[D66] De Kleinzerige Jetten als Kop van Jut

[René Oudeweg]

De Kleinzerige Jetten als Kop van Jut

Sommige politici schrijven geschiedenis met grootse daden, anderen met 
kleinzielige voetnoten. Rob Jetten lijkt te behoren tot die tweede 
categorie, maar compenseert dat met een zorgvuldig gecultiveerd aura van 
gekwetste verhevenheid. Hij is niet zomaar een kop van Jut; hij is de 
kop van Jut die er zelf bij staat met een teleurgestelde blik, alsof hij 
het publiek wil laten weten dat men beter had kunnen weten.

Zijn gevoeligheid wordt vaak verkocht als authenticiteit, maar doet 
eerder denken aan een porseleinen beeldje dat bij de minste aanraking 
barst. Elke kritiek, hoe mild ook, lijkt door hem te worden ervaren als 
een persoonlijke afwijzing – en misschien is dat ook precies de 
bedoeling. Want in een wereld waar harde mannen met harde taal de toon 
zetten, kan iemand die telkens ‘gekwetst’ is zich verrassend groot maken.

Het meest zichtbaar werd dat bij zijn rol als jonge, openlijk 
homoseksuele politicus die zich gretig liet kronen tot boegbeeld van het 
homohuwelijk – een mijlpaal die hij niet zelf bevocht, maar die hij wel 
handig als spiegelglans van zijn eigen imago gebruikt. Ironisch genoeg 
straalt hij er harder mee dan met welke klimaatnota of energievisie ook. 
Terwijl menig voorganger in stilte de weg plaveide, staat Jetten in het 
volle licht, alsof het altaar speciaal voor hem gebouwd is. Het is bijna 
aandoenlijk: wie een gebrek aan gewicht heeft in beleid, kan altijd nog 
zwaarte vinden in symboliek.

En dus blijft hij, met elke verongelijkte frons en elk quasi-ernstig 
statement, de ideale kop van Jut. Niet omdat hij zo belangrijk is, maar 
omdat hij het zelf zo graag wil lijken. De ironie is dat hij het slaan 
haast uitnodigt – het enige ritueel waarin hij onmisbaar blijkt.