No subject

[Theo Veltman]

Uit het vlugschrift van PvdA; ter info.......

Mentaliteit

Roemenie, een skioord tegen de heuvels van Brasov, een warme laatste week in
september. Een discussie met jonge sociaal-democraten die worden getraind om
over een jaar verkiezingen te winnen. Een innemende vrouw spreekt de groep
toe. Haar pleidooi is politiek èn menselijk, herkenbaar èn scherp. De PD, de
sociaal-democratische partij, zegt ze, moet terug naar haar oorsprong. Terug
naar het ideaal van de  Wende', terug naar het ideaal van een vrije staat
met sociale rechtvaardigheid en welvaart voor allen. Want wat is er tot nu
toe van geworden? Een kapitalistisch roversnest met een scherpe kloof tussen
arm en rijk. De groep knikt en ondersteunt het pleidooi. De groep is echter
niet compleet, er mist iemand. De voorzitter van de jongeren is weg. Hij
blijkt buiten, voor het hotel, op het gravel van de tennisbaan. Ontspannen
tennist hij met een bevallige vrouw. Waar hij was? Zijn antwoord is
verbluffend. Hij heeft een training zoals deze niet nodig,  zijn kennis is
toereikend.' In de avond aan tafel licht hij zijn afwezigheid toe. Zijn
verhaal is herkenbaar, maar tevens onbegrijpelijk. Hij als bestuurder heeft
alles onder controle, nieuwe impulsen zijn leuk, maar het moet niet worden
overdreven. Daar komt bij, hij krijgt ook maar zijn orders van oudere
politici.  Geen zin in een beetje tegenstand en een eigen koers?'  Nee,'zegt
onze bejaarde in jongenskleren. `Dat gaat ten koste van mijn positie.' Hij
is hoogstens vijfentwintig en praat nu al als een volleerd politicus, hij
zegt geen ja, maar ook geen nee. Wat gebeurd er toch met mensen die politiek
bedrijven. Ze verliezen zichzelf. Plotseling hebben ze het over de gewone
burger, alsof zij zelf niet gewoon meer zijn. Maar ook buiten de politiek
zie je de sluipende ziekte. Managers houden overdag op deftige seminars
pleidooien voor een efficiënte zorg, een strakke onderwijsbegroting
of gestroomlijnde bejaardenopvang. Terwijl ze s'avonds weer papa of mama
worden en hun kind verhaaltjes voorlezen, hun moeder bellen en zich zorgen
maken over de eigen oude dag. We spelen rollen die zich kwaadwillend keren
tegen eigen gevoel, huis en haard. Het is een sluipend proces dat averechtse
gevolgen heeft omdat beslissingen vergaand inbreken in de persoonlijke
levenssfeer. Hoe kunnen we onszelf blijven? Het houdt ons bezig sinds het
ons ook overkwam. Tijdens de voorzittersstrijd van de PvdA staande voor de
camera's, hoorde je je zelf opeens politiek praten, eromheen draaien, niet
zeggen wat je echt voelt of vindt. Waarom? Uit angst andere politici te
shockeren, om afspraken te schenden, posities te verwarren. Er is moed voor
nodig om te blijven wie je bent. Dat is de les die we toen leerden. Elke dag
word je op de proef gesteld. Het komt dus aan op de mentaliteit. Blijf je
kritisch op jezelf, of ga je mee met de stroom. Want voor je het weet rebbel
je wollige woorden over laffe nietszeggende politieke ambities.

Lennart Booij en Erik van Bruggen


______________________________________________________
Get Your Private, Free Email at http://www.hotmail.com