Blauwdruk D66 in punten

[Hans Hulst]

Henk Elegeert schreef: 

"Het eerst lid moeten worden van een partij maakt het voor de gewone 
mensen bijzonder lastig ideeen te gaan brengen bij een politieke partij. 
Bovendien is die constructie een uitvloeisel van partij politieke 
cultuur, waardoor (echt) noodzakelijke ideeen in het gunstigste geval 
pas na 4 jaar een ingang vinden, en in het ongunstigste geval 8 jaar of 
langer. Het idee van pro-actief burgerschap is die lijn zowel voor het 
bestuur als politiek aanmerkelijk te verkorten, met voor beiden 
aanzienlijke voordelen over welke problemen worden ervaren in de 
dagelijkse praktijk." 

Natuurlijk is het belangrijk om in kaart te brengen welke problemen wat de burger betreft om oplossing schreeuwen. En daar moet vervolgens ook naar gehandeld worden door de politiek. Maar laten we daarbij vooral niet vervallen in een u-vraagt-wij draaien-democratie. Mensen willen namelijk van alles, waarvan veel niet met elkaar verenigbaar is. Bovendien: in deze tijd van media-hypes wordt regelmatig door hele volkstammen iets gevonden vanuit de onderbuik. Een week later is het weer vergeten en was het blijkbaar toch niet zo belangrijk. Moeten we daar onze oren ook naar laten hangen?

Voor de politicus met mandaat die zich niet als windvaan laat gebruiken is wat mij betreft nog steeds een goede rol weggelegd. Waarom zou de man in de straat per definitie zijn zin moeten krijgen? Over sommige problemen kun je nou eenmaal alleen iets zinnigs zeggen als je je er in verdiept hebt. 

Laten we ook vooral niet vergeten dat we deze hele discussie hier alleen maar voeren omdat de politici die op dit moment in Kamer en Kabinet zitten een wat mij betreft zeer belangrijke kwaliteit missen. Ze zijn niet in staat om richting aan te geven. Visie is er niet. Een goede politicus is wat mij betreft iemand die het probleem en de oplossing op een begrijpelijke manier addresseert voordat er volkswoede ontstaat en paljassen in het gat kunnen springen. Daarin is schromelijk gefaald. 

Je zou daaruit de conclusie kunnen trekken dat  alle poppetjes beter een andere betrekking kunnen zoeken. Dat is iets te gemakkelijk geredeneerd. Dan schuiven er immers weer nieuwe poppetjes aan die een zelfde gebrek aan richtinggevende initiatieven tentoon zullen spreiden. Het probleem zit namelijk dieper. De politieke partij als zodanig ligt namelijk aan de wortels van het kwaad. Die politieke partij is per definitie een te grote groep mensen om echt vernieuwende ideeen een kans te geven. Alles wat in de partijmachine terecht komt verwatert op zijn weg naar de top (top=wordt uitgeroepen tot partijlijn) Er zijn teveel mensen die er iets af willen knabbelen, teveel mensen die, heel menselijk, nog een eigen stempeltje willen zetten. De meepraterij zorgt ervoor dat voordat er in Kamer en kabinet compromissen worden gesloten er al in de partij op verschillende niveaus een inhoudelijke afkalving heeft plaatsgevonden. Ergo: het profiel van de partij is flets en we zitten in Nederland met kabinetten die zouteloos regeren. Zonder durf.  

Politici die geen richting kunnen of willen geven zijn een perfect afgietsel van de zouteloze partijcultuur waarin je vooral geen inhoudelijke aanstoot moet geven als je de ambitie hebt om op te klimmen. Mensen met visie en uitgesproken profiel kunnen het  wel vergeten. We krijgen dus de leiders die we verdienen. Grijs en grauw. 

Wat mij betreft kunnen de ledenpartijen zoals we die nu kennen bij het oud vuil. Wat we nodig hebben (zei hij bescheiden) is een partij nieuwe stijl die slagvaardig is en inhoudelijk uitdagend. Denk dan bijvoorbeeld aan een clubje mensen die samen een soort denktank vormen. Die club is de lijst. Passieve leden zijn er niet. Alleen mensen die actief meepraten en doen. Liefst zitten er per onderwerp niet meer dan drie mensen aan tafel die weten waarover ze praten. Drie mensen kunnen het nog met elkaar eens worden, drieduizend niet. Misschien dat we dan eindelijk eens wat gutsy politiek zullen zien.

Afijn, zomaar een luchtballonnetje...

Groet,

Hans Hulst.