PNYX: Kabinet in lappenmand (Ned. politiek ook?)

[Erik van den Muijzenberg]

At 10:42 10-07-1999, Arie Dirkzwager wrote:

>(3)"Welvaart": iedereen (althans de grote meerderheid) heeft 'genoeg'
>dank zij uitkeringen en 'sociale zekerheid', men verliest

Onzin. Mensen die van een sociale uitkering moeten zien rond te ko-
men hebben helemaal niet genoeg. Die zijn juist op grote achterstand
gezet. Bewust. En de positie van arbeidsongeschikten lijkt me al he-
lemaal weinig benijdenswaardig.

>verantwoordelijkheidsbesef en gevoel van solidariteit omdat staat wel voor
>je zorgt en het oplichten van de anonieme staat geen ernstig vergrijp lijkt
>('normvervaging'), blijft stigma dat uitkeringstrekkers op kosten van de
>staat ('op onze kosten') leven.

Dat stigma kleeft de uitkerings*gerechtigden* aan omdat de brave bur-
gers in groten getale de belasting tillen. Dat levert een slecht ge-
weten op en vervolgens worden de uitkeringsgerechtigden gestigmati-
seerd. Begrijpelijk, maar wel geheel ten onrechte, want de belasting-
fraude is veel groter dan de uitkeringsfraude en per individu wordt
ook voor veel grotere bedragen gefraudeerd door keurige burgers dan
door uitkeringsgerechtigden.

Het is dan ook niet zo dat uitkeringsgerechtigden op kosten van de
staat leven; het is veeleer zo dat de werkenden op kosten van de niet-
werkenden leven. Iedereen heeft recht op werk - dit staat zelfs in de
Verklaring van de rechten van de mens meen ik. Mensen die door wat voor
oorzaak dan ook niet in de gelegenheid zijn te werken worden echter ge-
dwongen om hun recht op werk te verkopen tegen een door de werkenden
bepaalde prijs.
Die prijs ligt al decennia te laag. Door de werkenden wordt bovendien
onvoldoende ondernomen om arbeidsplaatsen te (doen) scheppen - zie
hieronder. Vervolgens stigmatiseren de werkenden de groep die zij zelf
hebben buiten gesloten.


praktijkvoorbeeld
-----------------
De gemeente Amsterdam voert de nieuwe Algemene Bijstandswet (nABW)
niet uit. Al jaren niet. Hoewel de nABW gericht is op het naar de ar-
beidsmarkt begeleiden van werklozen, komt daarvan in Amsterdam niets
terecht. De GSD van Amsterdam komt zelfs nauwelijks toe aan primaire
taken als het verstrekken van uitkeringen en het voeren van een deug-
delijke administratie. Veel zogeheten uitkeringsfraude betreft dan
ook geen opzet van de kant van de uitkeringsgerechtigde maar onwil
bij de GSD. Wat bijvoorbeeld te denken van de freelancer die van zijn
bijstandsmaatschappelijk werker te horen krijgt: geeft u die bijver-
dienste maar niet op, want dan moeten we verrekenen en dat gaat toch
fout. (!)

Enkele jaren geleden hebben toenmalig wethouder Sociale Zaken Van der
Aa (PvdA) en zijn partijgenoot Melkert van Sociale Zaken een overeen-
komst afgesloten waarbij deze wanprestatie werd getolereerd onder de
voorwaarde dat Amsterdam dan wel een plan ging indienen waarin werd
omschreven hoe men het in de toekomst beter zou gaan doen.
Terwijl de economie tekenen van oververhitting begint te vertonen en
het aantal onvervulde vacatures toeneemt blijven zo'n veertigduizend
Amsterdammers langs de kant staan omdat hun overheid niets voor hen
onderneemt. De huidige wethouder van Sociale Zaken Kohler (GroenLinks)
gaf onlangs in een gesprek met mij ook gewoon toe dat de gemeente Am-
sterdam de nABW niet uitvoert.
Wat was hij van plan om daar tegen te doen? Niets! Een plan om acht-
honderd mensen in de Bijlmer aan werk te helpen is door de wethouder
zelfs langdurig in de ijskast gezet, tot woede van de VVD-fractie.

Sterker nog: uitkeringsgerechtigden die zelf iets willen ondernemen
worden door hun overheid bewust tegengewerkt. Ik vraag mijn GSD al
jaren om trajectbegeleiding en dit wordt steeds geweigerd. Intussen
is het hierdoor ontstane conflict bij de bestuursrechter beland. De
gemeente Amsterdam deed daar niet eens moeite zich te verdedigen,
kwam met mij overeen binnen veertien dagen een trajectplan te star-
ten en kwam ook deze overeenkomst niet na. Alleen al aan proceskos-
ten gaf de gemeente Amsterdam voor deze zinloze manoeuvre zevenhon-
derd gulden uit, om van advocaats- en bureaukosten maar te zwijgen.

Inmiddels heeft de gemeente Amsterdam duizenden guldens uitgegeven
aan pogingen om mij te verhinderen aan het werk te raken - ik verzin
het niet. De advocaatskosten per bezwaarprocedure bedragen aan mijn
kant tweeduizend gulden per keer. Daar komen de kosten die zo'n pro-
cedure voor de gemeente Amsterdam met zich meebrengt bovenop, en de
gemeente Amsterdam heeft al meer dan vijf bezwaarprocedures verloren.
Zo worden tienduizenden guldens overheidsgeld besteed. Drie jaar na
mijn eerste aanvraag, en tientallen manuren en talloze verbroken be-
loften later, moet met het trajectplan nog altijd een begin worden
gemaakt.

En intussen moet ik mij dan laten welgevallen dat ik door de werken-
den, de wethouder, en de GSD-directeur als lid van een werkschuwe en
frauderende groep wordt afgeschilderd.

Over 'normvervaging' gesproken, nietwaar meneer Dirkzwager?


Erik vdMb


------------------------------------------------------------------------
   E.P. van den Muijzenberg / Amsterdam / http://www.ernst.vuurwerk.nl
------------------------------------------------------------------------