[D66] De politie als trigger-happy knokploeg van de staat

[René Oudeweg]

## De politie als trigger-happy knokploeg van de staat

### Inleiding

De politie presenteert zichzelf steevast als de nobele hoeder van orde 
en veiligheid, een uniform dat rechtvaardigheid ademt en de burger 
beschermt. In werkelijkheid is dit uniform vaak niets meer dan een 
**legitimatie om willekeurig en buitensporig geweld toe te passen**. Het 
zogenaamde geweldsmonopolie van de staat blijkt in handen van een 
apparaat dat eerder functioneert als een **gesubsidieerde vechtclub** 
dan als behoeder van de democratie.

### Het ritueel van disproportioneel geweld

Wie een demonstratie bezoekt, ziet een bekend ritueel: vreedzame burgers 
zitten op de grond of zingen leuzen, en tegenover hen staat een colonne 
agenten die eruitziet alsof ze zich vergist hebben in de datum en 
eigenlijk naar de frontlinie in Oekraïne moesten. Zodra een bevel 
klinkt, verandert de ordetroep in een choreografie van geweld: knuppels 
zwaaien, waterkanonnen spuiten, en pepperspray fungeert als goedkope 
parfum. **Proportionaliteit is dan een theoretisch begrip dat in geen 
enkel diensthandboek lijkt voor te komen.**

### De militarisering als fetisj

De politie is verliefd geworden op haar uitrusting. Pantservoertuigen, 
kogelwerende vesten, traangasgranaten – het hele arsenaal wordt ingezet 
tegen burgers die het lef hebben de status quo in twijfel te trekken. 
Het is een **machtsfetisj die de drempel tot geweld verlaagt tot een 
spelletje**. Hoe zwaarder bepantserd de agent, hoe sneller de knuppel 
wordt gebruikt. In plaats van dialoog krijgt de burger een helikopter 
boven zijn hoofd en een wapenstok in zijn ribbenkast.

### Vijandbeelden als zelfbedrog

Om dit alles te rechtvaardigen, moet de politie de demonstrant tot 
vijand verklaren. De burger die een kartonnen bord vasthoudt, wordt 
omgedoopt tot "relschopper", "radicaal" of "extremist". Zo ontstaat de 
groteske paradox dat de politie de chaos **zelf creëert** die zij 
vervolgens claimt te bestrijden. Het is een vorm van collectief 
zelfbedrog: de politie doet alsof ze orde bewaakt, terwijl ze in feite 
**democratische rechten in mootjes hakt**.

### Conclusie: het trigger-happy failliet

De politie is in de kern geen neutrale actor, maar een **trigger-happy 
knokploeg van de staat**, structureel geneigd tot machtsmisbruik en 
onmachtig om het verschil te zien tussen burgerlijke ongehoorzaamheid en 
criminaliteit. Demonstraties worden niet gefaciliteerd maar gesaboteerd, 
niet beschermd maar neergeslagen.

De ware vraag is dus niet of de politie incidenteel ontspoort, maar of 
zij ooit in staat is géén ontspoorde macht te zijn. Zolang dit uniform 
met wapenstok en waterkanon voorrang krijgt op dialoog en recht, blijft 
de politie de karikatuur van zichzelf: een **overbetaalde, 
zwaarbewapende angstmachine** die de democratie meer bedreigt dan beschermt.