<!DOCTYPE HTML PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 3.2//EN">
<HTML>
<HEAD>
<META HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=iso-8859-1">
<META NAME="Generator" CONTENT="MS Exchange Server version 5.0.1461.43">
<TITLE>Kinderbijslag/opvang</TITLE>
</HEAD>
<BODY>
<P>Ramon Barends schreef:
<BR>>Werk
<BR>>De kinderbijslag in ons land is te laag.
</P>
<P>Het leuke van zo'n ongenuanceerde stelling is dat je er alle kanten mee uitkunt. Dat zal ik dus ook doen! De kinderbijslag is natuurlijk helemaal niet te laag, eerder het tegenovergestelde. Eerst maar eens wat uitgangspunten formuleren, anders wordt het een bende.</P>
<P>- Een samenleving heeft kinderen nodig om de voortgang van die samenleving te garanderen.
<BR>- Iedereen heeft er recht op kinderen te krijgen.
<BR>- Te veel kinderen levert economische en en ecologische schade op, dat willen we niet.<BR>
Let wel, ik heb dit qua redactie niet helemaal doorgedacht, dus deze uitgangspunten zijn alleen maar doelgericht.<BR>
<BR>Kinderen kosten geld en het is -gezien het eerste streepje- aan de samenleving om te bepalen of zij daaraan bijdraagt. Of , om mijn eigen vraag even in te koppen: Die vraag zou ik met ja willen beantwoorden, "ja, als samenleving, als D66 willen we dat er kinderen komen." Uiteindelijk profiteert ook iemand zonder kleinkinderen van de AOW; die kinderen dragen daarvoor echter wel de lasten (tenzij de AOW kostendekkend zou zijn, haha). Dus we hebben mensen nodig die o.a. AOW kunnen genereren. Solidariteit met de vorige generatie. Zoals het betalen voor o.a. onderwijs solidariteit is met de volgende generatie.</P>
<P>Nu zijn er (uiteraard) wat beperkingen. Iedereen kan er m.i. aanspraak op maken kinderen te willen/krijgen. Of de samenleving aan de vervulling van die wens moet meewerken is een andere vraag, daar ga ik hier niet op in. Het betekent dat het een beetje passen en meten wordt, want als ieder paar 15 kleintjes op de wereld zet (zo de dames dit al zouden willen, maar dat terzijde) dan komen we wat slecht uit met de ruimte. Dus dat is beperking 1.</P>
<P>De tweede beperking is er een die raakt aan de duurzaamheidsdiscussie. Per mens kan je een bepaalde vervuilingswaarde berekenen, dus ook voor elk nieuw mens en die waarde ligt in het westen heel erg hoog. Kort door de bocht kom ik uit op iets minder dan de vervanging van de bestaande hoeveelheid mensen. (Vergrijzing, langer leven, immigratie, geleidelijke afname van totale bevolking).</P>
<P>Kortom. Het is m.i. voor allen van belang dat we, als Staat, de eerste 2 (<FONT FACE="Symbol" SIZE=3>±</FONT> 0,2) kinderen financieren. Maar dan ook flink consequent de kinderbijslag voor het derde kind e.v. eraf. Dus de eerste twee kinderen ruimschoots financieren, maar derde en volgende kinderen niet. En even zo consequent alleen voor kinderen die in Nederland verblijven, die dragen tenslotte bij aan onze samenleving (dus wel kinderen van asielzoekers maar niet kinderen van ouders die hier werken, maar wier kinderen elders wonen). Wel moeten uiteraard alle voorzieningen voor het kind toegankelijk blijven. De prikkel moet voor de ouders zijn en is niet bedoeld om het kind met als scheldnaam 'drietje' (Lees "Ender wint/Enders game", van Orson Scott Card) door het leven te laten gaan, verstoken van opleiding.</P>
<P>Daaraan gekoppeld zou ik een lans willen breken voor een koppeling van de kinderopvang aan de scholen. Zoals het nu gaat wordt het in de kinderopvang nooit wat. Een onderwijzer(es) mag/mocht voor klassen van 5 en 6 jarigen staan met 25 tot 35 leerlingen, in de kinderopvang geldt -afhankelijk van de lokale regeling- per 10 kinderen (4 jaar en ouder) een begeleider. Ik kies overigens expres 5 en 6 jarigen. Voor kinderen die jonger zijn gelden weer andere normen, waarbij de grotere hoeveelheid zorg ook voorstelbaar is. Maar op deze manier blijft de kinderopvang een speeltje voor tweeverdieners, die dan wel fors moeten verdienen om naast de hypotheek ook de kinderopvang te kunnen betalen. Het emancipatoire effect hoef ik hier neem ik aan niet meer te benadrukken.</P>
<P>Logischer lijkt het me om te zoeken naar een manier om dit te integreren in de scholen.
</P>
<P>En als ik dan toch bezig ben. Mijn generatie (ik ben 32) zie ik in een aantal gevallen rommelen met discipline. Niet iedereen, niet overal, maar werkritme, doorzettingsvermogen etc. lijken veel moeizamer te komen. Niet helemaal onlogisch als je kijkt naar 25 jaar terug. Alles kon, alles was te betalen, het geld kon niet op (herkenbaar, nietwaar?). Dus veel werd op een presenteerblaadje aangereikt. Voor dezelfde generatie werd de dienstplicht afgeschaft, dus er ligt eigenlijk geen enkele prikkel meer om bij te dragen aan de samenleving. Niet dat we terug moeten naar 100 jaar geleden, maar kunnen leerlingen nu echt niet een bijdrage leveren aan b.v. het schoonmaken van het gebouw? Tijdens de lessen kunnen dit soort zaken vaak wel, maar als het arbeid is, ligt er opeens een moratorium. </P>
<P>Ooit zijn er b.v. ook plannen geweest voor sociale dienstplicht, maar van die ballon heb ik ook nooit meer wat gehoord. Nogmaals, ik hoef geen enge moraalridders terug, maar een stukje zorg voor elkaar en de omgeving zou wel prettig zijn.</P>
<P>Met vriendelijke groet,
<BR><A HREF="mailto:Arjan%20Stoffels"><U><FONT COLOR="#0000FF">Arjan Stoffels</FONT></U></A>
</P>
<BR>
<BR>
<P>De auteur van deze E-mail verzoekt u deze mail als een privé-bericht te
<BR>beschouwen. Dit bericht mag niet gedeeltelijk verspreid
<BR> worden zonder voorafgaande toestemming van de auteur.
</P>
</BODY>
</HTML>