Kosovo: de impasse

[Marc-Alexander Fluks]

Eigen aan een impasse is dat er geen bevredigende oplossing zij. Hoe het
ook verder gaat in Kosovo, de uitkomst zal altijd tegenvallen.

De impasse is ontstaan (ik refereerde daar onlangs ook al aan) doordat
mensen, die refereren naar 'de Internationale Gemeenschap', jarenlang
van alles hebben uitgehaald om van Milosovic datgene te maken dat hij
nu is (een klassiek voorbeeld van conditionering dus). Het is dan ook in
hoge mate hypocriet om Milosovic verantwoordelijk te stellen voor alles
dat er nu gebeurt, daar op de Balkan.

Kan Milosovic ge-deconditioneerd worden door hem nu middels bombardementen
te straffen voor hetzelde gedrag waarvoor hij tot dusver werd beloond ?
Gezien de -nog steeds- halfslachtige uitlatingen van politici lijkt daar
niet veel kans op (het was echt onthutsend toen Wim de Bie, hetzelfde
voorbeeld gebruikende als ik zelf op deze lijst deed, zondag eerst een
opname van Churchill liet zien en toen van de Grave: de rustige strateeg
versus de zenuwpees). Voor Milosovic is de gang naar de onderhandelings-
tafel geen nederlaag maar opnieuw het bewijs dat hij goed bezig is geweest.
Hij wordt opnieuw beloond voor z'n gedrag; ie zou daarentegen een echt
signaal worden afgegeven indien verklaard zou worden 'dat er met deze
meneer niet langer gepraat kan worden.' Met andere woorden: 'Servische
generaals, schuif deze man eens opzij.' Maar dat gebeurt niet want de
onderhandelings-tafel is een uitweg voor de NATO. Dat dit impasse op die
wijze wordt voortgezet, intereseert niemand een donder.

Maakte ik vorige week eveneens een vergelijking tussen deze oorlog en een
speelfilm, de Grave zag zelfs het verschil niet meer (in de Telegraaf van
zaterdag en in het Buitenhof van zondag): Servische treinen vol Kosavaren
deden hem denken aan de film 'Schindler's list' ! M'n hemel, en zo iemand
is minister.

Het is niet bepaald leuk om op een dergelijke wijze gelijk te krijgen.


Marc Fluks