[Staatsschuldquote en stabiliteitspact]

[Bert Bakker]

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Maar de praktijk is dat politieke systemen, overal, uitkomen op een tekort en
dus op een geleidelijk opbouwende staatsschuld. Natuurlijk gaat het er niet
per se om 'schuldloos' te zijn, althans niet om economische redenen (hoewel
bedrijven ook liever eigen vermogen dan vreemd vermogen in hun bedrijf hebben,
Hein). Maar het belangrijkste punt is de rentelasten die van een hoge
staatsschuld uitgaan. Die rentelasten moeten jaarlijks worden opgebracht, en
kunnen dus niet aan zinvoller zaken worden besteed. Zinvoller zaken: de
vergrijzing bijvoorbeeld, de extra zorgkosten (+35% in 5 jaar), de extra AOW
(gestage verdubbeling). Moeten we t.z.t. én de rentelasten van de
staatsschuld, én hogere premies voor zorg en AOW betalen, dan leidt dat per
saldo tot een hogere belastingdruk. En dus weer tot hogere (loon)kosten voor
het bedrijfsleven, en tot minder concurrentievermogen en minder ruimte voor
investeringen. Dan wel tot druk op de zorg- of AOW-uitgaven, dat hoor je nu al
af en toe (doorwerken tot 67, AOW alleen nog voor de armen, etc.). 
Maar toegegeven, alles is relatief. Vertrouw alleen niet de politici die je
voorrekenen dat het allemaal wel meevalt. Ze rekenen nú voor dat er meer
geleend moet worden (SP, GL, PvdA), ze rekenen straks (als het beter gaat)
weer voor dat er meer uitgegeven moet worden - in plaats van de staatsschuld
afgelost. En is het daarom niet beter wanneer elke generatie gewoon zijn eigen
lasten draagt, zodat de toekomstige generaties ook weer zelf kunnen beslissen
wat ze met hun welvaart doen, in plaats van onze rekeningen af te betalen? 
Groeten,
Bert.



Hein van Meeteren <heinwvm at chello.nl> wrote:

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Misschien aardig wat de Belg de Grauwe hierover zegt in NRC:

(citaat) Het idee achter het pact is dat eurolanden niet in een onhoudbare
staatsschuld terechtkomen. Het is dan ook bedoeld voor lidstaten met een te
hoge staatsschuldquote, zoals Belgie, Italie en Griekenland. Zij hebben
schuldquotes van rond 100 procent of meer van het bruto binnenlands product,
terwijl de toetredingsnorm tot de monetaire unie een schuldquote van 60
procent was. De rest is wiskunde: bij een economische groei van nominaal 5
procent (bijvoorbeeld 3 procent volumegroei van de economie en 2 procent
inflatie) zal een begrotingstekort van ten hoogste 3 procent van het bruto
binnenlands product er vanzelf voor zorgen dat de schuldquote daalt naar 60
procent van het bbp. Het pact heeft de algebra van de toetreding tot de
muntunie in 1999 permanent gemaakt. En meer dan dat, stelt De Grauwe. De
3-procentsnorm voor het overheidstekort is een maximum. In het pact ligt een
streven naar begrotingsevenwicht besloten. Het begrotingssaldo moet ,,dichtbij
balans of in overschot'
' zijn. ,,De implicatie'', stelt De Grauwe, ,,is dat de schuldratio naar nul
gaat. Maar er is geen enkel economisch argument waarom de schuld naar nul
moet.'' Bedrijven, zegt hij, streven toch ook niet naar het totaal afbouwen
van hun schuld?(einde citaat)

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst
(D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld
alleen: SUBSCRIBE D66
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld
alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op:
http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********