fortuyn een dag per week??

Wed Feb 27 21:44:30 CET 2002

REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl

Hein van Meeteren wrote:
>
> REPLY TO: D66 at nic.surfnet.nl
>
> Rob Oudkerk heeft voor mij afgedaan sinds hij de herdenking van de
> februaristaking heeft misbruikt als anti-Pim propaganda stunt. Dat neem ik
> hem bijzonder kwalijk: hij bagatelliseert ermee het wegvoeren van de joden
> in WO II. Je kan alles van Pim F. zeggen, maar wegvoeren naar
> vernietigingskampen van een bevolkingsgroep heeft hij nog nooit
> gepropageerd.  Suggereer dat dan ook niet. Je diskwalificeert jezelf met
> zo'n suggestie.

Maar Hein, ik kan toch ook werkelijk niet die suggestie terug vinden.

http://www.novatv.nl/dossier/index.cfm?fuseaction=achtergrond&achtergrondid=130
NOVA Achtergrond Toespraak Rob Oudkerk tijdens de herdenking van de
Februaristaking

"
Toespraak Rob Oudkerk tijdens de herdenking van de Februaristaking

25 februari 2002

Amsterdammers!

Mijn jeugd is getekend door mensen die niemand meer nodig hadden. Die op
zee, aan het front of in het kamp waren geweest. Ze woonden in
logementen. In tuinhuisjes. Het Leger des Heils. Het waren in mij jeugd
mijn vertellers van de stad. De stad van voor, tijdens en na de oorlog.
Hun verhalen gaven mij verbazing, kracht, verdriet. En trots. Trots op
deze stad en haar inwoners. Maar vooral gaven hun belevenissen en
vertellingen mij houvast. En zonder houvast kan ik niet.

Mijn jeugd is ook getekend door een ander verleden van mij. Wankel wordt
mijn houvast als ik denk aan mijn grootvader. Een van de twee
voorzitters van de Joodse Raad hier in Amsterdam tussen 1941 en 1943. De
Joodse Raad, regenten waarbij joden dachten dat ze veilig waren. In een
stad met een getto. Met haat en verraad. Ik denk dat het pure naïviteit
was van mijn grootvader, maar hij werd - en met hem duizenden
Amsterdammers - speelbal van het fascisme. Van de nazi's. Met fatale
gevolgen voor velen. En voor hun nazaten. De andere voorzitter van die
Raad was Bram Asscher. Ik geloof niet in toeval. Er ging meer dan een
schok door me heen toen ik in oktober 2001 kennismaakte met Lodewijk
Asscher. Inderdaad, ‘achterkleinzoon van’.

Wij staan nu beiden op de lijst met kandidaten voor de
gemeenteraadsverkiezingen. Als kleinkinderen samen op een lijst van
sociaal-democraten in 2002. Alleen al die band en ons verleden verplicht
ons tot heel veel. De geschiedenis leert ons dat alleen keihard en
blijvend verzet tegen hufterigheid, wanorde, tegen verschilmakers en
geschilmakers, tegen achterstanden en tegen desintegratie ons helpt.

Verleden geeft mij houvast. Juist deze tijd vraagt om dat houvast, meer
dan voorheen.
Nieuwe bedreigingen op mondiaal niveau, sluipend toenemende
intolerantie, nieuwe onvrede, hoge verwachtingen, meer onzekerheid bij
mensen over morgen en overmorgen vragen daarom. Om historisch besef.

Maar houvast aan verleden is niet genoeg. Juist deze tijd vraagt ook om
het klip en klaar benoemen van problemen. Vraagt om er niet om heen
draaien. Vraagt om bestuurlijke openheid. Want onder de pet houden of
half zeggen of verbloemd zeggen voedt wantrouwen. Voedt het gevoel van
‘zij tegen wij’. Maar ook die bestuurlijke openheid is niet genoeg.

Mensen zelf, Amsterdammers, Nederlanders, allochtoon of autochtoon,
immigrant of asielzoeker. Wij zelf. Wij zelf moeten open zijn, en open
blijven naar en voor elkaar. Dit lijkt, zeker na de gebeurtenissen van
en na 11 september 2001 moeilijker te zijn geworden voor menigeen.

Sommigen menen de oplossing, of in ieder geval de schuldige voor
allerlei misstanden in Nederland en in de wereld gevonden te hebben.
Voor Nederland ligt de schuld voor het onveilige gevoel van de burgers,
de wachttijden in de zorg en de nu zichtbaar geworden publieke armoede
bij de immigratie die wij sedert de oorlog kennen. Bij de moslims uit
Turkije en Marokko, die hier al in de vroege jaren zestig zijn komen
werken, voor een beter bestaan. Op wereldschaal zou de islam volgens
Pim Fortuyn zelfs de schuld van alle ellende in de wereld te zijn. Zijn
duidelijke beschuldigingen aan het adres van de ‘nieuwe Nederlanders’
voor al het Nederlands ongenoegen, maakt het moeilijker voor heel veel
mensen om hun houvast te behouden.

Zo voegde onlangs een Surinaamse moeder van twee kinderen, één van 9 en
één 11 jaar oud, opgroeiend in Rotterdam, mij toe dat het haar geen moer
kon schelen. Maar dat zij zich zorgen maakte over haar kinderen. Haar
kinderen gaven aan zich op een of andere manier 'bedreigd' te voelen.
Niet meer gewenst. Kinderen spreken - meer dan politici - bijna altijd
de waarheid! Laten we dat niet vergeten.

