kenniseconomie

[Kees van Loon]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Beste maarten,

Nu begrijp ik dat velen hoogleraar, bijzonder hoogleraar kan worden gezien hun
netwerken en niet op basis van kennis,

Willen wij de zorg efficient en vernieuwend inrichten, zodat we de zorg ook
betaalbaar kunnen maken, moeten we innovatief zijn. Ik zie dat deze hoogleraar
ne als een andere (ex)hoogleraar in  de vijftiger jaren is beland en ik zie in
met zijn voorbeelden dat we nog meer moeten inzetten in kennis en de ouderen
gezonder laten leven.

Groeten Kees van Loon


Citeren Maarten Bessem <maarten at BESSEMENPARTNERS.NL>:

> REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl
>
> Onderstaand artikel verscheen vandaag in het FD.
>
> Mijn inziens een verdere ondersteuning van de verwachting dat we collectief
> nog veel meer stapjes terug zullen moeten.
>
> Maarten Bessem
>
>
> Nog even en de kenniseconomie is alweer voorbij
> Publicatiedatum: 9/5/2003
> Harrie Verbon
>
>
> Mijn vader was kleermaker. Op zijn sterfbed - het jaar was 1956, hij was 55
> jaar oud, ik was 5 - bezwoer hij mijn moeder dat ik niet, zoals mijn ruim
> tien jaar oudere broers, naar de lokale parochieschool moest, maar naar de
> fraterschool. Aldus toog ik, inmiddels zonder vader, maar met mijn moeder
> op 1 september 1957 voor het eerst naar de fraterschool in het oude centrum
> van Utrecht. Op die lagere school gebeurde alles wat tegenwoordig niet meer
> politiek correct wordt bevonden: er heerste orde en kinderen werden
> geselecteerd en voorgesorteerd.
>
>
> Zo kwam ik in een stroom terecht die voorbereidde voor de HBS. De HBS! Dat
> was ongekend in mijn familie. Mijn moeder en ik konden toen niet weten dat
> niet alleen ik, maar heel veel andere kinderen van arbeiders en kleine
> middenstanders zich voorbereidden op een sprong uit hun milieu.
>
>
> Veel vaders en moeders moeten in de jaren vijftig besloten hebben hun zonen
> (de dochters kwamen pas later) beter onderwijs te laten volgen. De jaren
> zestig braken aan; democratisering maakte het onderwijs massaal
> toegankelijk voor de 'kleine luyden'. Ook de universiteiten werden
> overstroomd door kinderen uit milieus die traditioneel de
> universiteitspoorten alleen van de buitenkant kenden. Terwijl studenten in
> grote aantallen naar de universiteiten stroomden, werden er ook met grote
> haast docenten gerekruteerd en klaargestoomd voor het beroep van
> wetenschapper.
>
>
> Het was onder deze omstandigheden geen wonder dat sommigen vreesden
> voor 'overscholing'. Het was een eenvoudig rekensommetje. Als zoveel meer
> mensen met een academisch diploma op zak de arbeidsmarkt zouden betreden,
> kon het niet anders of een groot deel van deze academici zou werkloos
> raken. Het spookbeeld uit de crisisjaren voor de Tweede Wereldoorlog, de
> ingenieur als conducteur op de tram, doemde weer op. Econoom en
> Nobelprijswinnaar Jan Tinbergen, leeftijdgenoot van mijn vader, maar met
> heel wat meer levensjaren op zijn naam, zag dat anders. Als het aantal
> academici fors zou toenemen, zou de markt zijn werk doen en het loon van
> hooggeschoolden doen dalen. De inkomensverdeling zou door de
> democratisering van het onderwijsstelsel veel gelijker worden dan voorheen.
> Voor Tinbergen leidde democratisering van het onderwijs tot Utopia.
>
>
> Noch de voorspelling van massale werkloosheid onder academici, noch die van
> verkleining van inkomensverschillen kwam uit. De vraag naar academisch
> opgeleiden is de laatste decennia van de twintigste eeuw veel groter
> geweest dan velen voor mogelijk hadden gehouden. Nog steeds is het
> voltooien van een academische opleiding een behoorlijke garantie op een
