. De
Verenigde Staten, Canada en Australië rekenen op onze best opgeleide
jongeren, en ze zullen er velen van aantrekken. Dat zal een einde maken
aan de innovatie en een demper op de economische groei in Europa zetten.
In Duitsland lopen we nu al miljarden euro’s mis omdat we
gekwalificeerde mensen voor allerlei banen missen. In Duitsland hebben
we twee miljoen vacatures die niet kunnen worden ingevuld, én een
bevolking van zes miljoen die afhankelijk is van sociale voorzieningen –
maar die twee gegevens kunnen we niet op elkaar aan laten sluiten. De
groep met een uitkering groeit elk jaar vanwege nieuwgeborenen, maar de
vacatures worden niet opgevuld.
“Het is een situatie van twee volken die van elkaar zijn afgesneden. De
welvaartsstaat kan zo niet doorgaan. En we kunnen ook niet hopen dat
onze demografische gaten zullen worden opgevuld door Chinese
immigranten, want de Chinezen willen niet emigreren naar een systeem van
sociale voorzieningen waarin zij én de pensioenen voor een vergrijzende
bevolking én het geld voor een bevolking van miljoenen
uitkeringsgerechtigden zullen moeten opbrengen.
Wel wil ik hier zeggen dat er slechts één categorie mensen is die recht
moet hebben op steun van de overheid, namelijk de geestelijk of
lichamelijk gehandicapten. Niemand anders zou op steun moeten rekenen.
Dat klinkt kil en cynisch, maar onze welvaartsstaten stammen uit de
negentiende eeuw, toen gezinnen wel tien kinderen hadden. Als de vader
van zo’n gezin van de steiger viel, moest er iemand zijn die voor het
gezin zou zorgen. Maar dat is tegenwoordig niet meer het geval.
“Als je naar Australië emigreert, word je daar niet betaald voor het
krijgen van kinderen. Misschien krijg je een beetje belastingvoordeel.
Maar aan de andere kant mag een Australische burger wel tachtig dollar
houden van elke honderd dollar die hij verdient.”

Hoe heeft het zo mis kunnen gaan met Europa, met zijn grandioze visie
van vrede, samenwerking en vooruitgang en zijn onbeperkte vertrouwen in
zijn eigen dynamiek?
“Het is rond 1980 verkeerd gegaan. Maar in Duitsland deed het grote
keerpunt zich pas rond 1990 voor: toen hebben wij de poorten opengezet
voor de massale immigratie van – doorgaans – laagopgeleide mensen.
Tussen 1990 en 2002 heeft Duitsland dertien miljoen mensen toegelaten.
In diezelfde tijd begon het ook in Frankrijk mis te gaan. We kunnen deze
druk op de welvaartsstaat alleen maar vermijden via de wetgeving. We
moeten wetten aannemen waarbij kinderen die ná een bepaalde datum worden
geboren, door hun ouders zullen worden gefinancierd. Dat zal een
revolutie zijn. Maar hier in Europa wordt er niet eens over gepraat.
“Maar laat me wijzen op iets wat in de Verenigde Staten is gebeurd.
Tijdens zijn verkiezingscampagne in 1992 beloofde Bill Clinton in een
beroemde zinsnede ‘een einde te maken aan de sociale voorzieningen zoals
wij die nu kennen’. In 1935 hadden de VS de Aid to Dependent Children
Act (sinds 1960 de Aid to Families with Dependent Children Act)
aangenomen, die garandeerde dat iedere moeder met kleine kinderen
overheidssteun zou ontvangen. Opnieuw ging het om de vader die van de
steiger viel, en er waren maar weinigen die een beroep deden op deze
wet. Maar in 1965 waren de normen en waarden veranderd: vóór die tijd
was het ondenkbaar dat een moeder – blank of zwart – zwanger zou raken,
de identiteit van de vader zou verzwijgen en de belastingbetaler voor
haar kinderen zou laten betalen. Nu hoefde ze de vader niet eens meer
uit een raam van een hoog gebouw te duwen. Dit veroorzaakte een explosie
van uitkeringsgerechtigde gezinnen in de VS. Van 1965 tot 1995 is hun
aandeel toegenomen tot 10 procent van alle Amerikaanse gezinnen en 15
procent van alle kinderen. Dat was de realiteit waarmee Clinton werd
geconfronteerd.
“De meeste van deze uitkeringsgerechtigden waren zwarten, en dat leidde
ertoe dat racisten zeiden dat het probleem in de zwarte genen was
gelegen. Maar de Republikeinen en Democraten werkten samen aan een
nieuwe wet, de Temporary Assistance for Needy Families Act, wat een
slimme wet was. Amerikaanse vrouwen kregen nu te horen: jullie ontvangen
vijf jaar lang een uitkering, en jullie beslissen zelf of je het geld
vijf jaar lang achtereen wilt ontvangen, of dat je die vijf jaar in
kortere perioden wilt verdelen. De nieuwe wet werd in 1996 aangenomen en
trad op 1 januari 1997 in werking. Verschillende topfunctionarissen van
de regering-Clinton hadden uit protest ontslag genomen, omdat ze meenden
dat de wet een racistische aanval op de zwaksten was – op alleenstaande
moeders en hun kinderen. Ze hadden voorspeld dat het aantal
armoedegevallen zou stijgen van twaalf naar veertien miljoen mensen.
Maar deze zo bezorgde mensen bleken de ware racisten te zijn. De zwarte
meisjes waren slim genoeg om aan de pil te gaan, met het resultaat dat
de uitkeringsafhankelijke bevolking afnam van twaalf miljoen naar vier
miljoen mensen. Het was de meest succesvolle sociale hervorming in de
Amerikaanse geschiedenis. In Europa zijn we nog niet eens begonnen aan
het debat over een dergelijke hervorming.”

Er wordt sinds enige tijd gediscussieerd over de vraag of het Westen wel
iets kan bereiken in landen als Irak en Afghanistan. Waarom laten we ze
het zelf niet uitvechten?
“Sommige Amerikaanse analisten beginnen zich af te vragen of de
Verenigde Staten, met hun één-zoon-gezinnen, wel troepen zouden moeten
uitzenden naar bevolkingen die vele zonen voortbrengen. Dat is een
vergissing die we in Irak en Afghanistan hebben begaan. Als je moet
ingrijpen omdat je wordt aangevallen, dan moet dat gebeuren. Maar zodra
het gevaar is geweken, moet je je weer terugtrekken. Het is aan de
Irakezen en Afghanen zelf om een balans te bereiken tussen de omvang van
hun bevolkingen en het aantal maatschappelijke posities dat zij kunnen
aanbieden. En hoe ver we ook in de geschiedenis terugkijken, we zien
altijd dat die balans is gehandhaafd door het feit dat jongemannen
elkaar doodden. Dat hebben wij in Europa gedaan, en het is ook overal
elders in de wereld gebeurd. We kunnen niet toestaan dat hun jongemannen
de grenzen oversteken en andere jongemannen doden. Ik denk persoonlijk
dat als wij worden geconfronteerd met een jongerenoverschot, wij dat
gegeven op zijn beloop moeten laten, met de consequenties die we kennen.
We zouden ons er verre van moeten houden.”

©2007 Opinio Media B.V. - disclaimer

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66 uwvoornaam uwachternaam
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********