Ontwikkelings-perspectieven

[Dr. Marc-Alexander Fluks]

 Ik vraag me af of men die ontwikkelingshulp (-samenwerking ?) niet volledig
 anders moet aanbieden dan nu het geval is.

 't Is maar een suggestie hoor -wie het beter weet mag het zeggen- maar
 is het niet veel beter dat er een paar projecten worden ontwikkeld, en
 opgezet, dat die dan door ons land worden aangeboden en dat 'ontwikke-
 lingslanden' daar dan op kunnen intekenen ? Dat dwingt hen bijv. om hun
 aanvrage gepaard te laten gaan van de garantie dat een bepaald project,
 wanneer dat na een x-aantal jaar is afgerond, wordt voortgezet. Het
 dwingt hen ook corruptie te bestrijden. Want doet men zoiets niet dan
 gaat het project domweg naar een concurerende aanvrager die z'n zaakjes
 wat dat betreft beter voor elkaar heeft.

 Aan de hand van het intekenen op een bepaald project (wat dus HIER bepaald
 wordt en niet ELDERS), kan de Nederlandse overheid dan kijken waar het
 desbetreffende project het best kan worden uitgevoerd. Je zoekt dus het
 land bij het project in plaats van het project bij het land. Kun je je ook
 een beetje concentreren op het soort projecten waarvoor in Nederland de
 expertise aanwezig is.

 Wordt het veel minder hap-snap, worden bodemloze putten mogelijk vermeden
 en kunnen voor- en tegens voor de diverse aanvragers tegen elkaar worden
 afgewogen. Bovendien worden mensen, die in een dictatuur wonen, niet
 'automatisch' van hulp uitgesloten. 't Gaat immers om de kans van slagen
 en een sucesvol project in een vreselijke dictatuur is nog altijd beter
 dan een vreselijke flop in een democratie.

 Ik zal niet beweren dat ik iets van het onderwerp weet (integendeel) maar
 het komt altijd zo vreselijk rommelig op mij over. Ik zie nu eigenlijk
 nooit iets waarvan je denkt: 'Goh, da's nou iets leuks, goed dat er
 ontwikkelingshulp is.' Dat kan natuurlijk aan mij liggen, maar waarom
 niet gewoon stellen dat het belangrijker is om een bepaald project te
 laten lukken dan een tijdje garant te staan voor de financiering ervan ?

 Zomaar 'n ideetje.


 Marc Fluks