> bovenmodaal inkomen. We blijken te leven in een kennismaatschappij, waarin
> kennis een van de meest gewaardeerde attributen van een individu is
> geworden. Het is dus maar goed dat D66 investeren in kennis op de agenda
> van het nieuw te vormen kabinet heeft gezet.
>
>
> Of niet? Zijn we kennis schromelijk aan het overwaarderen? Gaan we naar een
> maatschappij waarin kennis niet meer zo'n kostbaar goed is? Laat ik aan de
> hand van een simpel voorbeeld mijn twijfel demonstreren. Stel, we wonen in
> een maatschappij met tien jongeren en twee ouderen. Die tien jongeren
> willen alleen K(ennis)-goederen consumeren, maar de twee ouderen hebben
> alleen maar Zorg nodig. Eén jongere kan zonder enige scholing één oudere
> voldoende Zorg bieden, maar om K-goederen te kunnen produceren, is scholing
> nodig. In deze maatschappij kan tachtig procent van de jongeren zich
> scholen, en twintig procent van de jongeren biedt alleen maar Zorg aan.
>
>
> Maar stel nu dat deze maatschappij vergrijst. Op zeker moment zijn er nog
> steeds tien jongeren, maar in plaats van twee zijn er nu vier ouderen. Om
> deze vier ouderen voldoende Zorg te bieden, zijn er dus vier jongeren
> nodig. Met andere woorden, in de vergrijzende maatschappij zal het minder
> nodig zijn om scholing te volgen: de optimale scholingsgraad daalt van
> tachtig naar zestig procent.
>
>
> Dit voorbeeld maakt ook duidelijk waarom in de afgelopen decennia kennis en
> scholing zulke gewaardeerde attributen waren. We leefden niet in een
> vergrijzende, maar in een vergroenende maatschappij. Vanaf de jaren zestig
> groeide de babyboomgeneratie op. Een grote, koopkrachtige generatie die
> steeds weer nieuwe K-producten kreeg voorgeschoteld: eerst
> kleurentelevisie, later video, cd-speler, het nieuwste automodel.
>
>
> Er is nu een nieuwe jonge generatie die ook behoefte aan K-producten
> schijnt te hebben, zoals laptops en mobiele telefoons, en nog steeds het
> laatste model auto, maar deze generatie heeft te maken met een cohort
> ouderen - de babyboomers - die binnen twintig jaar twee keer zo groot is
> als de huidige groep ouderen.
>
>
> De eerste babyboomers zijn al met pensioen. De vraag van deze groep richt
> zich nu nog op vakanties naar exotische oorden, maar binnen tien jaar zal
> hun zorgvraag gaan toenemen. Wat moeten we dan met een generatie van
> werkenden die is toegerust met de nieuwste kennis? Zal deze generatie dan
> nog in staat zijn de gevraagde zorg te leveren? Kunnen we, met andere
> woorden, de investeringen in kennis niet beter een stukje terugdraaien?
>
>
> We zijn op weg naar een economie waar minstens twee keer zoveel vraag naar
> zorg zal zijn als nu. We zien nu al de eerste tekenen van explosies in de
> zorguitgaven. In zo'n economie kan het beeld van de ingenieur als
> conducteur op de tram in de kast met curiosa worden opgeborgen. Het kan
> vervangen worden door het beeld van de ingenieur als helpende hand aan het
> bed.
>
>
> Harrie Verbon is hoogleraar Openbare Financiën aan de Universiteit van
> Tilburg. Zie www.fd.nl/kenniseconomie
>
>
> Copyright (c) 2003 Het Financieele Dagblad
>
> **********
> Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst
> (D66 at nic.surfnet.nl).
> Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld
> alleen: SUBSCRIBE D66
> Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld
> alleen: SIGNOFF D66
> Het on-line archief is te vinden op:
> http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
> **********
>
>




 __________________________________________________________

 http://www.wanadoo.nl/

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********