[D66] De marmeren maskers van het NOS Journaal

[René Oudeweg]

De marmeren maskers van het NOS Journaal

Ze zitten daar, achter hun glanzende bureaus, als porseleinen poppen die 
ooit geprogrammeerd zijn om empathie te veinzen, maar onderweg ergens de 
software-update hebben gemist. De nieuwslezers van het NOS Journaal: 
toonbeelden van starheid, robotisch gemillimeterd en zo zorgvuldig 
emotieloos dat een MRI-scan vermoedelijk enkel een leeggelopen batterij 
zou laten zien.

Hun taak, zo zou je denken, is het brengen van nieuws — verhalen die de 
wereld doen trillen, die gezinnen uiteenrukken, die mensenlevens 
definiëren. Maar nee. Wat we krijgen is een strak gecoördineerde wals 
van kille intonatie en gelikte fronsen. Een vliegtuig crasht? "En dan nu 
sport." Een dictator bombardeert een ziekenhuis? "Het weer: buien vanuit 
het westen." Alles weggemoffeld in dezelfde monotone cadans, alsof 
rampspoed slechts een hinderlijk tussenspel is tussen twee reclameblokken.

Hun gezichten zijn gladgestreken neutraliteit, alsof elke emotie een 
besmetting zou zijn. Je ziet ze worstelen met de schijn van 
betrokkenheid: een wenkbrauw die iets te veel omhoog kruipt, een korte 
blik naar de camera die moet suggereren: ‘Ik ben ook maar een mens.’ 
Maar zodra het rode lampje uitgaat, vermoed ik dat ze simpelweg 
terugschakelen naar standby-modus, wachtend op de volgende dataset die 
hun keel uitgestoten moet worden.

Het is alsof het NOS Journaal bang is dat échte emotie een smet zou 
werpen op hun merk van "betrouwbaarheid". Maar betrouwbaarheid zonder 
menselijkheid is niets anders dan steriel theater. En hun zogenaamde 
objectiviteit? Die blijkt vooral een masker te zijn: een ijzeren gordijn 
waarachter de complexiteit van de wereld gladgestreken wordt tot 
snackbare soundbites.

Wie deze marmeren maskers bewondert om hun “professionaliteit”, verwart 
koudheid met klasse. Misschien is het tijd dat we nieuwslezers krijgen 
die durven te trillen, die durven te haperen, die durven te laten zien 
dat de wereld hen raakt. Tot die tijd blijft het NOS Journaal een 
necropolis van menselijke emotie, bevolkt door nette robots die in 
perfect ABN het einde van de wereld aankondigen — zonder dat hun hart er 
ook maar een slag sneller van gaat kloppen.