<html>
<head>
<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=UTF-8">
</head>
<body>
<address class="LB-headline LB-headline--large">"Context is de muur
waarachter een agitator schuilt voor zijn eigen brandbom.
Uiteindelijk wordt het verband zo breed, dat betekenis verdampt. "<br>
<br>
<br>
limburger.nl:</address>
<p>8/1/21<br>
</p>
<h1 class="LB-headline LB-headline--large">Context</h1>
<div class="LB-byline">
<p class="author-description"><span class="byline">Frans Pollux</span></p>
</div>
<div class="LB-body">
<p>‘De sufste bestorming ooit’, twitterde Geerten Waling over de
rellen rond het Amerikaanse Capitool. Waling is, onder andere,
een éénmans-meningenfabriek ter rechterzijde. Zeg maar de Wierd
Duk van de gestudeerden. Wierd Duk is, onder meer, een
twitterende opinieproducent aan diezelfde kant. </p>
<p>‘Wat zijn die Amerikaanse media toch een ramp’, twitterde Duk,
zelf natuurlijk een baken van nuance, terwijl hij de rellen
versloeg. Hij vond dat de Amerikaanse omroep CNBC ‘de boel
vreselijk zat op te ruien’ (leuk weetje: Duk werkt voor <i>De
Telegraaf</i>). Ondertussen wees Duks twitterende makker
Pieter Waterdrinker subtiel op de échte oorzaak van al dat
gerel: Hillary Clinton. </p>
<p>Ach, de geschiedenis was zich nog aan het ontvouwen, het
overzicht ontbrak, en Twitter is vluchtig. Van Duk mag je zijn
tweets sowieso nooit uit hun verband rukken. Alleen: wat moet je
dan? Tweets louter in bundels citeren? Waling – ‘ik vind het
kortzichtig als mensen mij rechts noemen’– gooide er woensdag
een paar honderd uit. Prima, daarom heet het ook Twitter, maar
wat zou de context moeten zijn, anders dan: ‘Waling die iets
twittert?’ </p>
<p>Ik begin hier niet over omdat ik de heren hun profileringsdrang
misgun. Ik noem het omdat het raakt aan de preek van de pastor
van de Amerikaanse Senaat. „Woorden doen ertoe”, zei hij. Ook al
maken ze deel uit van een groter geheel. Van zinnen, een
presidentiële tweet of een toespraak. Alles past namelijk altijd
weer in een nóg bredere context. Vijfhonderd tweets, een boek,
een leven. „Ja maar ik twitterde vorig jaar dát, dus zie je wel
dat ik dít niet echt zo bedoelde.” Context is de muur waarachter
een agitator schuilt voor zijn eigen brandbom. Uiteindelijk
wordt het verband zo breed, dat betekenis verdampt. </p>
<p>Duk zei me eens, teleurgesteld over het beeld dat ik van hem
had: „Maar je ként me niet!” Hij had gelijk. En toch ook weer
niet. Want ik hoor wat hij zegt, lees wat hij schrijft, zie wat
hij tweet, en daar baseer ik me op. Als er daarachter, diep in
Duk, nog andere, ‘ware’ intenties liggen, dan zijn die voor mij
per definitie onkenbaar. Het enige uithangbord van bedoelingen
zijn woorden en daden. </p>
<p>De les van ‘Washington’ is dat politiek toch niet losstaat van
de werkelijkheid. Gelukkig. Maar ook dat Twitter er niet los van
staat, jammer genoeg. Wij vormen de werkelijkheid nu eenmaal met
taal. Ultieme consequentie daarvan, aldus de pastor: „Dood en
leven zijn in de macht van de tong.” </p>
<p>En van de twitterduim, trouwens. De ‘sufste bestorming ooit’
kostte vier mensen het leven.</p>
</div>
</body>
</html>