Laten we ook niet vergeten waarom Dirk van Nimwegen, een Amsterdamse
gemeentearbeider, in de avond van 24 februari 1941 bij de Noordermarkt
zijn collega's aanspoorde in verzet te gaan tegen de Duitse bezetting.
De door Mussert geleide NSB en WA - 'Weer Afdeling', ofwel
geüniformeerde troepen - manifesteerde zich steeds nadrukkelijker in de
stad en gingen over tot het organiseren van provocaties in buurten, waar
veel joodse gezinnen woonden.

Op woensdag 19 februari bestormden manschappen van de Grüne Polizei de
ijssalon Koco in de Van Woustraat, gedreven door de Duits-joodse
vluchtelingen Cahn en Kohn. Toen zij al schietend binnendrongen werd hen
ammoniak uit een fles in het gezicht gespoten. Cahn en Kohn werden
gearresteerd. In het weekend van 22 en 23 februari vonden wraakacties in
de jodenbuurt plaats. SD’ers en WA’ers trapten de deuren van huizen in.
Er werden bloedhonden op joodse mensen losgelaten. Er werden 427 jonge
joodse mannen, in de leeftijd van 18 tot 35 jaar, naar het Jonas Daniël
Meijerplein gevoerd. Zij werden naar Buchenwald en Mauthausen
gedeporteerd. Slechts een van hen heeft de oorlog overleefd. De andere
waren binnen een jaar overleden door ondervoeding en mishandeling.

In deze en andere zaken die tot de Februaristaking hebben geleid zit
iets dat mij vol huiver doet denken aan de Rotterdamse moeder met haar
kinderen die zich niet meer helemaal 'veilig' voelen in deze
samenleving. Ik doel hiermee op de bestorming van de ijssalon van Cahn
en Kohn aan de Van Woustraat. Gerund door twee Duitse joden die al veel
eerder voor het nazi-fascisme waren gevlucht. Gevlucht omdat ze zich
niet meer veilig voelden in nazi-Duitsland. De dreigende taal van haar
leiders, politici en media. Er hing daar iets in de lucht! Er hing daar
haat in de lucht. Zij vluchtten naar Nederland voor een betere toekomst.

De uitspraak van Surinaamse moeder uit Rotterdam raakt mij tot op het
bod. Dit kan toch niet de bedoeling zijn van ons vrije en welvarende
land. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat hele groepen mensen zich
onveilig gaan voelen omdat ze zogenaamd anders zijn. De
geschiedenislessen van mijn oude geschiedenisleraar op het Vossius
Gymnasium spookte, stonds na haar uitspraak, door mijn hoofd. Hij legde
ons uit wat fascisme allemaal kon inhouden. Het bleef een wat
ongrijpbaar begrip. Als voorbeeld moest dus de ontembare haat die er in
Duitsland was jegens de joden, de homoseksuelen en zigeuners en al het
andere 'niet arische' dienen. Leren van geschiedenis, dat is waar het om
gaat.

Waakzaamheid tegen de onverdraagzaamheid is nu bijna 57 jaar na de
oorlog  weer een hoogst actueel onderwerp. Daarom is het zo goed dat we
elk jaar weer opnieuw stilstaan bij wat er in Europa en in de wereld ten
tijde van de Tweede Wereldoorlog gebeurde. De Februaristaking was het
enige volksverzet in deze omvang in die gehele oorlog. In heel bezet
Europa. De Amsterdamse volksaard, eigenwijs en vastberaden maakte het
mogelijk dat enkele CPN-leden, met een verspreid pamflet en een
gesproken woord aan de Noordermarkt, in staat waren om eerst Amsterdam
en een dag later naar de Zaanstreek, Kennemerland, Utrecht plat te
leggen.

Het signaal aan de Duitse bezetter was gegeven. ‘Blijf met je fikken van
onze Amsterdammers af’. En zo moet het nu ook zijn. Ik pik het niet en
zal het nooit pikken dat we straks in Amsterdam twee of meer soorten
Amsterdammers hebben. Ik kies ervoor om te zeggen dat we allemaal
Amsterdammer zijn.

Met de herdenking van Februaristaking geven we een duidelijk signaal af
aan de mensen die daar niet in geloven en dus een pad kiezen dat - ken
uw geschiedenis - gevaarlijk is gebleken. Met de herdenking van de
Februaristaking laten we zien dat we in Amsterdam ‘de boel bij elkaar
moeten houden’. Dat we moeten investeren in elkaar, investeren in wat ik
noem ‘de sociale infrastructuur’.

Wat is houvast?
Elkaar vasthouden. Zeker.
Niet ieder voor zich, maar samen werken en wonen en liefhebben. Zeker
Samen zijn we sterker.
Als een stad dat heeft bewezen, dan is het Amsterdam.
Met haar vastberaden Amsterdammers.
Dat geeft vertrouwen. En houvast voor de toekomst.
Wij laten ons niet uit elkaar spelen. Toen niet. Nu niet. Straks niet.

"

Kan het niet vinden.

Henk Elegeert

**********
Dit bericht is verzonden via de informele D66 discussielijst (D66 at nic.surfnet.nl).
Aanmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SUBSCRIBE D66
Afmelden: stuur een email naar LISTSERV at nic.surfnet.nl met in het tekstveld alleen: SIGNOFF D66
Het on-line archief is te vinden op: http://listserv.surfnet.nl/archives/d66.html
**********