werkgelegenheid

[Udo Kock]

Naar aanleiding van het debat over werkgelegenheidsbeleid dat ik vorige
week met wethouder Frank Kohler van Amsterdam voerde, schreef Erik:


>
>Volgens de wethouder is Amsterdam niet zo passief als Udo Kock beweert.
>De plannen van Udo Kock zijn ook niet zo nieuw.

Dat klopt. De basis-ideeen komen uit het buitenland (VS, Australie), van
onderzoeksbureau Nyfer (die hebben het weer uit de VS en Australie) en van
ervaringen in Nederlandse gemeenten (die hebben het weer grotendeels van
Nyfer). Eigenlijk best een aardige vorm van werkgelegenheidsbeleid, nu ik
dit zo overzie .......

Voor wie geinteresseerd is: informatie staat op de site van D66 Amsterdam
(www.d66amsterdam.com) en o.a. in onderstaand artikel dat vorige week in de
Volkskrant is gepubliceerd (staat nog niet op de site).

Groeten,

Udo Kock



Beloon gemeente die werkloze helpt


artikel voor de Volkskrant, 2 september 1999
door Udo Kock


Het budget om langdurig werklozen weer aan de slag te krijgen, is de
afgelopen jaren gestegen tot zo'n tien miljard gulden. Toch is, ondanks een
economische rugwind, het aantal langdurig werklozen nauwelijks afgenomen.
Het aantal moeilijk bemiddelbare werkzoekenden groeit zelfs gestaag. 

Een groot probleem vormen de beperkingen van de huidige wettelijke
regelingen aan reintegratieprojecten opleggen. Budgetten voor scholing en
loonkostensubsidies zijn vaak geoormerkt, er is sprake van gedwongen
winkelnering bij de inkoop van reïntegratiediensten en uitkeringsgelden
mogen niet gebruikt worden om mensen aan een baan of werkervaringsplek te
helpen. 

Dit is met name een belemmering voor projecten waarbij het financiële
risico bij de uitvoerende organisatie ligt, waarin de gemeente en
particuliere partners participeren. Sommige gemeenten, zoals Amsterdam,
moeten echter weinig hebben van projecten waarbij marktpartijen zorgen voor
de reïntegratie van werklozen met een bijstandsuitkering. Zij houden stug
vast aan de bestaande aanpak van werkgelegenheidsprojecten: samenwerking
van Sociale Dienst, het Arbeidsbureau en andere gemeentelijke diensten. 

Andere gemeenten, zoals Groningen, Leeuwarden en Emmen, ontwikkelen plannen
voor marktgericht werkgelegenheidsbeleid, waarbij particuliere
ondernemingen betrokken worden. Dergelijke experimenten zijn er in vele
vormen, maar altijd is er één organisatie verantwoordelijk voor het
opstellen van bemiddelingsplannen. Die organisatie wordt afgerekend op
resultaat.  

Dat sommige gemeente zoeken naar nieuwe, marktgerichte vormen van
werkgelegenheidsbeleid is begrijpelijk. Sinds de invoering van de nieuwe
Algemene Bijstandswet zijn gemeenten verantwoordelijk voor de reïntegratie
van werkloze bijstandsgerechtigden. In de toekomst komt daar nog de zorg
voor werkzoekenden zonder uitkering bij. Op dit moment slagen veel
gemeenten er niet in iedereen die daar recht op heeft een individueel
programma aan te bieden. Amsterdam kon vorig jaar slechts met iets meer dan
10 procent van de werkloze bijstandsgerechtigden zo'n reïntegratietraject
afspreken. 

Het kabinet werkt momenteel aan plannen voor een Fonds voor Werk en
Inkomen, waarin diverse geldstromen gebundeld worden. Dit zou het probleem
van de knellende regelgeving deels oplossen en De Vries en Hoogervorst
moeten dan ook haast maken met de uitvoering van deze plannen. 

Op korte termijn kunnen ze bovendien positief reageren op een verzoek dat
vijf gemeenten, waaronder Groningen, Leiden en Emmen, en het bureau Nyfer
tot hen hebben gericht. Zij vroegen om toestemming voor experimenten met
een regelarm Fonds voor Werk en Inkomen waarin de meeste beperkingen van
huidige wetgeving zijn weggenomen. 

Dat zou gepaard moeten gaan met een vast budget voor alle bijstandskosten,
zodat gemeenten die succesvol zijn in hun werkgelegenheidsbeleid, hiervan
ook de financiële vruchten plukken. Nu is het terugdringen van het
bijstandsvolume voor gemeenten nauwelijks profijtelijk, omdat 90% van de
besparingen rechtstreeks naar het rijk gaat.

De financiering van de bijstand vormt, naast het versoepelen van regels,
een onmisbare sleutel tot het oplossen van de arbeidsmarktparadox. Het
kabinet doet er goed aan gemeenten een veel groter deel van de bijstand
zelf te laten betalen. Bovendien moet het haast maken met haar plannen voor
vaste gemeentelijke budgetten voor de bijstand. Een vast bijstandsbudget,
dat onder andere bepaald wordt door de sociaal-economische structuur van
een gemeente, prikkelt lokale overheden om een effectief uitstroombeleid te
voeren.  

Natuurlijk staat het Amsterdam en andere gemeenten dan nog steeds vrij,
ondanks tegenvallende resultaten, vast te houden aan de vertrouwde
gemeentelijke werkgelegenheidsprojecten. De politieke kleur van de
gemeenteraad is soms sterk bepalend voor de mate waarin het marktmechanisme
wordt ingezet om langdurige werkloosheid te bestrijden. 

Maar gemeenten die effectief het bijstandsvolume terugdringen worden
tenminste beloond als ze verantwoordelijk zijn voor een groter deel van het
bijstandsbudget. En misschien volgt op termijn een positieve
kruisbestuiving, en gaan andere gemeenten zich bezinnen op hun starre
houding ten aanzien van vernieuwende, marktgerichte experimenten voor de
reïntegratie van langdurig werklozen. 

Door de regels te versoepelen en gemeenten meer dan nu financieel
verantwoordelijk te maken voor de bijstand kunnen de bewindslieden De Vries
en Hoogervorst het werkgelegenheidsbeleid van gemeenten een flinke zet in
de goede richting geven.


U. Kock is woordvoerder voor D66 in de Amsterdamse raadscommissie voor
Economische Zaken en Werkgelegenheid. 

========================================

Udo Kock

Email:  kock at tinbinst.nl
WWW:    http://www2.tinbinst.nl/~kock

Werk:   Vrije Universiteit
        Faculteit Economie
        Hoofdgebouw, kamer 2e-68
        De Boelelaan 1105
        1081 HV  Amsterdam
        telefoon: 020 - 44 461 56 
        fax: 020 - 44 460 05

Prive:  Madelievenstraat 37
        1015 NV  Amsterdam
        telefoon: 020 - 42 771 42
        fax: 020 - 42 771 42

========================================